quarta-feira, 28 de maio de 2008

Disuasión política

Non, non é que o meu veciño estea a facer declaración de independencia. Dou fe de que non van por aí as súas tendencias. Só pretende, creo, axotar os melros da cereixeira. Que mecanismos perversos actuarán na súa mente para el crer que unha bandeira do BNG e un farrapo vermello poden disuadir os paxaros de lle petiscaren nas cereixas? Sairalle o conto coma aquela vez que lles puxo a radio de noite aos xabaríns para non lle fozaren na millaxe e aos dous días os animaliños xa tiñan lá o botellón montado? En todo caso, parece porfiar en non recorrer á violencia, o cal sempre é de agradecer.

terça-feira, 27 de maio de 2008

Um só sentido

Porque a vida é um trânsito, jogo com a metáfora das vias públicas, com as suas duas ou múltiplas faixas, os seus sentidos duplos ou únicos, avenidas e becos sem saída, intersecções ou confluências, para reflectir sobre as relações afectivas. Por acaso, não é amizade uma ligação em dois sentidos? É óbvio: ninguém pode ser amigo dum outro se o outro não é amigo dum. Porém, a expressão do amor pode ser unidireccional, e é amiúde para esplendor das artes e aflição de quem sucumbe à indiferença do amado. E de ai pergunto apenas por perguntar: Amarmos a quem não nos ama terá um único sentido?

segunda-feira, 26 de maio de 2008

Chuvia

Espértame a bater en pingas grosas contra os vidros. Non me causa estrañeza: é como se levase aí e así toda unha vida (que a vida toda dalgún alguén sen dúbida leva). Gústame sentila nos ouvidos e na pel. Certo, non lle gusta a esa parte miña que preferiría andar na moto, na bici, a patinar... a escorrentar espectros. Pero gústalle a estoutra que se deixa enchoupar de boca aberta mirando ao alto cincento, aos convexos espellos diminutos que adornan árbores e herbas, ás pozas sedutoras desta desfasada adolescencia.

Teño auga no cabelo, nos ollos, na lingua, nas mans.
E coas mans viro auga toda.
Só me falta o aceiro inoxidable da coiraza a facer augas.

sábado, 24 de maio de 2008

A vella polaca. Capítulo XI

E mentres o historiador relataba a súa versión dos feitos, que non era máis nin menos verdadeira —malia a presuntuosa afirmación da autora deste conto— ca a outra, a dos chamados textos apócrifos, tecleados en cibercafés e cuartos de pensión barata ou luxoso hotel polo mesmísimo ti Jonas, fóronse xuntando arredor os habituais do parque. E así achegáranse os xubilados técnicos en inspeccións de obras de profesión xogadores de malhas, nin se inmutaron os homes de bronce e aceiro de Juan Muñoz a rir uns dos outros e os outros duns, e permaneceron impasibles máis tres personaxes nos que se debía adiviñar unha alegoría botánica, un intelectual —sexa o que iso for— e un poeta de oficio, que asistían en silencio respectuoso á narración. Foise logo animando o mañanceiro serán coa aparición dun trío composto por un pastor de cabras de colorido ou floreal nome a evocar o ton das montañas de Cerveira nalgunhas tardes de verán e plasmado en óleo por Xavier Pousa; unha moza que camiñaba en bicos de pés e levaba na man un par de sandalias de cor innomeable, pois a luz arrincáballes ora reflexos amarelos, ora violetas, ora laranxas; e un capitán de barco sen porto de abrigo que sabía de cor o requetelido Diario de Notícias que lle asomaba por entre o sobrazo. E foise animando, digo, porque estes tres contribuiron a satisfacer a larica e a secura da concorrencia cunhas botellas de tinto Alentejo e un queixo da Serra, que tras un intercambio de miradas furtivas nun hipermercado dos arrabaldes, decidiran acompañalos voluntariamente ata a saída por baixo dos respectivos gabáns e sen pasar pola caixa, xunto cuns petiscos de elaboración caseira rescatados do caldeiro do lixo do albergue, a onde foran parar por orde dunhas autoridades sanitarias con nómina mensual e cea diaria.

