domingo, 28 de fevereiro de 2010

Água





Nem me lembrava como é bom apanhar de manhã cedo uma valente molhadura.

Tres desexos

Unha caixa para gardar as palabras con que os sábados me apagan os medos.

Un álbum de músicas que retratan sensacións.

Un pano que esperte sorrisos con estrela.

sábado, 27 de fevereiro de 2010

Espectáculo!

Nin se vos ocorra, se vos pasan a unha distancia prudente, deixar de velos. Actuaron onte en Ourense e pagou a pena loitar contra o cansazo. Non teño moita gana de escribir. Talvez noutro momento. Queda o aviso e o consello encarecido.

Grazas pola orde taxativa, aquel seu vaia a Ourense!, don r.r., que eu transformo nun ídeme a Narón!, hoxe 27, no Auditorio Municipal, non vos sei máis.

Os sinais tan claros dos días escuros

Non sei ver o que non me interesa ver, o que descabe das certezas poucas que me quedan... que me quedaban: xa a partir da tarde de onte creo que me morreron todas. Tal vez o derrubamento doutros edificios em aparencia sólidos, en plural, non me abala. A destrución que se usa en singular, senlleira, esa si me quebra: anda a dor repartida ao meu redor e féreme o que a eles -que de repente son dous e aínda nin saben como- os fere.

Os sinais estaban escritos por todas partes, gritando en letras grises diminutas, no baleiro das ausencias, na penumbra da casa, na brevidade das respostas... Desatendín os sinais porque non entraba nos meus cálculos de futuro tanta evidencia. Por iso ando para aquí de mañá cedo a cargar e descargar culpas e desculpas. Chove tanto.

sexta-feira, 26 de fevereiro de 2010

Quinta das quintas, segunda parte

Ontem lembrei-me muito de ti, Oscar.

Não de tarde, repara, quando caí em câmara lenta no jogo de hóquei, a mão esquerda aguentando a massa pouca e o muito peso, que eu queria falar e não conseguia, os colegas à minha volta assustados porque eu não ria como sempre, todavia com vontade de rir e dizer não foi nada, estava sem ar para distribuir tranquilidades até que enfim, o peito se abriu e abri a boca como um peixe (imagino), ah! Não, não foi aí que eu me lembrei de ti.

Também não foi mais tarde que me lembrei de ti, quando ia de carro para o Porto e davam o jogo do Sporting na rádio, que fiquei a ouvir segundos demais para quem não gosta mesmo de ouvir nem ver bola, a desejar que ganhasse só pela felicidade desse meu amigo que guarda os pedacinhos dos seus sonhos partidos como cristais na boca do estômago, que estava tanto a precisar duma vitória assim.

Não, Oscar, lembrei-me de ti quando na plateia se apagou a luz e se iluminou o palco. Lembrei-me de ti nos poemas, na dança, nas vozes, nos vídeos e nas fotografias, nas músicas, nos silêncios e nos sorrisos, até nas gargalhadas, porque sei que nesse mais longe em que habitas agora, tens entremeado o amor de saudades. Lembrei-me de ti por aquele dia, ou foi noite?, em que eu queria afogar para sempre a escrita e o blogue e me ralhaste, ofendido quase, e então tantas pessoas lindas que eu conhecera e ainda havia de encontrar nesta terceira margem? Lembrei-me porque assim conheci a Alma, com quem me encontrei ontem, e porque sei que ias gostar dela e ela de ti, como eu gosto de vocês. E das Quintas, claro.

