Plan da unesco versus plan de deus

Os bispos, se non existisen, habería que inventalos. Hai disfrace mellor para o carnaval que o de bispo? Non. Hai frases mellores para dar un titular que as que pronuncia desde un púlpito calquera nun momento de premeditada exaltación un bispo? Non. Estas declaracións até me lembraron aquela cantiga de berce tan clásica: "Duérmete, niño, duérmete ya, que viene el FMI y te comerá." Abofé, adormecidos é como estamos todos estupendamente. Conste, eu case estou desexando que o agoiro terrible se cumpra, porque pensaba, inocentona!, que o de ser homosexual ou heterosexual non era unha suposta opción imposta por perversos axentes exteriores como cando mercamos cousas que non necesitamos nin nos gustan só porque nolas meten polos ollos, senón unha característica intrínseca da persoa e digna de todo respecto. E agora resulta que estaba enganada, que grazas á conspiración mundial da UNESCO teño elevadísimas probabilidades de me converter, queira que non queira, ao lesbianismo de aquí ao 2020 (se vinte anos non son nada, que son dez menos uns días xa e contando, meus amigos?), e dado que hai máis mulleres desemparelladas (e nisto non fío en estatísticas, senón na pura observación empírica que practico cando ando por aí) ca homes, digo eu que malo será, malo será, que non poida acabar os meus días nun voraz e libertino desenfreo sexual ou até mesmo nunha soporífera relación estable e fidelísima de mesa braseira e punto de cruz a dúo coa que ha de ser a muller dos meus soños.

O silencio roto da Rosa

Será que as rosas de inverno falan?

Aínda (aló no alén) hai clases

Non sei que me desacouga máis: a hipótese (que outros chaman dogma de fe) de que haxa no inferno categorías distintas de condenados sobre os cales os funcionarios do tridente deberán aplicar cadanseu e senlleiro método e grao de tormento e perversión ou que até no paraíso existan desigualdades. Pensaba eu que isto do val do lágrimas compensaba minimamente se no ceo a gloria estaba non só garantida senón ben repartida (xa nin esixiría o premio de cen homes maduros, sabios e experimentados para completar orgasmos celestiais), pero agora resulta que non, que vai haber prebendas e privilexios como aquí, (in)xustizas diferenciadas e aínda para máis eternas, sen o consolo da redención e unha morte certa á vista. Onde é para desapuntarse?

(Grazas por me facer caer da burra a tempo, don Rubén Ruibal.)

De sortes e azares

Eu dígovos que son afortunada. Mesmo, mesmo. Vós crédeme. Levo, calculo que, catorce anos nesta casa e sempre sempre limpei a parte do camiño que corresponde ao meu valado, coma calquera outro veciño, sen máis remedio nin mérito. Botei parte considerable (adxectivo subxectivo) da fin de semana a cortar a herba no eido e só non cortei e limpei por fóra porque ese é labor para a rozadoira, que emprestei e aínda non me devolveron (xa vos estou vendo, non me critiquedes isto que non é a cuestión senón a salvación). E non foi que esta mañá apareceu unha cuadrilla con rozadoiras a limpar o camiño?

Non fose polo abenzoado que non me devolveu o trebello, estábame eu suicidando un pouco neste momento!

A dura e crúa realidade en 3D

Onte á noite pasei a maior parte da película que puxeron no Poleiro (que xa vira pero non me importou repetir) parapetada detrás do respaldo da butaca, non fose fuxir da pantalla unha bala perdida. E é que non era para menos despois de ler a noticia que un bo amigo tivo a ben me enviar para me evitar males maiores sabendo da miña afección a frecuentar as salas de cine. Non obstante, vendo que saín ilesa do tiroteo e lembrando un conto similar que ouvín en tempos, cando aínda non fixera a promesa de nunca máis lavar o ouvido dereito, estou convencida de que a americana non preñou vendo unha peli porno (ou si, se foi quen de facer dúas cousas a un tempo), senón mercé á ubicuidade do espírito santo, que por certo (aquí vén a revelación!) non é un pombo, como se cría, non. O espírito santo ―velaí a dura e crúa realidade en 3D― é o carallo!

Entre nós

A imaxe que vedes aí é fotografía dunha mensaxe que recibín hoxe -por engano?- no móbil. Moito me alegrou saber que os de Tráfico usan o galego nas comunicacións internas. Se encontro nun destes oito días os do radar, heilles de dedicar o meu mellor sorriso galego... para a foto.

(A verdade, estiven para responder que se confundira de número (ou?), pero logo pareceume máis emocionante gardar o segredo aquí entre nós.)

