sábado, 28 de fevereiro de 2009

Ai, esta máquina imperfecta










Hai días en que me doe tanto todo, que non me doera tanto estar toda morta se non fose porque entón probablemente non había estar nada viva.

___________
Creo que esta vai ser a frase que abra o relato das miñas memorias de luz e tebras.

sexta-feira, 27 de fevereiro de 2009

O peor de facer un TAC










O peor de facer un TAC non é asinar un papel polo que unha se compromete a saltar ao baleiro e que sexa o que quen queira querer queira. Tampouco é o peor saír da casa sen tomar o café, e ben podía ser isto o peor. Nin sequera é o peor o neboeiro, o frío, a noite negra que aínda é pois ao cruzar a ponte vexo a luz da barca dun pescador que ha de estar a padecer moito máis o frío e o neboeiro ca min e o mal doutros avergoña. Quizá non sexa o peor a litrada, como di o CãoSarnento, con sabor a anís amargo, que te planta no rostro o mesmo ricto de quen sente repugnancia moral. Non é o peor ter que camiñar ao mesmo tempo que se le ou aturar os bufidos do que se aborrece na espera porque non se lle ocorreu traer a calceta para se entreter. Non é o peor que a alegría de que te chamen ao tubo, era sen tempo!, se tolde porque te amarran pola cabeza e indefensa e media en coiro te obrigan a escoitar as mesmas recomendacións que xa mil veces ouviches, mentres che espetan a agulla coa que che introducen a esencia de lucecú nas veas. Nin é o peor, que ata dá gustiño —se unha está e é avisada, que está e é— a calor que che invade o corpo enteiro e que simula un orgasmo relaxado, con sensación de que te vas mexar e non che importa nada, porque sabes que non te mexas. O peor peor non é tampouco ter que aguantar a respiración durante uns segundos que se fan eternos porque cando parece que se esqueceron de ti e vas estoupar , ouves un “xa pode respirar” que soa como se morreses e che desen benvida ao inferno, se non fose porque nunca ninguén morreu estoupando por falta de ar. Tampouco é o peor, sendo malo malísimo que é, que ao pouco de chegar á casa recibas unha chamada do técnico de tomografía axial computarizada para te avisar de que na urxencia de saír de alí a tomar por fin o raio do café, deixaches abandonado o Youth de J. M. Coetzee (e flipo, que ata pronunciou ben o nome e non é calquera!) no vestiario.

Non, o peor de todo son as consecuencias directas da litrada, que te converten en chafariz por un día. Están advertidos: non me chamen para saír, non vaia ser que me entre un lixo polo nariz que me faga espirrar.

Técnicas de patinaxe

Onte o profesor de patinaxe aprendeunos unha técnica nova: o anxo.
Eu, coma sempre, fixen as do demo: o anxo caído.

terça-feira, 24 de fevereiro de 2009

Sopa no penico














































Façam o favor de clicar na última foto para ampliar e reparem na etiqueta, que estou a ver que ninguém repara no que lá diz!

E quem não lembre o que é isto, pode ir aqui.

Sexo(s) e beleza

Logo din que en España non se investiga! Mentira podrida. Observen a conclusión do sisudo estudo científico do CSIC en colaboración coa Universitat de les Illes Balears: “Homes e mulleres perciben a beleza de forma diferente”. Acabaramos!

Parece ser e mentres non se demostre o contrario que nos homes a actividade neuronal ante un estímulo que consideran belo se circunscribe ao hemisferio dereito* (estamos a falar do cerebro, a outra parte do corpo non entraba no estudo). Nas mulleres, pola contra, coma sempre, prodúcense estímulos em ambos os hemisferios. E isto a que se debe? Din os investigadores que as diferenzas responden a senllas maneiras de abordar a relación espacial cos obxectos (e eu digo por dicir: non será que a maneira de abordar a relación espacial cos obxectos depende de se a actividade neuronal se produce nun só ou en ambos os hemisferios?).

Observaron os científicos que as mulleres refiren a posición dos obxectos (sic) ou das súas partes (sic) en relación con outros elementos. Os homes, porén, obteñen unha relación máis topográfica, isto é, danlle maior importancia á distancia. Sóalles? Nada novo baixo o sol.

