Debera, escríbovos, se a resaca nos vos tolda a vista para me lerdes nítido, someterme a unha análise de adeene que me integrase ou expulsase, de vez, unha e por todas, da humanidade en que non me identifico. Pois que se esa é isto que din os informativos, eses gritos e palabras podres, os insultos ou alegrías que alagan o serán abafante e o amañecer mesto e apagado en que esperto, non son eu deste mundo. Non, non distingo as cores nin pido desculpas por iso. Tamén non distingo na terra desta beira tonalidade ningunha que a singularice sobre a terra da beira outra, beiras en que me perdo e me encontro sen que me nazan bandeiras ou camisetas polas orellas. A min ―que teño paixón polas pelotas, escríbovos, e tamén polos balóns ―bempensádeme!―, un bo xute e o arco belo dun corpo esticadiño que o detén no ar― isto que se repite en porfía a todas as horas non me estremece nada.
Estreméceme, por exemplo, a caída ao baleiro dun antecipo de cadáver roto, roto xa de atrás, de antes do salto na fuxida ou do empurrón, pois que tanto máis dará a causa última, se a que conta é a primeira: aquilo a que el chamou amor e era odio ou incapacidade de amar, violencia tirana do miserable sobre o enigma de quen se abandona e somete á indefensión da vontade anulada?
Estreméceme, noutra orde de cousas, a manipulación dos poderes que nos queren prolongar a contra-vida laboral en canto nas oficinas de desemprego medran a angustia, as colas e os recortes salariais e sociais; os poderes apoltronados que nos advirten das consecuencias nefastas para a futurible xubilación dourada do noso empeño en non procrearmos próspera e branquísima man de obra barata, mentres no mundo morren cantas ―respondédeme a vintecinco céntimos cada― criaturas de fame, sede e tortura, no tempo que dedico a estas liñas, os dediños delas acusándome, e eu que acabei de almorzar agora.
Estreméceme, atmosfericamente falando, a treboada: o vento primeiro, en refachos, que sacode as fiestras, a casa onde habito arregañada; os claróns que me furan as pálpebras na intermitencia intensa e perdurable como de estrelas mortas que aínda aínda; os arrepíos de chan e paredes que o trebón me concita nos adentros; o recendo húmido prognosticando as gotas que van petar, pesadas, grosas, apenas un instante despois a pingar do canto das follas ou dos ollos que se abren e logo xa se negan. E a memoria, visceralmente falando, dos corpos meus ausentes a esfarelárenseme devagar, a se me recrearen a soas no frío absoluto do nada.
Debera, escríbovos, desistirme, non me redimise o prodixio da palabra, que aínda me arrinca un sorriso no limiar da desolación con que vos incomprendo.
Mostrar mensagens com a etiqueta anxos sen ceo. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta anxos sen ceo. Mostrar todas as mensagens
quinta-feira, 8 de julho de 2010
quarta-feira, 16 de junho de 2010
A viaxe
Dicides de min que sempre tardo, e tardo. Non é no destino onde se me espera, senón en cada reviravolta e desvío do camiño, na beira da estrada, ao pé das nubes que se tocan, mergullada entre espigas ou papoulas, apegando na pel o cantroxo, a lavanda, o tomiño e a resina, aceptando ―con reparos― o túzaro recibimento dos cardos, ou ergueita sobre a atalaia calcaria inestable en que me equilibro para aprehender o instante efémero de luz e recendos.
Dicides de min que sempre tardo e é só que xa nunca alcanzo o destino cando regreso: morreume a infancia.





Dicides de min que sempre tardo e é só que xa nunca alcanzo o destino cando regreso: morreume a infancia.