Soubo así a vella polaca que a tardiña en que o seu marido saíu para dar un paseo e non volveu, houbera festa rachada no xardín, porque si, sen necesidade de aniversarios, só por celebraren que estaban vivos, ou porque a alguén lle tocaran catro chicas nunha lotería calquera. E cando advertida da rebuldaina a policía urbana por algún veciño de ben se persoaron uns seus representantes a impor orde e silencio, soprenderon in flagranti (vulgo, cachárono na allada) o Jonas a aliviar a vexiga contra o umeiro. Quixéronlle aqueles soprar unha multa por escándalo público, exhibicionismo e atentado a un ben patrimonial vivo, pero ao interfecto o exceso de alcol traboulle a lingua de tal maneira, que os incomprensibles improperios en arameo que xurrou pola boca fixeron crer aos axentes que estaban ante un perigoso membro da delincuencia organizada rusa e gardando o talonario de infraccións, sacaron o formigo dos pés, coma quen non viu nin oíu nada de nada, mentres o Rei, o Capitão Merda, o Violeto e o Fausto vitoreaban e aplaudían o farruco que en mala hora os librara de iren durmir quentiños a mona ao caldeiro.

Ao Tisco, que non daba feito a sacudir o rabo cada vez que lle caía unha codia de queixo, ben que nin todas fosen ao chan, entroulle unha sede negra, e non se lle ocorreu mellor idea que mandarlle un grolo longo e sentido nas augas chocas do lago, arroutada que lle suporía unha furriqueira brava que ao día seguinte por pouco o manda ás patacas. Pero iso, como digo, aínda foi ao día seguinte.

quinta-feira, 22 de maio de 2008

Derradeira vontade















Imaxino quen lle pon cancelas á mente? que un moribundo me saúda na rúa, xa vestido co traxe pasado de moda que lle vai servir de mortalla, e cunha leve inclinación de cabeza, sen máis preámbulos, me explica que antes de morrer lle gustaría que lle lesen o mellor escrito da literatura galega. Eu sorrío, porque non necesito escarvar para escoller o nome do autor, e para non estragar os minutos preciosos que lle quedan na complicada elección dun texto concreto entre tantos prodixiosos, tomo o primeiro que me pasa polo maxín, collo o home pola man xa case fría, séntoo ao meu carón á sombra dun tulipeiro de Virxinia, e como se abrise o libro, aclaro a voz, e digo:

Vai: O galo de Portugal.

Fago unha pausa, levanto a vista e miro para o moribundo, que cun sorriso me anima a empezar. E empezo, con licenza de don Álvaro Cunqueiro.

Pois: "Sempre lle ouvín falar a meu señor amo Merlín con moito respecto da antiga cidade de Braga, de onde era nativo, e nela tiña rico aposento nun pazo da rúa dos Confidentes un xentil cabaleiro portugués, de fina nobreza e moitos posibles, don Esmeraldino da Câmara Mello de Lima, visconde de Ribeirinha. Foi iste don Esmeraldino visconde, polo que dil teño escoitado a un seu criado de librea i escopeteiro, o home máis fermoso de Portugal no seu tempo, mui lucido de luares, e cunha mirada tan triste nos grandes mouros ollos, que parecía, dicen, que cando demoradamente vos miraban, que era como si unha brétema de escuros aloumiños saíse, pra envolvervos, por entre a azadeante seda das longas perfebas..."

E cando remato o conto, o meu moribundo fecha os ollos, que eran mouros tamén, e vaise sen se ir e eu penso, mentres o contemplo sereno nesa tarde que pode ser de outono ou primavera cálidos, que se se puidese elixir a forma de morrer de morte morrida, esta non era mala.

quarta-feira, 21 de maio de 2008

Doideira

Tenho um tornozelo inchado que nem uma bota de vinho cheia de vinho e não sinto dor. Será que estou a virar insensível? Será que sendo já, ignorava? Será que o corpo me está a morrer pé ante pé? Ou será que endoideci?