quinta-feira, 25 de fevereiro de 2010

Quinta das quintas, primeira parte









Hoxe estou nun día deses terribles en que de bo grado me desprendía do corpo se non fose a falta que me fai para tanta cousiña de nada. Non se enganararon no parte: estivo unha noite do demo e o demo non tivo outra cousa que facer que deitarse comigo na MIÑA cama! Uhhhhh! Aínda ben o tellado resistiu. Hai quen diga que no campo se dorme ben. Eu só durmo ben na cidade. Se puidese escoller, escollía vivir o día na aldea e na urbe as noites, durmidas ou sen durmilas. Na aldea, as noites, por escuras, deséñanse con barullos: que se os grilos no verán abafante de pedir correntes de ar coas orquestras de tanta festa montadas nelas e os mosquitos a zunir nas orellas; que se os cans porque rolda a raposa ou unha gata á xaneira (para quen nunca ouviu: gritos de raposa ou de gatos en celo son de arrepiar as carnes e os pelos que as cobren); o vento a rachar polo piñeiral adiante (harpa de arumes de que?!), as pólas dos eucaliptos que renxen; un coche que se espeta nun recuncho agochado co chundachunda a tope para amortecer o ñaca-ñaca... E cando, ende ben, acouga o desasosego, érguese o coro de aves solistas a disputar espazo acústico: pegas, melros, pardellos, galos...

Pena, digo, que teña tanta necesidade do corpo.

Pontes










E se non é moito preguntar, este bloque non debería estar incluído na rede de transporte público entre as dúas beiras do Miño?

quarta-feira, 24 de fevereiro de 2010

Mam(on)adas

Na miña vida fumei activamente (pola pasiva só se a compañía o compensa) e para o que me queda xa non tiña pensado. Pero velaí que esta mañá, no repaso habitual polos blogues e a prensa dixital, tropézome cunha campaña que se pretende antitabaquista na que se compara a fumeta coas felacións (ffff....). Home, teño ouvido a expresión de andar a mamar no cigarro, pero a min non me digan, por moito que bote fume un polas partes baixas en momentos de excitación, que tanto monta monta tanto unha mamada coma un cigarro. As comparacións, ao final, son odiosas e pódense virar en contra das mellores intencións, coma cando se cospe un lapo que nos entupe a gorxa sen nos fixarmos na dirección do vento. E vostedes dirán que qué saberei o que é mellor e o que é peor se nunca fumei? Certo. Só sei que de tal asociación de ideas estame a entrar unha ansia demencial así de mañá cedo de mandarlle un cigarro e xa non parar... Vou dar unha ducha fría.

terça-feira, 23 de fevereiro de 2010

Confusas infusións

Téñovos dito que non sei facer dúas cousas á vez e non me credes. A ver se agora. Ía preparar unha herba luísa, que me presta moito polas tardes. Pensaba, ai de min infeliz, que para iso non cumpría utilizar o caletre, que este podía estar mellor empregado en dar á frase que estaba a traducir a mellor das formas de que era capaz. Total que mentres a auga non fervía, eu remoía, recolocaba, trocaba sinónimos aceptables, alternaba construcións verbais con sintagmas de núcleo substantivo, sumida noutra dimensión.

Ferveu a auga, servina, chimpeille o sobre e fun para o ordenador coa cunca, que quedou alí ao lado a pousar. Isto todo sei que o fixen porque non teño servizo doméstico, non porque me lembre de facelo. Nun alto, mirei para a infusión e descubrín un líquido escuro a máis, do que non se desprendía un mínimo recendo ao limón.

Visto que aquilo era té e do negro (de excitantes non andaba carente), resolvín pingalo con leite para cortarlle o amargor. E aló vou con el para abaixo, abro a neveira, a cismar nun adxectivo que non me convencía, collo o cartón, inclínoo sobre a cunca e vexo saír polo bico un líquido de cor laranxa. Non sabía se rir, pero polo si ou polo non, rin, que se perde menos. Collín o cartón bo, o do leite, e engadinlle unha nube, a ver. Xa vos digo que non me quedou mal de todo. Frío, iso si.

Agora vou ver se dou co adxectivo. Que hei de dar: teño o cerebro entregado.

Recado mudo só não dos olhos ou espelho










Eu nem te digo nada. Tu é que sabes —digo só, que é frase que dizem vocês como para dizer vê lá tu o que fazes, que a mim, raismepartam monocorde, nem me aquece nem arrefece, atitude táctica de quem está numa de congelação externa e fogo acesso nos adentros fundos dos fundos abissais onde os peixes desiluminados cospem luzinhas às trevas. Nem te digo nada, digo, e calo, podes ficar nesses íreses e víreses, pois que eu já fui e vim tanto que tem momentos, horas, dias, que nem sei se vou indo ou estou(-me?) vindo ou ando ficando.

