Ninguém me liga

Degradação do branco

Igreja de Santa Maria. Siza Vieira

Marco de Canaveses



Não basta construir, é preciso conservar. Ou então aguardar até à ruína total, à passagem dos séculos: ser história... à passagem dos milénios: ser arqueologia.

Eu já resolvi, por exemplo, nunca mais lavar os dentes, visto que as placas de tártaro vão ser cruciais para os antropólogos consagrados ao estudo dos meus hábitos alimentares de aqui a 30.000 anos.

Comboiar

Cadeiras, bonés, batatas... uma visão (pintura abstracta*)

Era essa a lista da compra para uma sexta-feira de dezembro. Tantos quilómetros para isto. Um chocolate quente em Verín, com churros: paragem tópica obrigada. Depois um troço pela A-75, recente o asfalto (só por vê-la, que a gente já sabe que leva ao casino e não íamos vestidos adhoc-uadamente) e retorno à estrada velha, à fronteira abandonada, Feces de Abaixo - Vila Verde da Raia. Até que enfim, Chaves. Estacionamos. Atravessamos o Tâmega, que nem repara em nós, no olhar de nosso a deslizar, céu contra água. Azul de inverno, está um dia bom, até que mesmo bom, de passeantes, ciosos, ociosos, flâneurs que contemplam nas montras nada de nada, ou aí que sim, chapéus, o capricho: dois bonés por un módico prezo... talvez, que a loja fecha já, nós depois voltamos, voltaremos após o almoço.

Ei-lo: presunto, sopa (de legumes), salada de bacalhau ou alheira com grelos, leite-creme, tinto e broa. Assim tudo, todos, tão nós de ementa turística, e o sotaque brasileiro do empregado, a música. O gajo, um dos gajos, que se levanta com a desculpa de ir mijar e paga a conta ―pouca finura para tanta gentileza.

O café num café que cheire ao café. Três. Um por cada. Chega e já foi de mais. Paga-se ao balcão.

Os bonês, então, foram dois e mais a conversa: total, meia hora e quase não nos deixávamos largar com a história do chapéu de pêlo de rato (!), em Lisboa, nessas lojas tão careiras cento e vinte euros, quando aqui... Aqui agora fiquem vocês com a curiosidade desconfortável, que eu não digo (mas a senhora disse, sou eu que não digo).

As cadeiras, seis, máximo de comensais admitidos em casa nova, fique assim claríssimo, depois não digam que também queriam. A mala e a estratégia da disposição. Uma cómoda que ficou atrás, que a carrinha é grande mas não é camião.

Passa-se a fronteira e agora é sim, desvio a Riós, a vez das batatas. Vermelhas. Reviravoltas da estradinha até Piornedo. No cu do mundo, num deles. E afinal, haviam-de lhas dar, as batatas, aos porcos, que eles, que as plantam, que as sacham (regar é que não, antes regavam, antes toda a gente regava as batatas, agora ninguém as rega), só comem das brancas, ou só come das brancas o homem, porque a mulher cozinha-as, não as quer (ou não as pode querer?), são para os porcos e para nós. E um saquinho de castanhas, de primeira. No Natal irão a Barcelona, a casa dos filhos, de autocarro.

E nós continuamos o regresso. E atravessámos a fronteira, mais uma vez, em Valença. E jantamos. Nem merece a pena dizer o quê. Excessos nem se contam em público. Ou não haveria caixilhos que chegassem para esta tela.

______________

* Não tenta aqui ser arte, é apenas a falta dela. Estou desinspirada.

Se ainda me quiseres levar...

Urueña.
Ermida de Nra. Sra. de la Anunciada

A viaxe

Dicides de min que sempre tardo, e tardo. Non é no destino onde se me espera, senón en cada reviravolta e desvío do camiño, na beira da estrada, ao pé das nubes que se tocan, mergullada entre espigas ou papoulas, apegando na pel o cantroxo, a lavanda, o tomiño e a resina, aceptando ―con reparos― o túzaro recibimento dos cardos, ou ergueita sobre a atalaia calcaria inestable en que me equilibro para aprehender o instante efémero de luz e recendos.

Dicides de min que sempre tardo e é só que xa nunca alcanzo o destino cando regreso: morreume a infancia.