Perversión

Esa é a pata da que coxeo: son perversa, só de pensamento, certo, pero ao final, desde o acoso sinistro do catolicismo conta o mesmo o pecado mental ca o de obra, así que a satisfacción é equivalente. E confeso isto porque onte fun patinar a unha pista que está da marxe de lá, como adoito facer des que logrei percorrer máis de cen metros sen espatifarme. Cando cheguei, decateime de que esquecera os protectores dos pulsos e estiven nun que si que non, ata que decidín calzar os patíns, porque a tentación era máis forte ca o respecto pola miña integridade. Ao primeiro estaba algo insegura, o cal é malo, pero logo funme confiando, que aínda é peor.
A pista do Castelinho é un percorrido cheo de curvas polo que pasea xente en bici, diabéticos e colesterólicos que camiñan por prescrición facultativa, corentóns que corren para non perder o tren, parellas con moito ou pouco que falar... Todos teñen en algo en común: cando me ven vir, apartan, polo que poida ser, con moi bo criterio. Onte non, onte había dúas señoras de clase e idade media tirando a alta, roupa de marca, lentes de deseño, grandes bolsos de coiro lustroso a xogo coa cor dos zapatos, desas que están afeitas a que o mundo se retire cando elas pasan. Así que cada vez que as vía de fronte, absolutamente inconscientes do perigo que eu representaba, un interruptor accionaba no meu maxín perverso unha visión maligna, da que eu saía ben parada, parada mesmo, e elas polo aire, arrastradas pola forza centrífuga dos bolsos. Pero xa dixen que a miña maldade é só mental. Tamén dixen que a efectos de pecado, conta o mesmo. Agora engado: sen arrepentimento non hai absolución e no marcador súmase un punto negativo.
Esquecida eu xa das señoronas, andaba a mellorar a técnica da pata coxa, cando perdín o equilibrio -físico, digo. E non levaba protectores dos pulsos. Desde o centro de decisións e dado que as mans son o meu instrumento de traballo, algo me mandou deixarme caer para atrás amparando os brazos do impacto, e mentres batía coa alcatra no chan, ai!, e a perna dereita saía disparada para diante en liña recta, as articulacións da esquerda contorsionáronseme de tal maneira que parecían de goma sen ser: ai!, ai!, ai! E acordoume outra sentenza da sabedoría popular de tradición católica: deus castiga sen pau e sen pedra.
En fin, que xa sabedes de que pata coxeo agora: da esquerda.

terça-feira, 20 de maio de 2008

Vida de can? O que?!















Quen fora can de meu para tirar o can que teño tirada na herba coma el!

sábado, 17 de maio de 2008

A vella polaca. Capítulo X

Para Sigrid, porque os personaxes teñen vida propia,
cunha aperta forte forte


Na Cordoaría aquela mañá era coma outra calquera, porque no mundo, salvo hecatombes, todas as mañás son iguais, quérese dicir, sempre diferentes. Couselo pousou a funda do saxo sobre o banco e abríuna, disposto a montalo, cando Miss Tollo, que acaba de regresar do estanco, exclamou:

—Aí a vén!

E todos souberon a quen se refería, menos dona Ludmila, que dirixíu a mirada cara ao punto en que as dos outros todos confluían, ou sexa, nunha muller, nin alta nin baixa, con aspecto de clocharde exquisita e finas medias de cristal nas que aguzando a vista se advertía unha incipiente carreira, aproximándose do ganchete dun home maior, de traxe gris e bigote pedrés, moi acicalado, que camiñaba sen que se sentise o bater das solas dos seus zapatos no chan. Porén, o único que distinguíu ao lonxe, por causa da miopía, foron os sorrisos abertos que ambos traían en forma de saúdo.

—Se antes non llo digo, dona Ludmila, velaí a ten. Esa é Sigrid.
—E o señor que a acompaña? É o marido?
—O marido? Non, é o finado do pai, que lle morreu no sábado e desde entón nin el se separa dela, nin ela del.

E Ludmila entendeu, sen necesidade de máis explicacións, mentres desde atrás unha figura como de ar denso lle botaba a man por riba do ombro e a bicaba na fronte. E sorriu tamén ela contaxiada polos que acababan de sumarse ao grupo.

—Bos días. Como hai tanta animación xa destas horas?
—Bos días, Sigrid, e a compañía. Esta é dona Ludmila, a muller do ti Jonas, que lle estaba a contar o da outra noite.
—Ai, que ilusión! A gana que tiña de coñecela.
—E eu a ti, neniña. E de darche as grazas tamén, polo que xa sabes. Cando queiras, pasas pola mercería da señora Júlia, que che dean unhas medias, das boas, de seda, sen reparar en gastos. Di que vas da miña parte e que mas carguen na conta.
—Ai, se non lle importa, dona Ludmila, case levo das baratas, as que me dean polo mesmo prezo, que total para o que me duran...
—Pois levas das baratas e das boas, para unha ocasión especial.