Pois, xa as mulleres foron en tempos recolectoras, mentres que os homes se dedicaban á caza. Por iso os machos ven a beleza na carne de seu e perseguen a presa implacables, sen desviar a vista para ningún outro lado, devorando canto poden e mentres haxa, que nunca se sabe os días de fome que agardan. Canto máis inalcanzable, canto maior a distancia que os separa, máis lles pon, máxime se a poden lucir logo disecada ou en vivo, nunha gaiola ou cun cinto ao pescozo.

Pola súa banda, as mulleres, de profesión xenética recolectoras, reparan máis na beleza das circustancias que rodean a vítima para obteren unha boa colleita: a carteira, o coche, a conta corrente, a casa con piscina, o seguro de vida... procurando acaparar para o duro inverno, sen dar importancia ao obxecto de seu, que ben pode ser un croio ou, mellor aínda, un moriturus.

E máis non digo: eu só son a mensaxeira.


__________________
*Suxestión de estudo científico. A que dedican os homes o hemisferio esquerdo?

segunda-feira, 23 de fevereiro de 2009

Non era para volver aínda










Isto foi máis unha das alegrías da ausencia: non é efecto óptico: está no medio da autovía, preservando tantos anos na memoria a percorrer esa estrada... Por sorte, non tivo o mesmo destino ca
aqueloutro.

Esta madrugada, aínda cos ollos fechados, tan fechados que non era para volver aínda, ao entrar ás apalpadas no tobo, percibín mudanzas, como se fose posible avanzar sen tropezar, entre lambedelas dos que quedaron e a alegría da que por fin regresa a territorio coñecido sen me odiar (?) pola tortura á que a sometín. Cando se fixo a luz, (ai, a luz que cega), descubrín que habitaran trasnos no meu eido: a herba segada, as árbores podadas...?

Grazas, Condado... que digo eu que serías tu, ou?

sexta-feira, 20 de fevereiro de 2009

E até que en fim!










Ele acordou feito avó!

Estava ainda cá à tua espera.

quinta-feira, 19 de fevereiro de 2009

Um Rafeiro fidalgo

Ninguém vai ler isto agora, nem provavelmente nunca (passou o dia, passou a romaria é lei de blogoglobo), mas ele eu sei que não se importa, que nem precisa mais público. É só que sinto que merece uma pequena homenagem neste blogue fechado. Nem sei o tempo que deve dedicar a agradecer todos os comentários que se lhe fazem, e quando digo agradecer digo ler os textos escritos nos blogues de todos aqueles que ladram, uivam, ganem ou simplesmente arfam na casota dele, que não sou poucos, deixando em cada um uma lambedela carinhosa e penetrante (e juro que não disse com segundas intenções, mas quem fia em juramentos de ateus?).

O que não esperava dele é o que não esperava, por isso, neste blogue em que não há barra lateral com links para outros blogues, nem há vitrinas para prémios (evita-se assim um clamoroso vazio) e onde em muito poucas oportunidades se aceitam desafios -o que em conjunto converte o Isto non é um Cabaré num reflexo preciso da personalidade túzara (desculpem o adjectivo galego mas não sei como dizem vocês duma pessoa, eu, de trato difícil e pouco razoável) dos dedos que governam os fios da Sun Iou Miou-, por isso (repito por se perderam o fio e se não ainda estão a tempo de perde-lo), vai cá uma homenagem fugaz aos olhos do leitor, mas permanente para quem escreve, ao mais fidalgo dos rafeiros de Portugal e parte do estrangeiro.

Longa vida, meu!

quarta-feira, 18 de fevereiro de 2009

Retorno á lucidez










A náusea, a náusea
como o outro dixo o horror!, o horror!
É o meu propio corpo o que se rebela,
o que renega de si e da mente que aprisiona.
Doen os dedos das arcadas
con que en sacudidas lentas vomitan en lugar de palabras
vísceras.
Quéixase cada músculo obrigado a camiñar
e os tendóns renxen esgotados,
xemen os artellos e a consciencia.
Era sen tempo:
emprendín o camiño de regreso,
polas tebras do meu congo,
o río lúgubre que me arrastra
á nada.

segunda-feira, 16 de fevereiro de 2009

Pássaro pousa em ponta de flecha?