Habitantes do meu eido

As mazás siamesas








E a araña okupa, encollida en deferencia ao señor Kaplan e a súa fobia

A lei da gravitación universal é tendenciosa

Para matar a ausencia da túa fala mansiña, reencamiñei o corpo ás rutinas: atravesei o río, enfiei os pés nos patíns e deixeime esvarar amodo nas reviravoltas do xardín, mentres matinaba no irevir das nosas charlas convexas e tanxentes. E aí, no punto exacto onde se me revelou disfrazada de indecisión a preguiza (peor mesmo que deixar de acreditar nas promesas dos outros é facer promesas co convencemento de que non as vou cumprir), tomei mal a curva e sentín o dura que é a realidade terra: esfolei o xeonllo esquerdo, cicatriz sobre cicatriz.

Non vou tirar conclusións en voz alta (en min e comigo, asoballando, furan por entre fendas e poros desprezándome a intimidade). Logo, mentres sacudía sutil o po sen máis ca un leve proído que me arrastraba por outras escavichadas de insensibilidades e limiares de dor, asaltoume a curiosidade: Por que sempre caio do lado esquerdo?

(Conste que teño unha teoría, pero demostrala esixe unha dose de masoquismo que aínda non estou en condicións de doar á ciencia.)

Nunca máis non é nunca

Hai frases contundentes, capaces de suscitar un arreguizo nas costas, encrespando a carne (en silencio, sen gritos abafados), engruñando o corazón, ao anunciaren a fin antes da fin dun libro triste desde o principio.

Nunca mais a viu, desvela o narrador, que así anticipa asemade a traxedia e mantén o suspense no enigma das causas, reservadas para convidar á continuación da lectura.

Na mente do protagonista a imaxe da amada persiste, tal como antes da tal frase categórica a viu, e nela nútrese e consómese no que resta da narración, que é a súa vida. O lector permanece tamén nela preso, recreándose parado na neve, a percibir o frío que a muller, enmarcada na fiestra, sente nos ombros cor de mel apenas cubertos polos tirantes finos do vestido de veludo negro, mentres a luz laranxa que desprende a lámpada da mesa de cabeceira baña o fondo dunha calidez de soño, de lembranza, o cadro perfecto. Cómpre ser para iso pintor de palabras, graduadas en matices, en catro trazos, simples, tan complicados sempre.

E mentres coloco o punto ao final do capítulo e antes de repasalo, matino na diferenza sutil entre a posibilidade de recordo a través da imaxe última do ser amado e a imposibilidade do soño truncado na ausencia dunha única imaxe. Na miña novela, que de ser era ben outra, a frase non é esa: parécese, sendo ao tempo todo o contrario por obra dun adverbio, catro letras nas que se condensa a diferenza entre o real e o irreal. E o enigma non se revela nunca, así sen máis.

Parvo o ladrón!

Esta imaxe xa ten uns anos, pero agora, nun cambio de móbil, rescateina. Aínda recordo a perplexidade con que enfrontei a lectura do cartel, un día de paseo pola Veiga de Tollo. Quen era Pepita para que o roubo dos "naragos" supuxese tal aldraxe? Había caer o peso da ira xusticeira de Pepita sobre o ladrón? Ou simplemente era Pepita a meniña dos ollos de quen os plantara con agarimo para cando ela fose grande, como parte do enxoval? E nesas remoía no absurdo —a imaxinación xa creándolle unha meleniña curta e loura á Pepita, coa súa perrera, as bochechiñas coloradas, un vestidiño de cadros azuis e brancos, as perniñas torpes rematadas nun calcetín branco co seu zapatiño de charol, como se fose domingo de Ramos, talmente—, cando caín do cabalo coma o san Paulo (no meu caso foi máis ben da burra, entre équidos distínguense as especies) e revelóuseme a verdade: ao final era unha maldición, era un "Fódete, mangante, que nin o que roubas sabes e pasaches traballo para nada...! Que vas de listo e nin distingues unha laranxeira —perdón, digo un narago— de alporque ou enxertada dunha brava? Querías laranxas —digo naragas? Vas é comer carabuñas até esganares!"

Non era para volver aínda

Isto foi máis unha das alegrías da ausencia: non é efecto óptico: está no medio da autovía, preservando tantos anos na memoria a percorrer esa estrada... Por sorte, non tivo o mesmo destino ca aqueloutro.

Esta madrugada, aínda cos ollos fechados, tan fechados que non era para volver aínda, ao entrar ás apalpadas no tobo, percibín mudanzas, como se fose posible avanzar sen tropezar, entre lambedelas dos que quedaron e a alegría da que por fin regresa a territorio coñecido sen me odiar (?) pola tortura á que a sometín. Cando se fixo a luz, (ai, a luz que cega), descubrín que habitaran trasnos no meu eido: a herba segada, as árbores podadas...?