O vello temperou a carraspeira, impaciente por continuar co relato do que entre uns e outros apenas lle deixaran esbozar os preliminares.

—Que foi, Rei da Lã? Tes cardos na boca xa destas horas? —inquiriu Miss Tollo, que estaba moito máis relaxada despois de botar o cigarro.
—O que teño é falta de tabaco, así que larga un pito, roñosa.

A moza agachou e levantando unha perneira dos vaqueiros quitou o paquete do calcetín e ofreceu, non de moi bo grado, unha rolda á concorrencia. O Rei, vendo que ninguén máis quería, colleu dous.

—Para logo —xustificouse sen que ninguén llo pedise.
—Entón como foi o da Anyeska que non era tal? —preguntou dona Ludmila, xa tamén o seu algo desexosa de saber o que fora do seu Jonas.

E nese momento, do saxo saíu unha melodía suave, como de contornos sinuosos, na que todos recoñeceron o "María" de West Side Story, e a Sigrid detívoselle no rabicho do ollo dereito un brillo que se apresurou a enxugar cun pano que parecía de encaixe, pero era feito de escuma mariña, a cal, como todo o mundo sabe, son as bágoas que verten as sereas polos náufragos sen illas nas que acougar.

quarta-feira, 14 de maio de 2008

De viva voz

Que nazan palabras onde algúns porfían en semear silencios.

segunda-feira, 12 de maio de 2008

Pés sobre pedras















Cando sábado Condado me propuxo acompañalo a gravar non sei o que en Castro Laboreiro, aceptei sen pedir explicacións. Será porque son baixiña e os sitios altos son a única oportunidade que teño de ver o mundo desde outra perspectiva. Chegamos ao mediodía, así que non quedou outra que parar a comer (e beber) coma señoritos nada máis chegarmos á vila. Había algunha foto disto, pero non vos quero facer auga na boca, non paga a pena.
Coa dixestión a rillar no estómago saímos á procura dun lago, do que necesitaba unhas imaxes para unha curta que ten media argallada. Como non convén que nunca nada sexa fácil, que a vida é moi dura, non fomos polo sendeiro que el coñecía, ca!, senón por outro polo que intuía que se tiña que chegar. Paramos á beira da estrada e puxémonos a subir por un camiño empedrado no que un indicador dicía Meadinha. E subindo, fomos seguindo as torres de croios que marcaban o itinerario. Un monte e mais outro e etcétera, o raio do lago que non aparecía. Entón tocou abandonar a senda e gabear entre carqueixas, uces, carrascos, ata que confesei de alto a miña angustia:
-Ouviste, e se parto unha perna, que fas comigo?
-Bótote a rebolos -contestoume.
E eu quedei moito máis tranquila, porque morrer alí de fome e sede non me apetecía nada, pero esfragada ten o seu aquel mítico.
Por fin, e porque non podía ser doutra maneira, que o país non é tan grande, vimos o lago ao lonxe e un camiño algo máis abaixo que conducía a el. Antes de eu abrir a boca, o Condado matizou:
-Desde aquí parece unha poza, pero é grande.
Non é que me convencese moito, pero foramos a iso. Por certo, que aí foi cando me confiei, e levei unha escorregada, que se non me agarro nun toxo coa man esquerda, a estas horas non volo conto. Pero non morreu ninguén.
-A cámara? -preguntou el- Pasoulle algo?
-Ilesa, na mochila, por favor -contestei.
-Pois veña.
Total que tocou baixar, baixar, baixar. E parar de cando en vez a sentir o silencio que non é tal. Ata que chegamos e era tanta paz e tanta beleza, que non collía nas mans nin na mirada. Calcúlolle que unhas dúas horas e media ou tres nos levou a ida. Entre a camiñada e aquel barulliño da auga a correr, a sede era negra, pero as cagadas de bosta que non deixamos de pisar en todo momento, aconsellaban a abstención total. Eu tirei fotos, o outro andou para aquí e acolá coa cámara e fómola virando.
Á volta fomos un anaco por onde viñemos, pero logo xa collemos por outro diferente, que era o seu, e cando nos quixemos dar de conta (probablemente non nos levase nin unha hora), cos xeonllos meus a sufrir polo esforzo continuo da pendente, estabamos na civilización, ao pé dun regato, mudando de golpe dos grises aos verdes.
Naturalmente unha vez no coche, ninguén mudou o sentido da marcha. Tiramos para diante, por unha estrada, como todas, magnífica, estreita, chea de vacas a pastar, de xigantes de tres brazos na néboa, de curvas, de solpor, de verdes que se tinguían de negro...
___________
As fotos prométoas, cando saiba por qué non me saen as que eu quero!