Essa noite Miss Anyeska tivera um pesadelo assustador. Quando acordou sentiu uma opressão no peito, fria, como de pedra, mas imputou-a ao rancho que lhe servira o guarda ao jantar. E falando em jantar, lá estava o outro já a fazer equilíbrios com a bandeja numa mão e o porta-chaves na outra.

—Ó, Zé! Hoje não me vai dar outra lavagem como a de ontem, pois não?
—Fique, tranquila, menina, que se quiser, tenho para você carne da melhor, sem caroço.
—Era bonito de ver!
—Mais bonito é de comer.
—Já caíste, lambão —murmurou com os seus botões.
—Disse o quê? —inquiriu o vigilante, tão fátuo que nada maliciava.
—Que nem sei porquê temos de aguardar, se estamos os dois com fome.

Enquanto o Zé entrava na cela a salivar e fechava a porta por precaução, Miss Anyeska contemplava o esmalte que acabava de aplicar nas unhas, ainda húmido, que a ia conduzir à liberdade. O conteúdo do frasco bastava para derrotar uma companhia de soldados destemidos, conforme lhe advertira o João Ubaldo Ribeiro, quem aprendera a fórmula do feitiço do índio Balduíno Galo Mau quando visitou a Ilha do Pavão (com tanto sucesso utilizada na célebre batalha chamada de Borra-Bota ou Sedição Silvícola, depende dos bandos), de maneira que uma simples lambedela devia servir bem ao seu propósito.

O Zé pousou a paparrotada infame na mesa, limpou as mãos suadas à camisa e virou-se para a galdéria (isto eram palavras mudas dele) que com uma unha vermelhíssima o convidava a assaltar o forte. Nem fez falta mais, que já tinha os dedos dela entre os dentes, a pintura a diluir-se na boca, a descer pelo esófago, a banhar as paredes do estômago. Aí notou ele uma aguilhoada, que não lhe impediu soltar com sofreguidão o cinto, enquanto ela lhe seguia passando os dedos duma mão pelas gengivas para estimular a produção de cuspe e com a outra lhe desabotoava muito lentamente as calças, dando tempo à droga a alcançar o destino, que rima com intestino.

Apenas se virou de costas Miss Anyeska, como para facilitar o labor, após lhe livrar o último botão da braguilha ao zeloso carcereiro, ouviu o bater da fivela quando as calças caíram encarquilhadas ao chão. Azar… o Zé encolheu-se ao primeiro espasmo.

—Olha, então já foi? —disse a Miss Anyeska como que desiludida.
—Pára aí, que não sei que me deu —atinou apenas a dizer enquanto um cólico mais agudo o dobrava ao meio e sentia o nefando líquido borbulhante no ventre, a ameaçar com escorrer pelas pernas, em enxurrada até—. Pára aí, que já venho!

E saiu a desandar para a sentina, sem pensar em portas que ficavam abertas, nem expedientes administrativos ou expulsões do corpo (ahahah!, isso era o único que lhe ocupava a mente, mas era outra a estrutura referida como continente e outra a sorte de despedimento irrefreável), não se sabe se mais propulsado pelo aperto ou pela humilhação.

Miss Anyeska ainda teve a pachorra de rabiscar no guardanapo de papel a despedida:

Pássaro não pousa em ponta de flecha, não.

E voou.

