quinta-feira, 8 de maio de 2008

A vella polaca. Capítulo IX

A pedra dos bancos, as baldosas frías dos portais mal fechados, as soleiras de mínimo aconchego... apenas convidan a prolongar o sono unha vez que o tránsito e os pardellos desatan en estridencias. Así que os asiduos da Cordoaría, uns almorzados, outros ollando cobizosos as pombas, foron xuntándose arredor da estraña parella, a dama e o vagabundo, picados pola curiosidade uns, a ver se quitaban tallada os outros. A primeira en chegar foi Miss Tollo, cuns pantalóns que xa naceran raídos e unha carpeta a protexer o peito nun xesto de colexiala das monxas que non abandonaba —o xesto, a carpeta— para non dar por perdida a identidade. Precedida duns ollos de sorpresa permanente, deu os bos días, correspondendo á lingua perversa do vello cun sorriso tan branco coma o seu candor.

—Almorzaches, rapariga?— preguntoulle dona Ludmila, que xa a coñecía doutras veces e profesáballe un cariño maternal.
—Hoxe almorcei, dona Ludmila, un bo café con leite e torradas, que onte andei a facer enquisas. Mañá quen sabe?
—Pois entón para mañá, que quen sabe. Gárdao e non o gastes en vicios
— e estendeulle un billete, como quen non quere a cousa.
—Nunca. Aquí me ten para o que faga falla. Agradéceselle.

E levantouse a mercar un paquete de rubio do pisco, que era o que máis lle sabía despois do café. Non tardou en aparecer Couselo arrastrando a alma e o saxo, cunha cicatriz no pescozo que provocou na señora Bukovski un arrepío e unha pregunta.

—E iso? Quen foi o canalla que llo fixo?
—Iso —adiantóuselle o vello— foi o Jonas, que estando a durmir, aquí o infeliz deu en tocar o saxo ao carón del. O seu marido díxolle que parase de tocar a gaita, e como este o que toca é o saxo e é un orgulloso, non parou. Total, que
o cabrón colleu a tapa dunha lata de alcriques que ceara e rebandoulle o pescozo. Está vivo de puro milagre, e por dobre motivo, que a Sigrid quíxolle facer un torniquete cunha media de cristal e se non pasan nese momento os sanitarios, desangrado non morre, pero asfixiado fixo.
—A Sigrid? Anda por aquí? Quen é?
—Xa aparecerá, non se apure, que en canto este quita o instrumento báilanlle as mulleres na palma na man.
—E o meu Jonas entón foi para a cadea?
—O que, miña señora? Para a cadea quen? O rapaz portouse coma un home, que non o denunciou, que dixo que se lle fora a man coa merda do abre-fácil. E máis lle valeu, dito sexa de paso, que aquí ratas non queremos. E o Jonas será un cabrón, pero é da casa.
—Pois moitas grazas, mozo. Se algún día precisa dun instrumento novo, non ten máis que dicilo.
—Unha requinta non me viña mal —musitou o Couselo.

E xa a dona Ludmila estaba a botar man á carteira, que sempre lle gustaba levar conqué para imprevistos.

16 comentários:

Rei da Lã disse...

Perfeitamente compreendido!
;)

Sun Iou Miou disse...

Desta vez não me iludes, Rei, não. Não dizes nada do papel que te tocou fazer no testamento e isso é sinal patente de que não percebeste peva, ainda bem para min. (`_^)

Rei da Lã disse...

Ainda menos compreendo...
Não sei de testamento nenhum!

Sun Iou Miou disse...

A velha polaca é o testamento e tu tens ai um papel. Mas está tranquilo, fazes má figura, como corresponde. (^_^)

Anónimo disse...

Vaia oh! Na miña ausencia perdinme 8 capítulos...
Teño que comezar polo primeiro pra seguirlle o fío, así que non che comento nada ata entón.
Saudiños!

Sun Iou Miou disse...

Pois nada, recúa, Avelaíña, e paciencia, que o tocho dá para entreterse un anaco. (`_^)

Anónimo disse...

Seguro que xa imaxinas a ilusión que me fai ser introducido na ficción. Só espero que non esteas a facer como Vargas LLosa na Tñia Julia, que meteo a todas as persoaxes nun estadio para despóis mandalo polo aire e así librarse deles.
Por certo, traveseira xa teño. Tal vez unha requinta....

Sun Iou Miou disse...

Está feito, Couselo. Sei que xa tes travesera, pero é que acordoume cando a pedías insistentemente. Teu dito, meu feito: vai a requinta. En canto ao final do conto, aínda está por ver, que ao mellor nin final ten, e isto acaba en obra póstuma inacabada.

condado disse...

Impresionado quedei hoxe ao mirar no Pais o final do relato:
http://www.elpais.com/internacional/

Sun Iou Miou disse...

Condado, como non me deas máis pistas, pérdome. Pretendes que lea todo El País Internacional (aínda bem me escolliches a sección) para saber qué raios queres dicir?

condado disse...

abrir internacional según o adresse escrito e na dereita da páxina unha foto impresionante dunha familia alemá -ou polaaca?- que se suicidou enteira en bancos dun parque... Me encanta que non atopases a noticia á primeira, é sintoma de irrealidade... vou pensar niso...

Sun Iou Miou disse...

Mi ma, Condado, que nin pola cabeza me pasou que te referises a iso. Os personaxes do meu (?) relato están vivos e sen gana ningunha de suicidarse. Que un día destes mate algún, non che digo que non: "Asasinato dun cámara", poderíase titular o episodio.

Anónimo disse...

¡QUE MALVADA! ¿Cando che dixen eu a ti que nunca na vida sería quen a facer un torniquete? É que me imaxino na escena perfectamente: eu afojando ó tío en vez de salvalo. ¡De verdá que aí me filaches!
E amais, cunha media de cristal. Só che faltaba engadir que estaba toda esfiañada, coma sempre, porque se media era miña, xúroche que enteira non podía estar.
Está divertidísimo, de verdá.
Un bico

Sun Iou Miou disse...

A media de cristal (sempre me gustou esa expresión, que imaxino que xa non se usa), Sigrid, se non estaba esfiañada, quedou, iso non ten dúbida. A verdade, aquí entre nós, rin un cacho coas cousas que me fan os personaxes. Porque no fondo, é algo máxico, nin sequera eu sei por onde van saír. Talvez non o creas pero teñen vida propia.

Anónimo disse...

¡Imperdoable!
Agora que ía aparecer eu no seguinte capítulo, ¡non hai capítulo!
¡O que non hai é dereito!

Sun Iou Miou disse...

Sigrid, non sabes onde te metiches! Capítulo X vai haber, así que está tranquila, ou mellor, non esteas.