Alimentação integral

Não há muito tempo um amigo enviou-me o curioso cardápio duma casa de comidas, em todo o amplo significado da palavra. Ontem depois de almoçarmos em Arcos de Valdevez, decidimos continuar caminho até Ponte de Lima. Escolhemos uma esplanada à sombra e retirada da barulheira da praça. A surpresa veio quando dirigi o olhar à porta do café à procura de alguém que atendesse à mesa. Foi só pena não termos fome naquele momento...



Cliquem para ampliar, seus pitosgas!

E nevou mesmo!

Ás miñas costas o persoal bailaba. Eu quedei feita idiota a contemplar a farrapada que caía, faíscas que as lámpadas da rúa iluminaban, mansas e pequeniñas. Pensei, embobada, que o máis parecido que vira a aquilo era a chuvia de cinzas dun incendio forestal, fóra a tristeza e o chamusco angustiado no olfacto. Pedira tanto a ninguén para que nevase... Nevaba virando as superficies brancas incólumes, aínda. Amañeceu o día seguinte, que era o día seguinte ao casamento do Carlos e o Miguel, e fomos espertando o mundo e eu pálidos por causas diversas, o pouco durmir en min, a neve fóra, quince centímetros de espesor sobre o coche, que limpei, os dedos conxelándoseme, maldicindo a hora en que pedira a ninguén que nevase e alguén ouviu, ou foi só que estaba de ser... que nevase e nevou. Entrei nun bar e pedín un café con leite en vaso para quecer as mans. E case tiña que reprimir as bágoas, tanto me doían os dedos e os 767 quilómetros de incertezas. E maldicía a neve, mentres a vía caer fóra, intensa, mesta. E unha noiva, toda vestida de branco, saía á rúa, os clientes do bar contemplándoa, compadecéndose, mal día para casar toda vestida de branco, quen lle mandou casar en xaneiro?, eu lembrándome do Miguel e o Carlos, que casaran no día anterior, en xaneiro, sen vestidos brancos, agasallados polos amigos e a ternura, nunha hora en que xa fora aprobado o casamento (con rebaixas!) entre homosexuais na Assembleia da República Portuguesa. E cando terminei o café con leite, as mans xa sen dor, o estómago tamén quente, pedín un café solemne e austero, só, negro, sobre fondo branco. Na rúa os coches circulaban normalmente, ningún transeúnte escorregaba no xeo. E pensei: é lindo isto, mesmo, lindo. Ollei para os outros: se eles poden, eu podo, non son así tan burra. E puiden. Regresei. Estou aquí xa, dándome as benvidas.

Tombe la neige, tu ne viendras ce soir... por xentileza de Ra.

Escapada ao Alto Douro (III)

Favaios


Tronkimazín condúcenos a Favaios seguindo a ruta que fixera coa calloa e este punto era especialmente especial: por un lado, iamos probar o afamado favaíto, unha especie de moscatel con xeo picado, que nos fixo cóxegas na gorxa sen subir un grao o nível de alcoholemia (nada que ver co tinto efervescente que lle mandaramos en Amarante); polo outro, íanos arrastrar por camiños inestables até un pazo abandonado, que nos deixou lamentando a ausencia de metálico para mercalo e quedar a vivir alí, á sombra, entre favaíto e favaíto, cuspindo carabuñas de cereixa ao ceo.

Antes de marchar, mandámoslle un grolo na fonte pública, que era desas de cano gordo de antigamente, que non hai boca que conteña o chorro, co que refrescan por dentro e por fóra. Que si, que saín pingando.

A última parada da excursión foi Murça, onde repuxemos forzas cun xantar lixeiro e cargamos as maletas de aceite, do mellor aceite do mundo, quede claro.