___________
O título e o final do texto —que levava um tempo a me rondar pela carola sem encontrar oportunidade para se materializar— veio dos dedos dum meu Anónimo. A ele, obrigada.

terça-feira, 10 de fevereiro de 2009

Nzumbi













Hoje fui visitar um cadáver virtual muito vivo, oito dias após o enterro, o tempo que me levou seguir o rastro do álcool que ia desprendendo. Ele próprio colocara uma campa por cima que me custou bem levantar para comprovar a identidade. Mas lá estava ―apenas tive de escavar dez centímetros de nostalgia―, a sorrir com a queixada arreganhada e a piscar-me um olho, que tem o seu mérito com as órbitas oculares vazadas. Foi esse pormenor o que me alertou de que ainda respirava. Quando coloquei a campa de novo no sítio, deixei-a ligeiramente escorada na parte que corresponde à boca e entornei uma garrafa de whisky até escorropicha-la. Ainda o senti gritar desde dentro:

―E o gelo, raistepartam?
―Tu tem calma ―disse-lhe―, que a noite traz geada.
―A noite?! Posso morrer de aqui à noite!
―Não tenhas medo, que quem não existe nunca morre. Mas vai aproveitando isto.

E arranquei um coalho gelado do peito.

E isto? É home, muller, ou bicho?










Levo uns días a barrenar na idea de escribir un texto alusivo aos anuncios intelixentes. Non é o adxectivo o que vou discutir, pois anda bastante desvalorizado e as palabras nestes últimos tempos teñen mudado ás alancadas de significado, ata o punto de que cómpre escoller con sumo coidado o insulto que se dedica ao próximo, non se vaia caer na incorrección política ou lingüística.

Neste mundo dominado polas cámaras, non podía tardar a publicidade en recorrer a elas, non para as dirixir sobre o obxecto, como se fixo até o de agora, senón para enfocar o suxeito, tranformándonos en “cazadores cazados” (ou xa eramos?), dito doutra maneira, virando o suxeito en obxecto (ou xa era?). De aquí á nada, cando unha persoa se deteña ante un anuncio, este vai detectar se aquilo é home ou muller, ofrecéndolle os produtos que mellor se adecúen ao seu sexo. Din os fabricantes (que van dicir, se queren vender o sistema?) que atina nun 85-90 por cento dos casos, se ben escorrega máis na hora de perfilar a idade, repartindo as masas a vulto en tres montes: adolescentes, mozos (nótese que “mozo” hoxe abrangue desde 18 ata os 45) e maiores.

A verdade, tanta vídeovixilancia, xa me está tocando un pouco a moral, sobre todo porque me obriga a andar decote adobiada como para un casamento, ata cando vou ao monte a pasear cos cans, non vaia ser que me sobrevoe o helicóptero dos servizos de protección forestal, inmortalizándome feita un bandallo. (Tempos aqueles en que abondaba saír coa muda limpa!) Pero estoutro avance da decadencia occidental (e oriental, é cuestión de días) preocúpame nun grado moi, moi superior.

Os que non me lean acotío —que sei que son poucos pero máis ca os que me len acotío— talvez non saiban que quen se achega por primeira vez a min, tende a levarse a engano, máis por prexuízos (preconceitos, meus tugas!) do que por malicia da miña parte. Culpa teño de que me encante ir en moto, xogar ao hoquei sobre patíns, andar cuns tenis vermellos de malote (unha miña sobriña dixit) e ata que aproveitase a rapar a cabeza en canto me caíron dous pelos coa quimio? Do resto, aquí unha é tan muller, que ás veces ata me asusto cando me vexo en coiro diante do espello. Pero, claro, iso como llo explico ao anuncio cando me ofreza, que sei eu!, un seguro médico privado que regala —promoción de crise— unha exploración gratuíta para a prevención do cancro de próstata, só porque me colleu co casco posto e non se apercibiu dos meus peitos suavemente modelados e ergueitos e da miña cintura fina, que non desmerecen ante ningunha princesa de conto sensible aos garavanzos?

E logo que hai persoas moi susceptibles —non é o meu caso— e o anuncio dun produto de hixiene feminina, se pilla a potencial compradora nun deses días fatídicos que os publicistas porfían en pintar de rosa e con asas pero nos que ás guichas só lles apetece cometer asasinatos a discreción, porque ademais hai que aproveitar que é atenuante, pois o mesmo se ofende pensando que a chaman porca e nunha arroutada rebenta a pantalla dun taconazo —e tampouco falo por min, nótese que falei en terceira persoa, que xa superei esa fase e agora estatisticamente entro no grupo de “señoras deprimidas porque xa non poden ter fillos que desgraza tan grande que xa non vale unha para nada en perdendo a sagrada función de procrear”.