Não vou, por isso, pedir-te para ficares se não queres ficar, nem para te dizer que vás, se não queres ir, mas para calar tudo, emudecer só não dos olhos, espelho que afinal nem vês, nesses teus longes que habitas. Contudo ou nada, se fosse para dizer coisa nenhuma, só se fosse e apenas isso, num esforço sobre-humano de que me sei ignorante —incorporeidade frágil de se quebrar por um mínimo boquejar quando não devo—, se fosse, digo, suspirava um silêncio abafadinho de tristezas-saudades.

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2010

Milagres é que non hai











Tenho as mãos vazias de ti

neste hálito que ainda te respira
e o cansaço próprio de quem espera sempre
sem alcançar
o milagre da paixão
A vertigem da aventura transporta-te para outros braços
para outros lábios
para outros cais
Não me iludiste
Sei que uma manhã acordarei apenas na tua memória
como aquele que merecendo-o não conseguiste amar
Até lá fingirei a eternidade

Ademar Ferreira dos Santos
Descansando do futuro [reserva de intimidade]


Ando desde hai uns tempos entre a guerra e a paz, a do Tolstoi, o Лев, que é como dicir león pero en cirílico, mil oitocentas e tal páxinas de batallas e amoríos en papel de fumar, tóxico só polas tintas. Entre medias van outros dramas e novelóns, pero as noites resérvoas para a creatividade febril do monstro, tentando reter quen é quen, entre tanto estrondo, instropeccións, cadáveres, discursos e vodka para quecer a coraxe. De aí que a modo de oración profanamente impía, para respirar da prosa, inspire poemas antes de fechar os ollos —non o maxín, que ese aínda demora, demórase, rebelado, e prolonga no infinito o tempo na espera dun milagre que nunca chega.

sábado, 20 de fevereiro de 2010

Acosado, case querido (9)










Xoán Lobo Vieira sentou no banco da alameda, non por cansazo, pois é sabido que os mortos se algún privilexio teñen sobre os vivos é o do descanso eterno, máis ou menos pacífico. Sentou porque lle petou, porque era sábado e de sempre soñara con sentar nun xardín, sábado de mañá, sen máis perspectiva nin expectativa ca a da contemplación minuciosa dun vasto mundo-acuario en calma que o circundase a el, o espectador visitante, involuntariamente alleado.

Non lle tardaron en pousar sobre os ombros as pombas, a petiscar na foula que lle punteaba de faíscas apagadas a negrume lampa do traxe. Aturoulles, inadvertido, os bicos ansiosos a peteirar polo pano, o batucar rengo e desacompasado de pata enteira e mais toco que os seguía, o bafío acedo que expandía o bater de ás, tarabelear sucinto. Estaba ben a gusto e deixábase conquistar, abdicado como estatua de bronce, idoliforme. Pareceulle mesmo gorentoso verse así acosado, case querido, non fose polas cagadas.

quinta-feira, 18 de fevereiro de 2010

Dilema perverso










Ía eu camiño da clase de patinaxe, polos auriculares os Coldplay duro e dalle co fix you, e eu pois, ala, veña, fix me, fix me, cando desde a outra beirarrúa chamou por min a Berta, que sempre anda á caza de leria xunto á cancela.

—Entón? Hoxe nin bici, nin moto, nin coche nin nada?
—Nada, hoxe toca a pé.
—Ouviste, que te ía facer eu unha pregunta, porque as mulleres que vivimos soas é o que temos. É que non sei se vaia logo á misa ou me meta na cama.
—Vai á misa, muller, vai á misa.

En que andaría eu pensando...?

Nem que chova ou vente










Hoje é quinta-feira, dia de felicidade suprema por decreto. Quem não sabe devera saber a estas alturas que às quintas cá a dona do tasco tem jogo de hóquei. E ele pode trovejar, estar cinzento como barriga de lesma, chuviscar miúdo e impertinente de toldar a vista nos óculos sem limpas e encrespar cabelos, ventar (e eu que até gosto de vento) de abanar a mota perigosamente comigo, que é nada, em cima (não se sai de mota com rajadas fortes de costado, rapariga!, vê lá se aprendes), ou cobrir-se o mundo até onde a vista alcança, que são os montes de Cerveira, duma geada crocante que detenha os pulsos da bicharada... já pode, digo, que para mim, no de dentro, está um sol de 21 graus centígrados, mais ou menos.