Escapada ao Alto Douro (II)

Pêso da Régua


Para contentar ao Tronkimazín, que morría á fame, e ao Condado, que loce corpo lanzal des que deu en facer réxime estrito, houbo que limitarse en Amarante a un xantar austero de presunto con azeitonas e viño verde (tinto), con pan, (vállanos iso!), que a min cando me menos me levou a perderlle o medo ás curvas, a aínda ben: de agora en diante non saio da casa sen un copo que me equilibre a prudencia e o respecto. Logo, entre a posibilidade certa de nos cocermos no propio mollo baixo a roupa ou a probabilidade incerta de nos esfolarmos por un despiste tonto (ao cabo, intención de nos esnafrarmos non tiñamos), relegamos chaquetas e pantalóns protectores ás maletas e os colegas saíronme de chulitos, lucindo ombro macarra: hai foto, pero non lles vou dar o pracer de velas. (En fin, todo ten un prezo.)

En Pêso da Régua, medios deshidratados, paramos a tomar un café e unhas Pedras nas antigas cocheiras do tren e contamos autobuses: máis nada. Logo tiramos a Pinhão, onde houbo que meterlle ao corpo outras Pedras, desta dúas por cabeza, e o Tronkimazín e mais eu cadanseu xelado de plátano e amorodos, slurp, slurp, mentres o Condado resistía, cos ollos chorosos, estoico no seu case xaxún, finxindo desprezo.








Pinhão

Escapada ao Alto Douro (I)

Amarante


Eran as 10.13 da mañá e o timbre do móbil interrompía o que prometía ser un intenso e implacable debate sobre queixos no googletalk en horario laboral. A voz desafinada do Tronkimazín, na que se lle adiviñaban as lagañas sen despegar, soaba indecente na proposta sedutora coa que me tentaba a plantar ipso facto o choio e a saír zoando cara á casa do Condado coa moto entre as pernas. De alí a media hora puñamos rumbo ao Alto Douro, monte a través primeiro até Sapardos para enlazarmos coa A3, e aí xa, sen piedade, (eu freándolles as ansias e as posibilidades de multa, que de 120 km/h non paso, ou corro o risco de saír polo ar) até Fafe, onde caeu o primeiro café luso e onde o Tronkimazín, que nos viña sen almorzar tras unha noite de tolos (e non é metáfora), aínda sen consciencia de que deixara ben atrás a fronteira, se arrimou ao mostrador para pedir un "pincho de tortilla" en impecable español. Cando nos fartamos de mofarnos del, que se tivo que conformar cun taco de friame (sen preguntar pola procedencia do morto, tal era a larica), fomos arrañando asfalto, exercitando a cintura polas curvas da estradiña a Amarante.

As cicatrices do itinerario (VIII) Aquilo de que non se fala

Entrei en Setúbal coa intención de pasar alí unha noite só e marchar ao día seguinte, por iso decidín que era mellor buscar un hoteliño, onde puidese deixar a moto para pasear tranquilamente sen a casa ao lombo. Na oficina de Turismo, mentres agardaba vez, o empregado cantáballe a uns ingleses as marabillas da zona e aí decidín que quizais pagaba a pena prolongar a estada un día e esperar a que no norte escampase, que polo visto continuaba a chover. Instalada nun residencial xunto ao porto, dediquei o serán a pasear entre carteis que ofrecían choco frito pero preferín atacarlle a un toro de peixe espada acompañado dun Borba —tinto, ollo, que case me dá un ataque cando vin a camareira cun branco na man a piques de chuzarlle o sacarrollas! Pero a quen se lle ocorreu inventar unha bebida que ten cor de mexo de enfermo?

Erguinme moi cedo e fun dar un paseo a pé, até o mercado, as rúas que ían espertando, cafeciño con xornal e mapas. Logo tirei de moto pola Serra da Arrábida, con paradas continuas para tentar reter instantes, unha baixada ao Portiño, o Cabo Espichel, Sesimbra, as dúas vilas de Azeitão..., tan absorta na beleza da paisaxe, que até me esquecín de parar a comer. Xa á tardiña regresei ao hotel e despois dunha ducha fría para espallar, saín a cear algo. Encontrei un barcito un pouco retirado da primeira liña que me chistou e alí mentres esperaba que me trouxesen a xanta, ouvín a noticía do morto que máis ía dar que falar nas semanas seguintes. Tamén a min me ía morrendo algo por dentro —nin tan negro, nin tan branco: de entre medias, arcoirisado— e na tristura con que camiñei na noite, terminei nunha esplanada, fronte a unha infusión de cidreira, sen café por un vez, para escorrentar os espectros que poboan a vixilia.