Etiquetas:
anxos sen ceo,
escavichadas,
natureza,
negrume,
ver mundo
terça-feira, 23 de fevereiro de 2010
Recado mudo só não dos olhos ou espelho
Eu nem te digo nada. Tu é que sabes —digo só, que é frase que dizem vocês como para dizer vê lá tu o que fazes, que a mim, raismepartam monocorde, nem me aquece nem arrefece, atitude táctica de quem está numa de congelação externa e fogo acesso nos adentros fundos dos fundos abissais onde os peixes desiluminados cospem luzinhas às trevas. Nem te digo nada, digo, e calo, podes ficar nesses íreses e víreses, pois que eu já fui e vim tanto que tem momentos, horas, dias, que nem sei se vou indo ou estou(-me?) vindo ou ando ficando.
Não vou, por isso, pedir-te para ficares se não queres ficar, nem para te dizer que vás, se não queres ir, mas para calar tudo, emudecer só não dos olhos, espelho que afinal nem vês, nesses teus longes que habitas. Contudo ou nada, se fosse para dizer coisa nenhuma, só se fosse e apenas isso, num esforço sobre-humano de que me sei ignorante —incorporeidade frágil de se quebrar por um mínimo boquejar quando não devo—, se fosse, digo, suspirava um silêncio abafadinho de tristezas-saudades.
Etiquetas:
anxos sen ceo,
arroutadas,
blogoglobo,
verbi gratia
quinta-feira, 3 de dezembro de 2009
As mans (6)
Ao Xoán Lobo Vieira só houbo dúas persoas que o quixesen. Un foi un mariño mercante ao que coñeceu nos 17 anos seus, home feito, enxuto, de todas as barbas, bonitiño e limpo, a manicura esmerada, educado e coñecedor de mundos e mares. E cariñoso: unha alfaia que até para xenro de prol daba se houbese sogra que o pretendese. O Xoán Lobo Vieira, no seu adolescente pensar, perdeuse de amores por el e foi correspondido, de facto, en perdición de amores polo mariño, o mariño mercante, o seu Sinbad, náufrago de mil illas-palabras.
Un día de finais de verán ou principios de outono, coa maré alta, o mariño colleu un avión rumbo a ninguén se lembra onde para embarcar rumbo a quen sabe xa. O Xoán Lobo Vieira, no estudio de Vilamormallo, aprendiz da vida, escribiulle unha carta chea de verbos, adverbios e substantivos escollidos un por un, agarimados, bolboretas prendidas con alfinetes crueis ao papel. El respondeu cos tópicos que lle aprenderan na escola dos poucos saberes, alfabeto e arimética, comas coma vómitos: "Pola presente, espero, que esteas ben, de saúde..." O Xoán Lobo Vieira non continuou a ler, coa desilusión esganándolle o alento. Decidiu que para a próxima había namorar cun poeta. E botou ao lixo a carta e a paixón.
Anos despois, de regreso a Vilamormallo, cruzouse por acaso co poeta e recoñecéronse nos ollos brillantes de timidez e un punto de alcol. Era bo mozo, alto, de barbas tamén (que andazo!), moreno e falangueiro, do seu tempo. Escribíanse cartas e namoraban á distancia habitándoa de superlativos. Por fin quedaron para se encontraren. El petou na porta do estudio, sentou no sofá, falaron de literatura e tomaron café con leite e torradas. Ao Xoán Lobo Vieira, entre recitados, esguellóuselle a vista para os dedos do poeta: mudoulle a expresión e a conversa. O poeta nunca soubo por que partiu as peras con el. O Xoán Lobo Vieira nin morto esqueceu a terra negra acubillada nas uñas do poeta.
No cuarto de baño o espectro contempla os dedos que xa non ten, recorta as uñas e límaas devagar sen barullo, mentres repasa no itinerario abandonado da vida, as mans delicadas dos poetas todos que amou sen que o amasen.
Un día de finais de verán ou principios de outono, coa maré alta, o mariño colleu un avión rumbo a ninguén se lembra onde para embarcar rumbo a quen sabe xa. O Xoán Lobo Vieira, no estudio de Vilamormallo, aprendiz da vida, escribiulle unha carta chea de verbos, adverbios e substantivos escollidos un por un, agarimados, bolboretas prendidas con alfinetes crueis ao papel. El respondeu cos tópicos que lle aprenderan na escola dos poucos saberes, alfabeto e arimética, comas coma vómitos: "Pola presente, espero, que esteas ben, de saúde..." O Xoán Lobo Vieira non continuou a ler, coa desilusión esganándolle o alento. Decidiu que para a próxima había namorar cun poeta. E botou ao lixo a carta e a paixón.