Atenção, rapazitos, que hoje vou arrasar na baliza. Vou tentar, juro!, que seja na alheia, mas não prometo.

sábado, 13 de fevereiro de 2010

A máquina que faz gostar das pessoas











Carta aberta ao valter
Querido valter

Porque te sei sensível e tanto, tenho medo de te magoar, mas se não te dissesse, penso, esta nossa amizade ainda nova não teria muito para onde crescer.

Fui ao lançamento da máquina, como sabes. Fui porque gosto do valter pessoa que antes já me encantara como escritor, porque me comove o que dizes e sobretudo como o dizes. Não acostumo ir a lançamentos de livros, salvo que sejam de amigos. Também não tenho hábito de acudir a conferências de escritores, salvo que a sua escrita seja tão poderosa como para me suscitar curiosidade, como foi o teu caso, e em boa hora. Gosto muito de ler, não imagino a vida, a minha, sem as leituras que desde a infância me acompanharam, já de antes de aprender as letras, quando minha mãe me lia histórias antes de dormir e quando o consolo de estar doente era o presente dum livro e água de limão. Pouco antes de morrer minha mãe, soube que a senhora Amparo, que estava de criada em casa quando eu era muito pequena, me chamava "a leona". E ainda hoje não consigo resistir-me a aprender a decifrar caracteres doutras línguas, porque são como chaves mágicas que abrem as portas da imaginação. Sou um bicho solitário, dá para perceber.

Depois de ler o remorso, quando comecei a máquina, ao primeiro desiludiu-me, parecia-me tão suave... mas enganara-me: no segundo capítulo já estava presa nas suas garras, duras e mansas. Seduzida. Com o corpo rendido ao fascínio das frases, da voz velha do senhor silva.

E preâmbulo feito, vou ao que ia. Gosto de ler. Não gosto de destripar literatura. Gosto menos de ouvir destripar literatura. Nunca gostei de aulas de literatura. E se não tivesse lido já a máquina, quando a professora iniciou a sua dissecação, deixando-as entranhas espalhadas pela mesa e mal-lendo parágrafos como quem assalta um documento desprovido de ânima; se não tivesse feito cento onze quilómetros com o fardo da anemia às costas para ouvir o valter, o que o valter tinha para partilhar; se não tivesse tão poucas oportunidades de ouvir a voz serena, o equilíbrio perfeito em que o valter combina a tristeza e a alegria para me apanhar de repente —depois de me despenhar o espírito ao abismo— quando estou para bater contra o chão... não tinha aturado aquilo nem um quarto de hora.

O pior é que não fui a única a sentir isso. Na plateia à minha volta as pessoas levantavam-se das cadeiras, falavam baixinho, entretinham-se com o telemóvel, saíam e tornavam a entrar na esperança de que nalgum momento a máquina de destripar romances acabasse e falasse o valter, ou nem sequer voltavam já, cansadas. Quando ela terminou, muitos à minha volta negaram-lhe os aplausos, descontentes. Também eu. E aplaudiram com força, força e calor, as mãos a arder, quando falou o valter, o escrevedor de romances-poemas.

Ai, valter, peço-te, não sofras por isto, que eu te sei vidrinho, vidrinho de cheiro como sou eu, que dizia um meu amigo que uma vez me quebrou.

Houve coisas muito, muito boas. Tudo o resto foi bom de mais, divinamente humano: as fotografias, os quadros, a magnífica voz do Adolfo que era o próprio antónio silva que eu ouvira página após página. E tu, claro, que nem bonito és e mesmo assim, és a beleza.


Beijo como um universo de palavras

P.S.: Ainda bem, nestes papeis digitais, as bágoas não esborratam as palavras.

____________
Ai, que já ia esquecendo: a frase aquela das histórias de pedrinhas que cito prometendo esclarecer de quem é é, é claro, da máquina do valter; a pedrinha é que não.

quarta-feira, 10 de fevereiro de 2010

U-lo Karl?