A monte

En canto tire os picos que teño espichados na man esquerda e escolme a memoria dixital e a psíquica, prometo un relato conciso da escapada do domingo.

Namentres poden ir tomar un café e unha bóla de Berlín.

sábado, 10 de maio de 2008

Bestial

O país inzado de mortos e eles celebran o referendo como se nada.
_________________
No fondo consólame saber que a miña capacidade de sorpresa segue viva.

sexta-feira, 9 de maio de 2008

Criação

Estou a pensar em elaborar um desacordo hórrtho-grAphikoh comigo mesma para o aplicarem ou não no resto do mundo.

quinta-feira, 8 de maio de 2008

A vella polaca. Capítulo IX

A pedra dos bancos, as baldosas frías dos portais mal fechados, as soleiras de mínimo aconchego... apenas convidan a prolongar o sono unha vez que o tránsito e os pardellos desatan en estridencias. Así que os asiduos da Cordoaría, uns almorzados, outros ollando cobizosos as pombas, foron xuntándose arredor da estraña parella, a dama e o vagabundo, picados pola curiosidade uns, a ver se quitaban tallada os outros. A primeira en chegar foi Miss Tollo, cuns pantalóns que xa naceran raídos e unha carpeta a protexer o peito nun xesto de colexiala das monxas que non abandonaba —o xesto, a carpeta— para non dar por perdida a identidade. Precedida duns ollos de sorpresa permanente, deu os bos días, correspondendo á lingua perversa do vello cun sorriso tan branco coma o seu candor.

—Almorzaches, rapariga?— preguntoulle dona Ludmila, que xa a coñecía doutras veces e profesáballe un cariño maternal.
—Hoxe almorcei, dona Ludmila, un bo café con leite e torradas, que onte andei a facer enquisas. Mañá quen sabe?
—Pois entón para mañá, que quen sabe. Gárdao e non o gastes en vicios
— e estendeulle un billete, como quen non quere a cousa.
—Nunca. Aquí me ten para o que faga falla. Agradéceselle.

E levantouse a mercar un paquete de rubio do pisco, que era o que máis lle sabía despois do café. Non tardou en aparecer Couselo arrastrando a alma e o saxo, cunha cicatriz no pescozo que provocou na señora Bukovski un arrepío e unha pregunta.

—E iso? Quen foi o canalla que llo fixo?
—Iso —adiantóuselle o vello— foi o Jonas, que estando a durmir, aquí o infeliz deu en tocar o saxo ao carón del. O seu marido díxolle que parase de tocar a gaita, e como este o que toca é o saxo e é un orgulloso, non parou. Total, que
o cabrón colleu a tapa dunha lata de alcriques que ceara e rebandoulle o pescozo. Está vivo de puro milagre, e por dobre motivo, que a Sigrid quíxolle facer un torniquete cunha media de cristal e se non pasan nese momento os sanitarios, desangrado non morre, pero asfixiado fixo.
—A Sigrid? Anda por aquí? Quen é?
—Xa aparecerá, non se apure, que en canto este quita o instrumento báilanlle as mulleres na palma na man.
—E o meu Jonas entón foi para a cadea?
—O que, miña señora? Para a cadea quen? O rapaz portouse coma un home, que non o denunciou, que dixo que se lle fora a man coa merda do abre-fácil. E máis lle valeu, dito sexa de paso, que aquí ratas non queremos. E o Jonas será un cabrón, pero é da casa.
—Pois moitas grazas, mozo. Se algún día precisa dun instrumento novo, non ten máis que dicilo.
—Unha requinta non me viña mal —musitou o Couselo.

E xa a dona Ludmila estaba a botar man á carteira, que sempre lle gustaba levar conqué para imprevistos.