Pero, claro, se cadra non teño dereito a pedir milagres a un anuncio, cando nin sequera un camareiro é quen de distinguir a fonda feminidade do meu espírito cando paso ao seu lado ou algún blogueiro persiste en me considerar macho-man só porque son feliz cunha moto a me fungar (uf, arrenégote pecado!) entre as pernas.

segunda-feira, 9 de fevereiro de 2009

Galego para todos (II) Na estrada










Na lição de hoje vamos fornecer aos nossos alunos uma frase de grande utilidade no caso de se arriscarem a trespassar de carro a fronteira, quer que for só para atestarem o tanque na bomba de gasolina mais próxima. De passagem vamos dar uma dica de maneira a evitarmos que por pouparem uns euritos terminem perdendo até a camisa.
Por todos é bem sabido que o que mais teme sempre uma pessoa quando sai do país no veículo próprio é deparar com os representantes da lei, nomeadamente os agentes da polícia de trânsito, pois acusam estes a tendência a esticarem o braço com se tivesse uma mola ao verem vir uma matrícula estrangeira. Antes de mais nada, o viajante avisado deve saber que cá os agentes da lei devem ir convenientemente fardados, quer que seja de azul (polícia urbana), castanho (polícia nacional) ou verde (guarda civil), mas em nenhum caso, peloamordedeus, se deixem ludibriar pelo primeiro indivíduo bem trajado que lhes der o alto na estrada, nem que vá vestido de Armani, que os da secreta têm mais que fazer espiando políticos e tradicionalmente também não se destacam pela elegância no vestir.

Imaginem, pois, o seguinte cenário. Vão vocês pela estrada adiante, ferrinho ao fundo, cometendo alguma imprudência que outra —nomeadamente, ultrapassar em linha contínua, não ceder o passo às ambulâncias, sair num cruzamento sem respeitar o sinal de stop (onde “respeitar” não significa aqui não tomba-lo nem insulta-lo, mas deter-se, olhar para os lados e incorporar-se à via só quando não vierem outros veículos), atropelar piões e não se deterem a eliminar os restos do pára-choques com o conseguinte atentado à saúde pública, etc.—, quando de repente, à saída duma curva, observam uns sujeitos de verde com coletes reflectores. Tenham calma! Pode ser que se trate simplesmente duns operários encarregados da limpeza das bermas. Mas se assim não for e são, azar!, membros da Benemérita (também chamados picolos ou guardas civis —o adjectivo nem se sabe o que faz aí), vão ter ocasião de se mostrarem mais galegos do que o galego se pronunciam a frase que tenho a bem lhes ensinar.

—Bos días* —vai dizer o agente, que foi instruído nisso—. Documentación, por favor.

Um sorriso inocente pela parte do interpelado vem aqui a calhar, sempre que tiver os papeis em regra, é óbvio. Se não, dispense o sorriso, que não tem salvação. Recomenda-se não recorrer à nota dissimulada entre os documentos, não vá ser o demo que o guarda se ofenda e não lhe deixe já nem oportunidade de pronunciar a frase que tantas horas lhes levou aprender na solidão da caso do banho, enfrentados ao triste retrato que lhes devolve o espelho.

—Bom dia.
—O señor acaba de cometer unha** infracción. Vouno ter que multar.
—Então, senhor agente? O que é que eu fiz?
—O señor saltou un stop aí atrás, a consecuencia do cal se produciu unha colisión con dous mortos e feridos de diversa consideración, o que me obriga, por certo, a denuncialo tamén por omisión de auxilio.

E aqui é quando vocês, demonstrando um elevado domínio do galego, soltam a frase que tinham ensaiado durante semanas sem conto:

—Oi, pois non me dei de conta do detalle.***

Talvez isto não os exima da coima, nem os livre duns anitos na cadeia, mas que vão parecer galegos de raça, ai isso vão.
__________
*Nisto, como é natural, pode haver variações conforme o momento do dia: “Boa/s tarde/s” ou “Boa/s noite/s” são também fórmulas admissíveis, mesmo em singular.
**O dígrafo "nh" galego é um "n" chamado velar, que se pronuncia como o da terminação inglesa "-ng".
*** Oi, pois não reparei no detalhe.

sábado, 7 de fevereiro de 2009

O javali esperto e a liberdade

O José Luandino Veira achegou-se à Biblioteca Municipal da Nova para apresentar o segundo dos seus livros de fábulas.