Grazas, Condado... que digo eu que serías tu, ou?

E isto? É home, muller, ou bicho?

Levo uns días a barrenar na idea de escribir un texto alusivo aos anuncios intelixentes. Non é o adxectivo o que vou discutir, pois anda bastante desvalorizado e as palabras nestes últimos tempos teñen mudado ás alancadas de significado, ata o punto de que cómpre escoller con sumo coidado o insulto que se dedica ao próximo, non se vaia caer na incorrección política ou lingüística.

Neste mundo dominado polas cámaras, non podía tardar a publicidade en recorrer a elas, non para as dirixir sobre o obxecto, como se fixo até o de agora, senón para enfocar o suxeito, tranformándonos en “cazadores cazados” (ou xa eramos?), dito doutra maneira, virando o suxeito en obxecto (ou xa era?). De aquí á nada, cando unha persoa se deteña ante un anuncio, este vai detectar se aquilo é home ou muller, ofrecéndolle os produtos que mellor se adecúen ao seu sexo. Din os fabricantes (que van dicir, se queren vender o sistema?) que atina nun 85-90 por cento dos casos, se ben escorrega máis na hora de perfilar a idade, repartindo as masas a vulto en tres montes: adolescentes, mozos (nótese que “mozo” hoxe abrangue desde 18 ata os 45) e maiores.

A verdade, tanta vídeovixilancia, xa me está tocando un pouco a moral, sobre todo porque me obriga a andar decote adobiada como para un casamento, ata cando vou ao monte a pasear cos cans, non vaia ser que me sobrevoe o helicóptero dos servizos de protección forestal, inmortalizándome feita un bandallo. (Tempos aqueles en que abondaba saír coa muda limpa!) Pero estoutro avance da decadencia occidental (e oriental, é cuestión de días) preocúpame nun grado moi, moi superior.

Os que non me lean acotío —que sei que son poucos pero máis ca os que me len acotío— talvez non saiban que quen se achega por primeira vez a min, tende a levarse a engano, máis por prexuízos (preconceitos, meus tugas!) do que por malicia da miña parte. Culpa teño de que me encante ir en moto, xogar ao hoquei sobre patíns, andar cuns tenis vermellos de malote (unha miña sobriña dixit) e ata que aproveitase a rapar a cabeza en canto me caíron dous pelos coa quimio? Do resto, aquí unha é tan muller, que ás veces ata me asusto cando me vexo en coiro diante do espello. Pero, claro, iso como llo explico ao anuncio cando me ofreza, que sei eu!, un seguro médico privado que regala —promoción de crise— unha exploración gratuíta para a prevención do cancro de próstata, só porque me colleu co casco posto e non se apercibiu dos meus peitos suavemente modelados e ergueitos e da miña cintura fina, que non desmerecen ante ningunha princesa de conto sensible aos garavanzos?

E logo que hai persoas moi susceptibles —non é o meu caso— e o anuncio dun produto de hixiene feminina, se pilla a potencial compradora nun deses días fatídicos que os publicistas porfían en pintar de rosa e con asas pero nos que ás guichas só lles apetece cometer asasinatos a discreción, porque ademais hai que aproveitar que é atenuante, pois o mesmo se ofende pensando que a chaman porca e nunha arroutada rebenta a pantalla dun taconazo —e tampouco falo por min, nótese que falei en terceira persoa, que xa superei esa fase e agora estatisticamente entro no grupo de “señoras deprimidas porque xa non poden ter fillos que desgraza tan grande que xa non vale unha para nada en perdendo a sagrada función de procrear”.

Pero, claro, se cadra non teño dereito a pedir milagres a un anuncio, cando nin sequera un camareiro é quen de distinguir a fonda feminidade do meu espírito cando paso ao seu lado ou algún blogueiro persiste en me considerar macho-man só porque son feliz cunha moto a me fungar (uf, arrenégote pecado!) entre as pernas.

E comezar a actuar

Hai días así en que unha frase nun poema me abre os ollos (nun comentario de Condado no texto anterior está o tal). Decido, pois, apostar por aquilo que desde hai tempo me rolda no caletre. É hora de sentar e actuar sen reviravoltas mentais.

Así que empezo polo que me é máis fácil, que é o que sei facer: abrir ese libro, tentar transmitir na miña lingua o que el narrou tan ben na súa. E as frases empezan a nacer das mans como se fosen miñas, como se as dixese eu a falar coma a xente.

