Cando vin a noticia lembreime do Alandelão de la Patrie, o touro charolés francés, que xa tomara nome antes de chegar ao Brasil e que se deixaba extraer o leite sen opór resistencia. Quen ía pensar que a submisión do animal á manipulación, con espremediña final incluída, se debía non ao cariño que se puña nela, que non era tal, senón en saberse o animal portador de tan solemne apelativo? Talvez o estudo se refira só ás vacas, pero nun mundo en que a igualdade se entende por cotas, é lóxico e esperable, que xunto á de sexo se inclúa a do leite.
Na Galleira as vacas sempre tiveron nome. Na verdade, o abano era pouco amplo, todo eran Marelas ou Pintas, tal coma á calor da lareira tamén todo eran Pepes e Manolos, Maruxas e Carmiñas. A xente tiña máis que facer do que marear a cabeza en escoller nomes raros, non como agora, que de tanto buscar o diferente, son todo Uxías e Braises (por non falar doutros exotismos, tipo Llonatán, Llesica ou Banesa, que parece nome de banco).
Coma os autores do traballo recoñecen -que aquí entre nós, xa lles valeu!, pero cartiños da Administración son para estas cousas- os agricultores (vulgo, labregos) sabían isto de toda a vida. O importante, penso eu, son as consecuencias prácticas que poden levar a aumentar non só a produción de leite (que despois total hai que botalo fóra, porque sobra da cota, ou porque non hai luz para enchufar as muxidoiras, ou porque para iso somos países ricos, que carallo, e hai que demostralo estragando o que lle podía quitar a fome ao veciño), senón de calquera outro produto no que se precise a man (ou calquera outra parte do corpo, neuronas -as xustas- incluídas) de obra humana. Agora que están desexando implantar as 65 horas semanais era bo que tomasen nota os empresarios para evitaren folgas xerais que levasen ao fracaso a proposta. Acaso os humanos non nos deixamos espremer mellor, no amor e no traballo, cando nos chaman polo nome do que cando nos tratan coma a un rabaño innominado?