As tendencias tiran para zombies-nzumbis e monstros variados. Xa nin nos cemiterios hai paz, menos descanso. E sae de balde, casemente, ollos postos na produción do espectáculo, aforrar no contrato dun protagonista que non actúa, que nin aparece. De balde dixen? Dixen en balde. Satisfáganse os dereitos sobre nome, pagadeiros a defuntos cuxos bens outros vivos vivísimos administran. Fóra o gran pormenor, barato. Estarei a desenguedellar a trama? Duvido, logo existo, que é máis do que se pode esperar dunha obra de fantasmas, nas varias acepcións do termo. Mais se así fose, se desvelei o que é evidente —que o Marx morreu—, non hai raciocinio que resista ao pracer do envoltorio: diálogos e disdacalia (viches como aprendo logo o que logo non me esquece?).

(Cada vez gústame máis ler teatro. Pódese ler dun tirón na sala de espera do médico para escorrentar desesperanzas, mentres algún paciente impaciente reclama o xantar, non por fame, máis e só por enredar, por matar o tempo, como se o tempo non soubese morrer pola súa conta.)

domingo, 7 de fevereiro de 2010

Nada mellora nunca

Onte fun ver un bodrio que se me fixo insoportable, contra todas as críticas —impresións miñas, dignas de creto ningún. Mesmo así, estaba tan cansada, que me abandonei na butaca, nun vitimismo absurdo, mirando o reloxo cada cuarto de hora, mudando de postura cada cinco minutos, acosada polos primeiros planos xesticulantes e gritóns dos personaxes que me atacaban os nervios, tentando convencerme de que talvez a cousa mellorase contra o final e sen que nunca mellorase. Como se non soubese, a estas alturas, que nada mellora nunca.

As mans que curan

Esta semana que xa case pasou, vin no Poleiro a de Irina Palm por segunda vez. O público saía exercitando o artello do cóbado, un dous, un dous..., en xeral o dereito. Os máis (a idade media na media idade) percibiron un certo enferruxamento e algo de dor. Tamén a min me ten doído o cóbado. Mellor dito, os cóbados, talvez incluso o resto todo, da cabeza aos pés, nun continuo discontinuo. Pero iso cun gramo de paracetamol resólvese, disólvese.

Hai outros estragos que non se compoñen con beberaxes. As miñas mans, por exemplo, coma as de Irina, non teñen nada, absoluta- mente nada, de bonitas. Non sei se algunha vez tiveron, quen se lembra ou que importa? Ao cabo, cando ninguén mira, nacen delas palabras que son pracer, ou consolo, acougo para a angustia que te rilla rillándome a min, apertas e tenrura, toda a que esta distancia frustrante permite, nun sorriso debuxado cos dedos.

quinta-feira, 4 de fevereiro de 2010

(F)oda aos bombeiros de Braga

Advertencia ao lector incauto:
Esta pornochanchada en verso
fere as máis líricas susceptibilidades.

Ouvín dicir nas noticias
que na cidade de Braga
por evitar impudicias
hai sempre quen todo faga.

Dixo o xefe dos bombeiros,
(ironía aquí nin pinga)
que non van arder braseiros
que o seu corpo non extinga;

que nesta aldea global
das novas tecnoloxías
dispoñen p'ra cada cal
de armas e artillarías

con que combater os lumes,
quer forestais, quer urbanos,
que se delaten por fumes,
p'ra evitar maiores danos.

Que non sexa por mangueiras
nin por moi longas escadas,
que non se encontren maneiras
de abafar as labaradas.

Moi ben dotados de medios,
sen escatimar dispendios
han de sufocar nos predios
calquera clase de incendios.

E non só ao sur do Miño
se estende a viril potencia,
que no galego veciño,
tamén acada influencia

a súa forza operativa,
crucial p'ra impedir que prenda
nin fogo nin chama viva
no interior dunha vivenda.

Ha de estar contenta a igrexa
ante afirmación tamaña
pois que sempre tivo envexa
do Santiago da España

que as reliquias lle ripara
p'ra lle minguar importancia,
e saíulle ao pobo cara,
que é quen as guerras financia.