Cabeciña

A universidade de Boston realizou un estudo no que se demostra que o consumo prolongado de ibuprofeno reduce os riscos de padecer alzheimer.

Vou ver se non me esquece mandarlle unha dose de cando en vez.

Do máis fondo

Teño frío,
un frío que xamais sentira,
frío que aterece o miolo dos ósos,
que entala o miolo de dentro do máis fondo,
frío de xeo glacial que o sol nunca ha de lamber,
frío eterno de inverno interminable,
frío de paraíso deshabitado e húmido,
frío do baleiro que deixa un corpo que nunca estivo...

quarta-feira, 7 de maio de 2008

Concurso de traslado de cadáveres

Os das pompas fúnebres están de folga contra a Consellería da Presidencia da Xunta, que quere montar un concurso de traslado de cadáveres. Como será o raio do concurso? Con azafatas a levar a contabilidade e o que sexa capaz de trasladar máis cadáveres en menos tempo leva o premio gordo? Non lle vexo o escándalo ao das autopsias dos cadáveres corruptos nas mesmas instalacións nas que se velan os cadáveres incorruptos. Até o podía emitir en directo algunha televisión en plan coma a vida mesma, total, xa estamos afeitos ás dos ceseís.
Se o sei antes, plántome esta mañá en Santiago para ver a manifa, desde fóra dos coches, claro, que dentro non me quero nin ver, e ademais penso que se fose dentro tampouco me vería nin vería a manifa nin nada e non polos vidros tintados que levan precisamente.

Espero

Maldigo às vezes o dia em que me fizeste reparar em ti. Maldigo cada hora que te penso, cada hora que me perco em ti e não sou nada nem respiro se não é através da tua pele. Maldigo a angústia que me devora. Maldigo o sentir que me faz querer-te sem saber-te, imaginar-te sem ter-te, sonhar-te longe de toda esperança. Maldigo-me. Que me custava abrir os olhos, apagar-te, assinar-te um número sem rosto nem temperatura na lista de contactos? Que me custava baixar a cabeça, caminhar um pé diante do outro, esquecer, não sonhar, não ver, não desejar, desejar-te tanto? Que prazer acho nesta tortura? Qual o prémio que me espera por tanto sofrimento?
Se agora começasse de novo o dia, seguiria a maldizer, seguiria a esperar, como espero agora, tua ainda, tua sempre, assim quieta, à espera da maré, das ondas cálidas do teu corpo a acariciar no meu, das tuas mãos nas minhas, da tua palavra por fim nos meus ouvidos, das túas lágrimas com as minhas do mesmo sal bebidas, e os teus olhos reconhecendo-se nos meus que nos teus se reconhecem.
E maldigo, e espero.

terça-feira, 6 de maio de 2008

Que por maio















Como non podía ser doutra maneira debíase notar que Condado volve ter moto.


Estaba eu escarranchada cun pé para responder a un comentario de Em Bicos de Pés, o outro pé ao pé da ducha a tentar a temperatura da auga (fría), cando soou o teléfono. A resposta ao comentario do post quedou posposta ante a proposta que me fixo Condado, que se iamos a Monção (el dixo a Melgaço, pero quen o coñece enténdeo, porque xa se sabe que nunca di o que quere dicir, defecto do animal) para comprar café. Non houbo máis que falar. En vinte minutos estaba duchada, vestida e comida. E brrrrrmmmm...!
De Monção, despois de tomar e comprar café (para aí trouxen de catro clases coas que vou experimentar: de Timor, do Brasil, Colombia -claro- e de Angola, pero isto queda para outra historia), saímos de fronte cara a Arcos de Valdevez até Paredes de Coura, sempre, polo camiño mellor que nunca é o máis curto: voltas e voltas e reviravoltas, e altos, montañas, e ríos, pontes, tantos, tantas, que aínda traio os ollos lavados de auga e verde e xestas. Desde Paredes fomos ata Covas, onde nos rendemos ante un tinto novo e un prato de presunto e lombo afumado con pan centeo, ao sol do poente sobre o Coura, intoxicados, mágoa, polo fume e o barullo de dous tractores que nos plantaron no fociño ao ralentí e que nin así nos esmagaron a felicidade da escapada dunha tarde de martes con sabor a sábado.