Anos despois, de regreso a Vilamormallo, cruzouse por acaso co poeta e recoñecéronse nos ollos brillantes de timidez e un punto de alcol. Era bo mozo, alto, de barbas tamén (que andazo!), moreno e falangueiro, do seu tempo. Escribíanse cartas e namoraban á distancia habitándoa de superlativos. Por fin quedaron para se encontraren. El petou na porta do estudio, sentou no sofá, falaron de literatura e tomaron café con leite e torradas. Ao Xoán Lobo Vieira, entre recitados, esguellóuselle a vista para os dedos do poeta: mudoulle a expresión e a conversa. O poeta nunca soubo por que partiu as peras con el. O Xoán Lobo Vieira nin morto esqueceu a terra negra acubillada nas uñas do poeta.
No cuarto de baño o espectro contempla os dedos que xa non ten, recorta as uñas e límaas devagar sen barullo, mentres repasa no itinerario abandonado da vida, as mans delicadas dos poetas todos que amou sen que o amasen.
Etiquetas:
anxos sen ceo,
non é conto,
xoán lobo vieira
domingo, 15 de novembro de 2009
A vocación de ser triste
non soe ledo o meu verso rebelde,
pois eu son triste. Xa cruzaron o [Flexetón
tres cuartos dos meus lectores.
E vós, amigos! Quedades ben poucos,
e quérovos cada vez máis por iso...
Que curto se fixo o camiño
que semellaba ser o máis longo.
Só o silencio me responde. Anna Akhmátova (Tradución de Ekaterina Guerbek e Penélope Pedreira)
Mándame o Mourave un documental sobre Emil Cioran, que devoro, os ollos e os ouvidos presos ás imaxes e os sons, procurando absorbelo alén dos escasos fragmentos traducidos e o meu descoñecemento do romanés (da lingua, do filósofo). Velaquí o mellor convidado ao té das cinco para esta fin de semana que se finxe apocalíptica. É domingo, pleno outono, e fóra venta e chove como se nunca mais fose estiñar a ferida das nubes. Fóra, tamén, impera o silencio dos paxaros: de sempre me inquietou a sorte das aves durante as zarracinas.
Na illa en que hoxe habito resóame o troupeleo da caveira con que o neno Cioran xoga en solitario ao fútbol, bailando no límite da inocencia co remorso, a adolescencia que o expulsa do paraíso montañés, a iniciación na filosofía, a fascinación xuvenil pola parafernalia do nazismo, o distanciamento con que observa o ambiente intelectual francés. Fascíname o seu rostro de louco e a evidencia lúcida do seu discurso, sacódeme o razoamento con que xustifica a decisión de renunciar á escrita. Agora xa o sei: talvez eu non teña tempo de escribir moito, pero sempre vai ser de mais, porque é privilexio só dalgúns saber cando se debe parar... (ou mesmo, se se debe escribir nada?)
Etiquetas:
anxos sen ceo,
blogoglobo,
opinión críptica
sábado, 10 de outubro de 2009
A lingua en ti nunca
O idioma é a pel que nos tapiza o interior, endoderme de lingua papiluda, retórica, que ofrece a alma descosturada ao voraz espazo do silencio roto. O meu é camisa de cobra que muda consonte os días e os humores, biliares, líricos, inhóspita de ti, anfitrioa dos baleiros que deixaches, opacos coma este mar que me contempla e agarda, aceno das ondas no sobrancello de escumas. Por detrás prorrompe o pregoeiro do home salvaxe, besta peluda de feira circense con cheiro a farturas, óleo gordo, denso, que mata o hálito invadido de alfabetos alleos como alfombras pesadas, poboadas de ácaros simpáticos, espirros. E sobre as losetas de seixos miúdos mido os pasos preguiceiros, remisos aos paradoxos da realidade. Velaí o mar que desiste de acollerme. Que morte ingrata a miña. Na praia mestúranse as pegadas das gaivotas e os pés ausentes dos humanos descontraídos, leves, colesterólicos, pensativos, remoendo milenios de pedra lavada no ir e vir da maré, como esta lingua tacto en ti nunca foi, nin o meu idioma de agora, 10:24, vibrou na tumba dos teus tímpanos.