Nele traslada mais um conto oral aprendido em Angola, com ilustrações que imitam os desenhos que em origem se traçam sobre a areia do musseque.






Primeiro leu a historinha em português e depois ofereceu a versão cantada... digo, em quimbundo, que era música mesmo.

Mahezu!





O Jean François LéZé, que interpretou umas melodias na marimba e deu umas explicações sobre o instrumento, ousou repartir umas baquetas pelas mãos dos miúdos. Não queiram saber.






______________
O produto da venda vai reverter no Centro de Apoio à Criança e à Família de localidade.

Galego para todos

Ante o interesse manifestado por alguns dos meus rexoubeiros em dominarem a língua galega, acho que os vou iniciar nos rudimentos da expressão oral e gestual para se safarem em situações quotidianas. Para começar, eis uma série de frases diferentes —com un vocabulário básico ao alcance de qualquer um por muito lerdo que for— , que se devem pronunciar com uma brevíssima pausa entre elas —atacando coa seguinte no momento exacto em que o interlocutor abre a boca para tentar retorquir—, e por essa ordem estrita, caso de nos depararmos com um inútil que nos acaba de causar algum prejuízo (acidentes de trânsito*, colegas de trabalho que entorpecem o desenvolvimento normal da jornada, mistura de roupa de cor e branca na lavadora a uma temperatura 90ºC, etc.). É imprescindível rematarmos a alocução, virando-nos de costas ao sujeito objecto da nossa ira verbal ao tempo que levantamos harmoniosamente o braço esquerdo em ângulo quase recto e, opcional, elevando sobre os outros o dedo médio. Repare-se, aliás, em que o desabafo proferido mediante este recurso linguístico evita consequências nefastas de índole física em ambas as partes dos dois.

(Se por ventura é o leitor o "inútil" aludido em questão, mostro ao final a única frase que vai ter oportunidade de proferir, isso sim, recomenda-se, a uma distância prudente e sem excessiva arrogância nem arrojo.)

—Ai que carallo, ho!**
—Q...
—Pero que carallo fixeches, ho?!
—E...
—Mira, non me toques máis o carallo, ho!
—S...
—Vai ao carallo, ho!
—Vai ti, ho!
________________
* Se houver feridos ou mortos, é aconselhável postergarem a conversa e ligarem para o 112.
**Lembrem que o dígrafo "ll" se lê como "lh".

sexta-feira, 6 de fevereiro de 2009

Que sono...










Teño un can que non me lambo...

E falando doutra cousa, alguén sabe dun neurocirurxián plástico para me someter a un estiramento cerebral, que teño os miolos todos encerellados?

quinta-feira, 5 de fevereiro de 2009

Criaturiñas!










Hoxe non sei por que, nun comentario do Condado na entrada anterior viñéronme á cabeza dúas anécdotas familiares, da familia del, digo. Talvez o que vou contar non se ateña rigorosamente á realidade, pero tamén sería a primeira vez que tal acontecese neste blogue, de maneira que pido licenza aos implicados (afectados?) sen agardar que ma concedan.

NetaNeta é o fillo do Condado e xa de pequeno apuntaba alto (onde vai que uso “pésmáxicos” como el dicía, para tentar albiscar por onde lle paira a cabeza, pero tampouco ten mérito medindo aquí unha metro e medio sobrado). O cativo, cando aínda así se lle podía chamar, non mostraba ningún interese pola lectura, para desolación dos pais, nin por calquera punto que a vista agudísima do pai lle sinalase no horizonte, nin que fose a “cabra” da Nova, que desafía os ventos no miradoiro do Cervo (?!), ata un día: o rapaz saíu do oculista con lentes de ver diante dos ollos, e cando se encontrou por primeira vez no mundo real coa avoa (muller enorme concentrada en corpo escaso), proclamou con toda a sorpresa da súa inxenuidade infantil unha das maiores verdades que xamais se pronunciaron e que o ha perseguir mentres eu viva:
—Que grande es, avoa!