_________________
E fotos aquí?

domingo, 4 de maio de 2008

Avisados estão

Ante os insuportáveis incrementos no preço do gasóleo de aquecimento e do nível de loucura, a gerência de aqui em diante impõe neste blogo as duches de água fria. Meu dito, meu feito.

sábado, 3 de maio de 2008

A vella polaca. Capítulo VIII (ilustrado)















Ludmila Bukovski avanzaba emocionada. Matinara moito antes de tomar aquela decisión pero sabía que non se ía arrepentir. Chegara a hora de cumprir os soños. Sen se decatar ía apertando o paso a medida que se aproximaba á Cordoaría co Tisco aos seus calcañares cada vez máis contente. Aínda que o traxecto era longo prefería camiñar, que xa á volta tería de chamar seguramente polo Pauliño e mais o Arturo para que trouxesen o coche, e para botaren unha man se o outro se puña farruco. Case sen querer, animóuselle a cara ao imaxinalo ao pé do umeiro centenario, con aquela teima que lle dera en dar cabo daquel sobrevivente con doses concentradas de urea. E o Tisco outro que tal, que tamén contribuía, mesmo que hoxe non viñese moi sobrado porque xa descargara no ficus. E nestas case lle escapa unha gargallada.

—Ai, galopín! Vaia parella de tunantes facedes. E mira, non é aquel que está deitado no banco? Pola chaqueta ben parece. Que me dis? Será o Jonas?

Ao sentir o nome do señor, o Tisco puxo as orellas guichas e levantou o fociño, a ventar no ar. Non lle chegou olor ningún coñecido. Mirou para a ama. Parou, ollou arredor. Nada.

—Entón, que foi? Non tes gana de velo? Anda, busca un garabullo que lle leves, xa verás como cho guinda lonxe lonxe.

Se o Tisco fose xente pensaría que a ama desvariaba, pero era can e só facía unha ecuación: non cheiro igual non Jonas. Matemático.

Ludmila era miope. De sempre, case, de tanto contemplar a realidade a través dos vidros deformantes da literatura. Tamén era coqueta. E des que namorara os ollos castaños do portugués cos verdes seus decidira que nunca nada se había de interpor entre as miradas deles. Por iso non usaba lentes, mais ca os de perto, a estas alturas en que a vista cansada e a literatura, claro, llo esixían. Pero nunca para el. Por iso non viu a vella que axexaba detrás da fiestra da funeraria á caza de cadáveres frescos, que son máis fáciles de manexar. E por iso confundiu co seu home o indixente que durmía sobre o banco de pedra. Cando se achegou para lle tocar nun ombro, non puido evitar torcer o fociño: fedíanlle os pés que apoupaban.

—Se só levas tres días fóra, condenado! Que andaches a facer? Pisar uvas?
—Puta que a pariu! Vaite foder! Non me xosques, ho! —espertou sobresaltado o outro, mandando logo baixar todos os santos do ceo e algún pachecopereira ca outro entre dentes, envoltos todos nun alcatreu a tintazo fermentado nauseabundo.
—Ai, perdón. Enganeime. Vai ter que desculpar. Foi pola chaqueta.
—Eu non roubei nada, miña señora, olliño, que ma deu o cabrón do ti Jonas, antes de marchar coa candorca... Arre demo, dona Ludmila, disimule o exabrupto, que non a coñecera. Faga o favor de sentar. Como se estivese na súa casa.

Ao tentar neutralizar os tufos varios pulverizando Ludmila o ambiente cun frasquiño de eau de parfum nº 5 Chanel Paris que traía no birico para un apuro, desatou os espirros lacrimosos do Tisco e mais do vello historiador desaniñado dunha casa rural sen tellado do centro do país el dicía do universo e reconvertido en sen-teito urbano, quen tirou do peto da chaqueta un pano negro cun anárquico "A" dunha dubidosa cor branca pintado. Este, tras soar os mocos á conciencia, foille contando o que acontecera dúas noites atrás, cando apareceu pola Cordoaría a abanear o pandeiro un baldreu de nome Anyeska, que se declaraba polaca, aínda que en opinión del arrastraba na pronuncia un innegable acento xermánico, flamengo, talvez holandés, non sabería ben concretar, que lle deu moi mala espiña.