domingo, 22 de março de 2009
Sen comentarios / Sem comentários
Hoxe a desbrozadora plantoume cara, hostil. Chorei por non gritar (e tamén porque me doeu a man cando batín co puño no valado... por non gritar). Rendinme antes que desatar a machadazos con ela, ou peor, comigo: dúas horas a tentar póla en marcha é moita paciencia.
Hoje a roçadeira enfrentou-se-me, hostil. Chorei por não gritar (e também porque me doeu a mão quando dei um soco no muro... por não gritar). Rendi-me antes que desatar a machadadas com ela, ou pior, comigo: duas horas a tentar arranca-la é muita paciência.
Para me eu lavar da rabia, entón, lavei a moto de tanto pole dos piñeiros. En balde, claro. Non lle durou cinco minutos o brillo. Pero eu xa resplandecía, mirando ao monte.
Fuxín á Arga.
Para me eu lavar da raiva, então, lavei a moto de tanto pólen dos pinheiros. Embalde, é claro. Não lhe durou cinco minutos o brilho. Mas eu já resplandecia, olhando ao monte.
Fugi à Arga.
Mansa e esgrevia, coma sempre, a Serra acolleume agasallándome coas flores mínimas a agromar na terra enxoita.
Mansa e agreste, como sempre, a Serra acolheu-me presenteando-me com as flores mínimas a desabrochar na terra enxuta.

Logo mergullei no son do regato para esquecer o barullo do meu remoer de dentro.
Logo mergulhei no som do ribeiro para esquecer o barulho do meu remoer de dentro.

De volta á casa trouxen acougo e tres pedriñas: unha branca, unha prateada e unha dourada.
De volta à casa trouxe sossego e três pedrinhas: uma branca, uma prateada e uma dourada.

O que non atopei foi as palabras que buscaba para mandar á fin da terra, ese abismo no que estou sempre debruzada, desde onde nada que se enxerga é todo.
Hai quen porfía en sacudirme, seica.
O que não encontrei foi as palavras que procurava para enviar ao fim da terra, esse abismo no que estou sempre debruçada, desde onde nada que se enxerga é tudo.
Há quem porfia em me abalar, parece.
(Entrei nas caixas de comentarios de tantos blogues agora. Escribín, borrei, saín...)
(Entrei nas caixas de comentários de tantos blogues agora. Escrevi, apaguei, saí...)
Hoje a roçadeira enfrentou-se-me, hostil. Chorei por não gritar (e também porque me doeu a mão quando dei um soco no muro... por não gritar). Rendi-me antes que desatar a machadadas com ela, ou pior, comigo: duas horas a tentar arranca-la é muita paciência.
Para me eu lavar da rabia, entón, lavei a moto de tanto pole dos piñeiros. En balde, claro. Non lle durou cinco minutos o brillo. Pero eu xa resplandecía, mirando ao monte.
Fuxín á Arga.
Para me eu lavar da raiva, então, lavei a moto de tanto pólen dos pinheiros. Embalde, é claro. Não lhe durou cinco minutos o brilho. Mas eu já resplandecia, olhando ao monte.
Fugi à Arga.
Mansa e esgrevia, coma sempre, a Serra acolleume agasallándome coas flores mínimas a agromar na terra enxoita.
Mansa e agreste, como sempre, a Serra acolheu-me presenteando-me com as flores mínimas a desabrochar na terra enxuta.
Logo mergullei no son do regato para esquecer o barullo do meu remoer de dentro.
Logo mergulhei no som do ribeiro para esquecer o barulho do meu remoer de dentro.
De volta á casa trouxen acougo e tres pedriñas: unha branca, unha prateada e unha dourada.