Ao Condado gústalle pasar as tardes de inverno quecendo o corpo ao calor dunha estufa de leña e a alma cuns groliños de Porto. Do primeiro apenas resta máis rastro ca as cinzas, do segundo adoita quedar unha botella verde translúcida. Un día, o pequeno, observando como a señora que ten nome de coche recollía do chan o corpo do delito, abanou a cabeza entre avergoñado e resignado e largou a segunda frase que ha de inscribir o seu nome na posteridade:
—É o que me queda: un pai borracho.

E agora, o que me queda a min, que é velas vir.

quarta-feira, 4 de fevereiro de 2009

Máquinas lerchas

Confeso que aínda que me sorprende ver xente a falar soa pola rúa. Porén, cada vez é mais frecuente. Nos coches, polas beirarrúas, por todas partes hai individuos sós que van falando de alto ou cantando. Antes iso era sinal inequívoco de que ao suxeito lle chovía no tellado, agora é sinal de que leva o móbil e/ou o mp3 enchufado nos ouvidos. Aquí entre nós, eu falo moito soa, pero soa soa, ou cos cans, que ás veces, con algún deles, é como falar para o ar, depende de se lle interesa ou non a palabra que pronuncio.

Se eu quixese, os días dos meus monólogos estaban contados, pois de agora en diante, vou poder dispór de interlocutor no cuarto grazas ao labor desenvolvido por un grupo investigadores da Universidade Politécnica de Barcelona.

Se habemos de dar creto á noticia, estes deseñaron un cuarto intelixente con 85 micrófonos! e 8 cámaras!, que son os ollos e ouvidos dun ordenador con forma de busto parlante, que reacciona coma un secretario, xirando a cabeza e respondendo con precisión e boa educación ás preguntas que lle facemos.

En principio, a idea pode parecer atractiva. Pero, atención, porque o cacharro non está deseñado para realizar tarefas físicas, co cal, a conversa pode ser frustrante.

—Non sei o que vou facer hoxe para almorzar.
—Pois xa pode ir á compra, que o frigorífico está baleiro.
—E non me podías subir á tenda nun momento?
—Esas atribucións non me corresponden por programación.
—PQP!
—Perdón?
—Nada, cousas miñas.
—Desexa unha lista exhaustiva?
—De que, ho?
—Das cousas súas.
—Onde se apaga esta merda?!
—Perdón?
—Que vaias tomar polo cu!
—Esas atribucións non me corresponden por programación.
—...!

Case prefiro seguir tendo un punto de loucura do que acabar tola.

segunda-feira, 2 de fevereiro de 2009

O tempo habitando a pele







Ao Manoel Carlos


Vais dizer agora que não queres saber de aniversários, mas os parabéns levas na mesma, se for preciso à força, com beijos e abraços ao longe, tão longe, que até chegarem a ti hão de arrastar a beleza toda que encontrarem no caminho para te envolver. Assim, envio apenas umas palavras de ânimo que te permitam aguentar as saudades da praia que te espera acenando desde o outro lado do Atlântico. E olha, mesmo que for um sonho que no fim não quiseres ver estragar pela realidade, pois os sonhos só são bons enquanto estão em poder da fantasia, pensa que vais ser dono do tempo para contar histórias, vividas ou imaginadas, que já estou desejando ler com os dedos até nas cicatrizes mais subtis.

domingo, 1 de fevereiro de 2009

Predizer o tempo é fácil (Lição magistral by Fura-CãoSarnento)



Esse dia acabou em chuva. Não era difícil adivinhar, que os sinais estavam à vista (cliquem para ampliar), nos joelhos e no vento que me suavizou o regresso.





Um dos meus J, adoptando um gesto grave, disse um dia acenando para uma nuvem que assomando por trás da “cabra” da Nova lembrava o penteado da Marge Simpson:
—Essa nuvem traz granizo.
—Tens certeza? —perguntei.
—Tenho.
—Como sabes? —insisti curiosa.
—Sei. Que descarregue ou não é outra coisa, mas que traz, traz.