_____________
NOTA DO EDITOR: Un clic na foto para observar a bo tamaño a xanela contigua ao cartel verde non está de máis nin de menos.

Estrea















Á tardiña saímos a bautizar a moto do Condado e atopamos esta sorpresa a secar no porto d'A Guarda xusto cando xa estaban para retiralos: unha cordada de litán, ou como noutras partes lle chaman, zapata ou chapata (Galeus melastomus), un dos meus peixes preferidos, probablemente máis por senrazóns emocionais ca sensoriais. Lá a muller explicounos o proceso do secado deste tiburón anano: téndese ao sol mareiro coma delicada roupa interior de encaixe, recóllese, vólvese meter en auga con sal, téndese, auga con sal, téndese, e cando está ben seco, retíraselle a correúda pel negra cuns alicates, vólvese meter en auga con sal, cócese e régase de allada. E aínda haberá que lle negue elegancia ao peixe seco!

sexta-feira, 2 de maio de 2008

Merda!

Un estudo da revista Which? Computing magazine concluíu que un teclado de ordenador ten máis bacterias ca a tapa dun inodoro. E non me estraña, dada a cantidade de merda que algúns escribimos ao longo do día.

A vella polaca. Capítulo VII

Mentres a señorita Jennifer ou o que fose entraba no almacén a coller a fregona, dona Ludmila despedíase disciplicente do director, quen aínda non daba creto ao revés económico que acaba de esboroar o seu feudo. O Tisco, aliviado e contente, dáballe ao rabo cando por fin saíron de novo á rúa, desta vez, si, esperaba, en dirección por fin ao parque.
Recordaba con saudade os tempos nos que na casa tiñan un fermoso xardín no que pasaba as horas mortas co señor, ambos nun banco, protexidos do barullo exterior por un valado alto, alto. Era o seu paraíso privado. Daquela o señor brincaba con el, facíalle perseguir paxaros aos que nunca daba alcanzado, guindáballe paus, que el por darlle polo idem lle devolvía... era unha maneira de enganar o tempo. Entón aparecía a ama e chamábaos para tomar o té, e o señor miraba para el, chiscáballe un ollo, entraba na casa e volvía saír coa bandexa chea de lambiscadas e aquel líquido quente infame que tanto lles gustaba beber, e a ama víñalle detrás a rir, e o señor ría, e o Tisco, que non ría pero era como se rise, corría detrás deles aos pinchos, dándolle ao rabo, como agora, que por fin ían ao parque.

quinta-feira, 1 de maio de 2008

A vella polaca. Capítulo VI

O teléfono non paraba de soar. Des que decidira gañar un sobresoldo anunciándose nas páxinas de contactos para compensar a miseria que lle pagaban no banco apenas facía outra cousa. Ás veces, non o ía negar, excitábase, pero era un traballo limpo —limpo, digo?, impoluto— e procuraba non se implicar mais do necesario coa clientela.

—Olaaaa...? —atendía, prolongando a vogal nun decrecente interrogante de voz grave e cálida.

Do outro lado a variedade imperaba. Tamén non impuxera condicións, tanto lle tiña peixe como carne, en canto a relación fose meramente oral. O seu nome de guerra era Aser, que satisfacía a todos, pois tan logo evocaba unha víbora de vertixinosos tacóns e escote infinito, un magno xeneral de armas rendido, un sedutor maduro delicado e afable, un tigre bengalí de exotismo voraz.

Fillo bravo dun banqueiro lisboeta, aproveitou a mensualidade xenerosa que este lle ingresaba co fin de evitar un desagradable en demasiados sentidos test de ADN para sufragar os estudos de Económicas sen sobresaltos, e rematou a carreira cun expediente académico nada desprezable. Logo, o propio pai encargouse de procurarlle as prácticas pertinentes na sucursal portuense na que despregaba todos os seus encantos para engaiolar nunha tirapuxa deliberada o director, non só porque lle divertía ter aquel lambecús tiránico dominado, senón porque era un chanzo crucial nas referencias que lle procurarían un contrato digno.

—Cago no can de cristo! —abafou tapando por instinto o micro do teléfono cos dedos, mentres trocaba un sorriso lúbrico co don Sexismundo, que xa desposuído de mando mais crédulo convicto do seu papel de xefe e macho, o conminaba a librar o encerado mármore florentino do oprobio.