De volta à casa trouxe sossego e três pedrinhas: uma branca, uma prateada e uma dourada.
O que non atopei foi as palabras que buscaba para mandar á fin da terra, ese abismo no que estou sempre debruzada, desde onde nada que se enxerga é todo.
Hai quen porfía en sacudirme, seica.
O que não encontrei foi as palavras que procurava para enviar ao fim da terra, esse abismo no que estou sempre debruçada, desde onde nada que se enxerga é tudo.
Há quem porfia em me abalar, parece.
(Entrei nas caixas de comentarios de tantos blogues agora. Escribín, borrei, saín...)
(Entrei nas caixas de comentários de tantos blogues agora. Escrevi, apaguei, saí...)
sábado, 14 de março de 2009
Latência
Acordou-me a claridade espreguiçando-se... e a dor: estava na luz só a novidade, que a outra é companheira antiga quando a manhã me tarda. Regressei devagar do longe: Tocara o telefone e do outro lado falava o editor (Já cá só ligam vozes de trabalho, até em sonhos? Dá que pensar...) Dentro da sala, um melro meninho, olhos negros imensos em corpo de pardal, batia em desespero contra o vidro da janela. Então apareceu enorme o melro macho —grande coma um corvo, só distinto no laranja do bico cantando— e segurado um segundo em equilíbrio aéreo, pegou no trinco e abriu.
—Pára aí! —exclamei—. Nem sabes o que aconteceu...!
Mas já os pássaros fugiram feitos aves. Fui eu quem ficou presa na agonia e no grito, sem asas de voar sempre e de tanto sol, cega dos olhos de ver para fora.
quarta-feira, 18 de fevereiro de 2009
Retorno á lucidez
A náusea, a náusea
como o outro dixo o horror!, o horror!
É o meu propio corpo o que se rebela,
o que renega de si e da mente que aprisiona.
Doen os dedos das arcadas
con que en sacudidas lentas vomitan en lugar de palabras
vísceras.
Quéixase cada músculo obrigado a camiñar
e os tendóns renxen esgotados,
xemen os artellos e a consciencia.
Era sen tempo:
emprendín o camiño de regreso,
polas tebras do meu congo,
o río lúgubre que me arrastra
á nada.
terça-feira, 10 de fevereiro de 2009
Nzumbi
Hoje fui visitar um cadáver virtual muito vivo, oito dias após o enterro, o tempo que me levou seguir o rastro do álcool que ia desprendendo. Ele próprio colocara uma campa por cima que me custou bem levantar para comprovar a identidade. Mas lá estava ―apenas tive de escavar dez centímetros de nostalgia―, a sorrir com a queixada arreganhada e a piscar-me um olho, que tem o seu mérito com as órbitas oculares vazadas. Foi esse pormenor o que me alertou de que ainda respirava. Quando coloquei a campa de novo no sítio, deixei-a ligeiramente escorada na parte que corresponde à boca e entornei uma garrafa de whisky até escorropicha-la. Ainda o senti gritar desde dentro:
―E o gelo, raistepartam?
―Tu tem calma ―disse-lhe―, que a noite traz geada.
―A noite?! Posso morrer de aqui à noite!
―Não tenhas medo, que quem não existe nunca morre. Mas vai aproveitando isto.
E arranquei um coalho gelado do peito.
quarta-feira, 10 de dezembro de 2008
Babalú
Ao ver a Lima no teu blogue lembrei-me logo de uma cadelinha que eu tive em Luanda...
Manoel Carlos
Pediu-me para escrever esta historinha —para lhe poupar lágrimas, disse ele— de quem foi a sua paixão e a sua tristeza, e eu escrevo com as palavras e a alma dele, com os dedos meus entintados nas águas do mar de Luanda, que são também as nossas.