Já imaginam que ante a minha gargalhada não valeu nada o muito que embirrou o J em defender sem argumentos a teoria, e como quer que a nuvem não descarregou —quando menos cá—, nunca viremos a saber se a nuvem trazia ou não trazia granizo.

Aqui na Aldeia das Carrouchas há um método infalível para o tempo: o comboio de Portugal, nomeadamente, o Foguete de Prata. Quando se ouve como se estivesse a entrar pela porta da casa, é que vai dar chuva. E não falha! Antes não sabia porquê, mas agora, depois da rexouba que ante uma provocação minha largou um ilustre cão visitante do cabaré que não é, vou saber sempre o que me espera quando pegar na mota. Para isso, só preciso fazer duas observações:

a. comprovar se me doem os joelhos
b. virar-me de costas ao vento

(Nota: Ambas operações, entenda-se, de pé. Noutras posturas, o resultado pode ser bem satisfatório, mas não há certeza de que venha a ser correcto.)

E pois, como não queria deixar de partilhar tanta sabedoria com o blogoglobo, fiz para aí um corta e cola para vocês. Recomendo uma atenta leitura, advertindo, aí sim, que as dicas só são úteis para quem souber para onde fica o mar (o oceano Atlântico, quero imaginar, não o Mediterrâneo), já for no hemisfério norte ou no sul. A respeito do requisito do aeroporto, se não o cumprirem, deixem-se ficar onde estão e optem por andar sempre de para-chuvas ou capa de ídem, que ganham mais, acho.

Deixo-os com o mestre, que eu vou mas é me abrigar de eventuais trovoadas.

“Como é óbvio (pelo menos para mim é), só faço previsões para a minha zona. Ainda não tenho satélite, como os americanos, e as minhas previsões, baseadas na observação da atmosfera, limitam-se à zona onde resido (Lisboa).
Baseio-me na direcção do vento e sabendo para que lado está o mar e onde se situa a depressão atmosférica, não é muito difícil. Virando as costas ao vento, a depressão está à nossa esquerda (no hemisfério sul está à direita) e se isso corresponder a uma zona sobre o mar, é sinal de chuva.
Aqui nesta zona quando o vento está da barra do Tejo (SW) é sinal de chuva forte e persistente, à medida que este se vai deslocando para a costa Oeste (W e de seguida NW é o modo como as tempestades se deslocam por aqui), vamos tendo aguaceiros (por vezes fortes e com granizo) e a temperatura desce.
Se não houver outra depressão em formação na zona dos Açores, a primeira dissipa-se à medida que sobe para zonas mais frias, a pressão atmosférica sobe (é o anti-ciclone) e os ventos rodam para Norte e passam a fracos e frios.
Para completar informo que nas depressões (ciclones) os ventos rodam numa espiral no sentido inverso aos ponteiros do relógio (no hemisfério Sul é sempre ao contrário) e nas zonas de altas pressões (anticiclones) não há vento, a não ser o que circula nas orlas do anticiclone e rodam no sentido dos ponteiros do relógio.
De posse destes conhecimentos e sabendo para que lado fica o mar, qualquer um pode prever o tempo para os dias imediatos.
Quem tiver andado muitos anos de moto e tenha os joelhos lixados (ou pelas quedas, ou pelo frio que apanhou), também pode seguir a evolução das dores, que acerta sempre eheheh.
Quem morar num local de onde se aviste um aeroporto (que é o meu caso) e conheça os pontos cardeais, a tarefa de saber a direcção do vento (que quando este é fraco e não há nuvens nem sempre é fácil) fica muito facilitada. Os aviões levantam e aterram sempre contra o vento.
Muitas vezes ainda o tempo está limpo e frio e eu já sei que vai mudar, porque vejo os aviões levantarem para Sul.
Claro que sempre me interessei por fenómenos meteorológicos (como com quase tudo eheheh) e tenho lido alguma coisa acerca do assunto. O modo como se formam os furacões e a sua deslocação através do Atlântico, é deveras interessante.

Tu não te metas comigo, que eu mando-te um raio fulminante!”