Logo vén o difícil para min: coller o teléfono, dicir quen son, preguntar por e falar con: expresar a proposta coñecendo as reticencias que vai suscitar... E mentres paira no ar a posibilidade, aínda non desbotada, en espera, o meu interlocutor lárgame unha pregunta sen máis nin máis, porque cada quen anda á súa: "Non saberás alemán?" E entro en pánico, que é vertixe, subidón de adrenalina... Respiro, respiro, respiro. Saberei? Sei?

Agora ele era o herói

Era para ser un domingo fantástico. O madrugón excesivo de onte permitiume acabar incluso coa parte do traballo que calculara que me había de quedar para hoxe. Ceei cos amigos e deiteime algo máis tarde ca de costume, pero conseguín durmir, intermitentemente, iso si, ata as oito, e sen espertar coa cabeza a estoupar. Almorcei devagariño no eido, bloguei un pouco, marchei ata a outra marxe na bici a tomar un café e ler na praza da Nova, volvín e decidín subir a comer para aí para arriba para a montaña. Non me quería afastar moito, para poder volver a tempo do autógrafo. Era un día perfecto. Xantei divinamente, sen deixar nada, ata sobremesa caseira, e aínda lin un chisco do João Vêncio: os seus amores mentres tomaba os cafés de rigor. Cando decidín dar un paseo pola Serra d'Arga, antes de baixar para o val de volta, a burra nin orneou: quedara muda redonda. Ao principio non entendín que lle pasaba: morta non parecía que estivese. Veña a apertar botóns de aquí e de alá... nada. Ata que me dei de conta de que levaba cos piscas de emerxencia postos desde que parara no caixeiro autómatico na Aldea das Carrouchas. Estupendo. A moto sen batería e o móbil sen cobertura da rede que me corresponde. Adoita pasar cando máis falla fai. Moi amables, algúns do bar se ofreceron para arrincala a empurróns, pero non houbo maneira. Tamén non había quen tivese unhas pinzas. Eu só pensaba que non ía chegar a tempo ao autógrafo. Deixáronme un móbil e chamei ao Condado. E alá apareceu a rescatarme unha vez máis o meu heroe (a anterior xa a conto outro día, que ten máis miolo). Arrincouna á primeira e para celebralo, -he!, listos nós- decidimos tomar un café. Cando quixemos volver arrincala, dixo que tentar o demo unha vez fora bastante. E seguiamos sen pinzas. Así que baixamos á Nova, pasou o que se conta no texto anterior, e alá fomos monte arriba, monte abaixo coas pinzas. Desta si, todo foi ben. O mundo sorríame.
Pero como non podía haber tanta felicidade, da casa do Condado á miña, que haberá douscentos metros, caeume da mochila (que, total, para aquí a ía fechar de alí a aquí?????) a tapa dun compartimento da moto que non colocaramos no sitio (porque necesitaba para iso a chave e non queriamos apagar a moto outra vez aló) e fun incapaz de encontrala por máis voltas que dei, co cal terminei histérica perdida este domingo de subidas e baixadas físicas e psíquicas.

Morreu o conto?

Foi agora vai para un ano na cita anual que temos en Cereixo. Despedírame dos meus amigos a noite anterior. Eles aínda quedaban un día máis, así que deixeille o diñeiro á miña compañeira de cuarto para que me pagase a durmida e ben cedo virei a burra de volta ao sur. Na Costa da Morte é grande a tentación do abismo para me demorar nela máis da conta.

Cando na hora de marchar foron pagar, esta foi a conversa:

-Entón son dous cuartos, tres noites, un individual e outro dobre.
-Non, ten que cobrar tamén o da nosa amiga da moto, que marchou xa.
-Ai, non, o cuarto da da moto está pago.
-Como está pago, se nos deixou os cartos a nós?
-Pagáronlle o cuarto uns amigos dela, de Barcelona, médicos eles, antes de marcharen, que disque se coñecían moito e que se encontraron aquí de casualidade.
-Pero non pode ser. Ela non nos comentou que se encontrase con ninguén. Ten que haber unha confusión.
-Non hai confusión ningunha. O cuarto está pago. E non llelo vou cobrar dúas veces.
-Como queira. Para o ano, como habemos de volver, se cadra xa axustamos as contas.
-Para o ano morreu o conto.

Non me encontrei con ninguén de Barcelona. Era a única muller de moto hospedada aquela fin de semana no hotel, que non pasaba dun establecemento familiar pequeno. Quen me pagou o cuarto? Quen quedou co cuarto sen pagar? Habemos de ver este ano, logo, se morreu ou non morreu o conto e de que.