Contou com a voz ténue de quem venera os silêncios que aparecera nem sabia como, pequeninha ela, na sua vida, caída dum lugar que fica além das lembranças, onde os tentáculos da memória se tornam fios no lusco-fusco. Bem que há donos que escolhem cão e cães que escolhem dono, a Babalú elegeu o Manoel Carlos e de troco ele adoptou-a, para de ali em diante fazerem vida a dois, companheiros que se entendem olhos nos olhos e no contacto dum corpo encostado a outro, em harmonia de fábula, como os contos de animais que falam com mais juízo do que as pessoas. Tanto era assim que por vezes o Manoel Carlos ficava atento à boca dela, aguardando que exprimisse as coisas lindas que o olhar dela lhe muximava.
Ião juntos a toda a parte. Quando ele entrava ao trabalho, ela ficava sossegada no carro a cochilar no banco de trás, a acumular forças para se jogar num pulo ao rosto dele e cobri-lo de beijos, como a criança que se atira aos braços da mãe após uma ausência de minutos que pareceram horas, como a namorada recebe o namorado que chegou de comboio num dia frio de inverno. Nas tertúlias com os amigos, a Babalú era uma mais, e quando depois de andar à gandaia, chegava o momento de espairecer a ressaca, deitava-se ao lado dele na praia, sem deixar ninguém aproximar, coma um anjo sem céu nem asas, marcando o limite das confianças a dois metros.
Mas uma noite —sempre há uma noite nos contos que chega funesta, tal como na vida há dias, algum dia, que se perdem no calendário— em que não a levou com ele, no regresso à casa, encontrou a mãe à espera, mensageiro triste de novas que ninguém quer dar, mas que no fim foi dizendo:
—A Babalú foi atropelada e está gemendo no teu quarto.
Não me contou o Manoel Carlos o quanto lhe pesava o coração, convertido em punho que bate no peito na pungência do remorso que ecoa: “Porquê eu não te levei comigo?”. Não, contou apenas do olhar diferente com que o recebeu, como pegou nela ao colo, como a abraçou com o amor todo —grande como é sempre o amor— que lhe tinha. E ela, que aguentara até esse momento para se despedir, balançou leve a cauda e no esforço deixou desfalecer a cabecinha e escapar um delicado xaxualho de xau-fui no derradeiro alento.
domingo, 14 de setembro de 2008
Do fundo do fundo
I was just wondering if you'd come along
Hold up my head when my head won't hold on
I'll do the same if the same's what you want
But if not I'll go
I will go alone
I' ll go a long way...
long way from that fool's mistake.
Dave Matthews, Stone
Hoje por volta do meio-dia perdi o único sorriso que me restava. Se o encontrarem, peço para o apanharem com luvas de látex e deitarem na lixeira -que calculo que desta hora já estará seco-, não vá tropeçar alguém e partir a fuça.
Obrigada
segunda-feira, 25 de agosto de 2008
Dó de que?
Non teñas dó de min se me ves
un rastro de lágrimas a abrir un rego na cara:
foi algún lixo -con certeza-
que me entrou nos ollos
ou este sol do poente
que me cega.
E se xa de mañá me encontras triste,
non teñas dó de min:
esa é a máscara que poño aos domingos
cando vou ao cemiterio a deixar flores
na miña campa (só porque vai frío, frío)
e me esquece tirala para o resto da semana.
Deste aspecto de ourizo cacheiro,
envolto sobre si e en picos,
non teñas dó ningún:
é apenas para me defender da terra
pola que me arrastro. Nada grave.
Xa che digo,
de min non teñas dó:
virei de aceiro inoxidable e pedra,
triturei no estómago as túas cartas
(incluso as máis tenras; tamén as outras, feroces)
e coloquei un marcapasos no lugar do corazón.
Se de algo debes ter dó -se acaso, digo só-
é deste meu ouvido dereito
que conserva dentro un ruído
como de riso de meniño grande,
de home meu (?) inmenso,
que non dou borrado
e me fai estremecer xa de mañá cedo
e a cada hora.
un rastro de lágrimas a abrir un rego na cara:
foi algún lixo -con certeza-
que me entrou nos ollos
ou este sol do poente
que me cega.