Xa non vai haber faísca,
tras esta fraterna avinza,
sen que veña unha chuvisca
que a transforme logo en cinza.

Lapa non hai que resista
aos dous lados da fronteira;
baste que haxa lume á vista,
xa lle chuzan a mangueira.

Por iso se vou a Braga
irei vestida de amianto
pois sería sorte aciaga
que o que a quecer custou tanto

veña un bombeiro e apague
en apenas uns segundos
e para sempre me estrague
os meus fogos máis profundos.

E non consinto que un bispo
sexa quen ordene e mande
se me ispo ou non me ispo
ante a presenza dun glande,

só porque veña un bombeiro
que pensa que a ten meirande
e queira ser o primeiro
que os meus ardores abrande.

quarta-feira, 3 de fevereiro de 2010

Histórias de pedrinhas ou nada










Há quem faz histórias com uma pedrinha, quem com a mesma pedrinha faz é só mortais feridas, desistoriando futuros. Há, aliás, quem grave sobre as pedrinhas doutros linhas tortas que mal dissimulam as pautas do caderno. Consequentemente... trouxe para aqui a minha pedra na desesperança de que desse alguma coisa.

Não deu.

Às vezes a tal de pedrinha é uma frase, frase minha ou doutrem, não interessa. A frase é como a pedrinha com que se tropeça. A gente fica a olhar (isto é metáfora ou não) para ela e hesita, abana a cabeça em debruçada contemplação ou chuta forte nela de pé arrebitado (arrebatado?). O quê é que eu faço contigo, ó pedrinha-frase que vieste ao meu encontro? Pego em ti e guardo-te na algibeira? Prolongo-te em trajectória elíptica sobre o mundo de areia e mar à minha fronte e vê tu lá se a sorte ou o azar dispõem que fures para aí, ai, um qualquer outro coração ou fendas uma testa, catacroc-chofff, como melancia madura?

O sol entra agora pela janela do café. Incomoda-me este resplandor de inverno que teima em aquecer as húmidas tumefacções da idade, as pernas como velhas a se fazerem de tontas contra as que ninguém pode nada (frase, fora o género, roubada um dia destes revelo onde-de quem). Na praia o mundo deteve-se porque não é possível eliminar o espaço vazio que sobrou entre o fim da ecografia no hospital e a consulta no centro de saúde... meia hora de calma azul e rumor de ondas.










Ah, a pedrinha veio comigo para casa.

segunda-feira, 1 de fevereiro de 2010

Sensación térmica

Non sei se alguén o notou. Aí fóra vai unha friaxe que conxela as neuronas, peneirada por unha brétema translúcida que o sol aínda non deu fundido. Medraron os días, tamén iso se nota, pero non as horas. E é que anda a intemperie vestida de ilusión óptica. É inverno. Cada vez é máis inverno.

Unha estratexia humana

Onte fun á do Clinisvu. A min este sempre me deixa vacilante entre o gusto e o desgusto. Sabe tocar nas teclas do sentimento, pero ao final amólame cunha oración. E non só. Porque o das bandeiras, deus e patria (por xunto ou por separado) como pouco atravésaseme sempre e como algo máis, méteme un medo pánico terrorífico, por nobres que sexan os feitos-feitos relatados, que talvez aquí, creo firmemente, sexan. Velaí as razóns miñas do abaneo mental. De garda baixa, vibro co clamor coral do estadio, as pinturas de guerra nos rostros, o poema épico e o perdón aos inimigos. E, claro, a nada que recupero a consciencia, éntrame un sarabullo de me arrincar a pel a cachos, tanto rañar nela, na pel. Pero logo o Morgan-Madiba é un actorazo e se as guerras se resolvesen sobre un campo verde sen mais armas ca un balón, redondo ou ovalado, até era sublime. Aquí é.

De maneira que...

Voulle pór só unha tacha: sobráronme minutos de partido, que total xa se sabía o resultado.

Ou dúas:

A oración do final. Pero sendo de quen era estaba de ser.

___________
P.S.: Para a próxima levo cacahuetes.