O sorriso da bolboreta

Non é imaxe, senón corpo que se procura nas saudades. Isto é: non se ve. Asómase tentando sorprender o espelho, pero o vidro cala sen revelar nada. Nada? Nada que interese, digo, a quen pretende desvendarse nel. Porén, os intereses poden ser creados. Xoán Lobo Vieira centra entón a vista nun punto e aparece ela, bolboreta arredor da luz da lámpada apagada nun sensentido de direccións ocultas, as cores abafadas, as asas que axitan o mundo (disque) e o silencio... Alguén reparou no silencio do voo das bolboretas, como non querendo alertar a morte tan próxima da súa presenza? Nisto matina XLV, porque sabe que a morte non distingue cores: a bolboreta no espelho esplende fábulas dun ollar incompleto.

Ao fundo está o cepillo de dentes, o tubo compañeiro, contraído, como unha cobra atropelada sobre o asfalto, mármore negro, sangue branco, espeso, espuma. E XLV sorrí, que aínda conserva para iso os dentes, todos, intactos e descarnados: limpeza bionecrolóxica. A borboleta confunde cepillo con flor e desenrola a trompa: absorbe o néctar mentolado e move as patas, repetidas veces, para as impregnar de pole-sarrio. Sae a voar pola fiestra fechada para iniciar a posta de ovos e o ocaso, mentres XLV continúa parado, pasmado, ante o espelho, imaxinando o sorriso que virado para fora, non obstante, vese por dentro apenas.

E o corpo? Non está senón deitado. Por iso o espello, nun plano (nin cóncavo nin convexo) superior , o desencontra. (Hai en toda horizontalidade terrestre unha curva-parábola á que ninguén, nin sequer durante o sono, foxe.) A bolboreta, en tanto, petrifícase en pé, repregadas por última vez a trompa (sabor ao mentol aínda) e as asas, libro que se fecha abertamente. XLV sae a camiñar pola mesma fiestra e apaña con delicadeza no ar a bolboreta morta, póusaa no ombro nu e sorrí.