E se xa de mañá me encontras triste,
non teñas dó de min:
esa é a máscara que poño aos domingos
cando vou ao cemiterio a deixar flores
na miña campa (só porque vai frío, frío)
e me esquece tirala para o resto da semana.
Deste aspecto de ourizo cacheiro,
envolto sobre si e en picos,
non teñas dó ningún:
é apenas para me defender da terra
pola que me arrastro. Nada grave.
Xa che digo,
de min non teñas dó:
virei de aceiro inoxidable e pedra,
triturei no estómago as túas cartas
(incluso as máis tenras; tamén as outras, feroces)
e coloquei un marcapasos no lugar do corazón.
Se de algo debes ter dó -se acaso, digo só-
é deste meu ouvido dereito
que conserva dentro un ruído
como de riso de meniño grande,
de home meu (?) inmenso,
que non dou borrado
e me fai estremecer xa de mañá cedo
e a cada hora.
Etiquetas:
anxos sen ceo,
arroutadas,
frases quebradas
terça-feira, 19 de agosto de 2008
Corpore insepulto (II)
Pois,
non veñan a apañar nos meus restos:
dou un cadáver ben pouco agraciado.
Nin sequera entre unha ducia de homes da Zaka
serían quen de recompor o puzzle do corpo que foi meu.
E logo, do sexo, por exemplo, que caeu aló contra o parterre,
nácenme as flores todas podres.
Na boca —hai que ver!—, cos dentes trincados na tapa da cloaca,
o bafo é tal, que recorda a lúgubre Sodoma ao día seguinte.
Xa digo, non é nada agradable á vista,
menos ao olfacto.
Pásame por morrer
e porfiar en continuar viva,
como se nada,
sen me deixar enterrar.
sexta-feira, 8 de agosto de 2008
terça-feira, 29 de julho de 2008
Olhos leios
Que já não posso resistir a terminar assim cada dia: um livro, um café e o pór do sol sobre o rio e tras os montes.
E ainda depois falo em tristeza...
sábado, 12 de julho de 2008
Seda pura
Uma noite só
de infinda ternura,
asas, plumas, brisas,
ouro e seda pura;
negra noite e macia
de água morna e aguarelas,
sem alba só uma noite
estremecida de estrelas.
Para quando houver distância,
quando houver silêncio, ausência
que me fique cá a tua essência
prendida nos dedos, na pele.
Deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
mas agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
Uma noite só,
abraço que não tem fim,
areias, dunas, ondas,
lavanda, salva, alecrim,
trigo, caramelo e alma,
pétalas que são sussurros,
sem alba só uma noite,
bálsamo, espuma e calma.
E ao se tingirem de orvalho
os olhos em que nadaste
que essa noite não se afaste
destes dedos, desta pele.
Pois deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
e eu agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
de infinda ternura,
asas, plumas, brisas,
ouro e seda pura;
negra noite e macia
de água morna e aguarelas,
sem alba só uma noite
estremecida de estrelas.
Para quando houver distância,
quando houver silêncio, ausência
que me fique cá a tua essência
prendida nos dedos, na pele.
Deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
mas agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
Uma noite só,
abraço que não tem fim,
areias, dunas, ondas,
lavanda, salva, alecrim,
trigo, caramelo e alma,
pétalas que são sussurros,
sem alba só uma noite,
bálsamo, espuma e calma.
E ao se tingirem de orvalho
os olhos em que nadaste
que essa noite não se afaste
destes dedos, desta pele.
Pois deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
e eu agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
sábado, 28 de junho de 2008
E o que é que se sente?
A meu irmão Rafa,
que amou a vida ao ponto
de se deixar matar por ela
Passei as tardes dos invernos tantas a sós a escutar aquilo, que fui com medo de ressuscitar algum morto. Mas não. Nem frio nem calor. Apenas na última liguei. Ainda bem ele não deixou, nem por um momento, de dançar comigo... cadáver. Esquisito.
que amou a vida ao ponto
de se deixar matar por ela
Etiquetas:
anxos sen ceo,
escavichadas,
mito-manía,
música,
opinión críptica
Subscrever:
Mensagens (Atom)