E pronto, pouco mais hai que contar, fóra de que me encantou a vila e talvez algún día volva, quen sabe?, para probar o que quedou pendente: o choco frito.

25, 26 e 27 de xuño de 2009

Pausa sen paraxe

E agora, con licenza, rematada a primeira fase do choio, fago unha pausa na que non vou parar, porque vou alí nun instante a ver e ouvir este home, dou uns pinchos (até me salten tamén as lágrimas), bebo uns copos (para recuperar o líquido perdido entre chimpos e prantos), como como é debido (porque as penas con pan son penas con pan), admiro o ceo da miña outra terra e regreso para pulir o diamante que andei estes meses a extraer da mina. Até xa!

__________
P.S.: A ir e vir non lle chaman carrexar? Pois...

As cicatrices do itinerario (VII) O dilema mal resolto

Saín de mañá cedo de Vila Nova de Milfontes cara ao sur, sen saber moi ben para onde, pensando en Zambujeira de Mar como moito, pero á altura de Cabo Sardão decidín virar para Odemira e ir un pouco cara ao interior, subindo xa para Setúbal coa intención primeira de pasar alí unha noite e regresar á casa no día seguinte.

En Odemira dei unhas voltas sen parar, que parecía que nada me aquelaba, máis con vontade de seguir a serpear por aquelas estradiñas desertas até que me adiantaba algún bólido deixándome tesa do susto de tan relaxada que ía, a aspirar o recendo intenso dos sobrais, que até me deu para fotografar unha porquiña que andaba a fozar á beira da estrada e que nin me mirou mal nin nada.

Así, sen máis, encontreime nunha viliña de nome Santiago do Cacém, que nin de lonxe me soaba. Parei a botar unha ollada a un muíño que tiña un aspecto moi decente. Lá me saíu a recibir un muiñeiro posto pola Câmara, amabilísimo, que me cantou as marabillas todas do lugar, me ensinou como furrulaba o enxeño, que non se diferencia gran cousa dos de auga, salvando que a roda das velas vira segundo o vento. Logo falamos unha chea de tempo de motos, de viaxes e, o mellor, indicoume, cando llo pedín, un sitio caralludo para comer, que aínda me está sabendo a carne tan deliciosa que me serviron. Ao rematar achegueime a Miróbriga, que estaba fechada aínda, e regresei a dar un paseo pola vila, tirei fotos, subín ao castelo, tomei café, esas cousas que fai unha, sempre repetidas.

Outra vez en marcha, funme arrastrando tras os indicadores (que se Setúbal, que se Tróia) até que tiven que escoller. Sabía que en Tróia había transbordador, pero como non coñecía os horarios e non quería arriscar a ter que dar a volta toda e chegar cando xa estivesen as oficinas de Turismo fechadas (e aínda hoxe me pregunto por que raio non me pasou pola cabeza preguntar, eu que sempre ando a preguntar por todo) tirei sen dó até o que descubrín que era en realidade a Vila do Choco Frito. E aínda ben.

25 de xuño de 2009

As cicatrices do itinerario (VI) Unha escolla mala e unha boa

As augas azuis e friísimas (que se presentían, digo) agasalláronme os ollos mentres percorría a costa de Sines a Vila Nova de Milfontes, onde pensaba facer noite. Atravesei Porto Côvo cunha sensación estraña de illas, pexegueiros e príncipes desencantados tamén cantándome e unha felicidade pequena, a das estradiñas tranquilas e o ar enteiro ao meu alcance inundándome, reciclándose.

Coa referencia de que había un cámping fantástico alá fun dereitiña, sen pensar... sen pensar que puidese haber dous. Xa nada máis entrar arrepioume (e desconcertoume) a sensación de ruína que ofrecían as tendas descoloridas prolongando caravanas deterioradas, case de barrio de chabolas, que me levaron a pedir praza para unha noite só. Plantei o forte nun lugar apartado e fun dar un paseo pola vila: foi cando descubrín que alí ao lado había outro cámping, do que saían, un tras outro, todoterreos de luxo, como se os regalasen dentro nunha tómbola.

Entrei a comprar unhas chanclitas nunha tenda xeitosa, cun dependente máis xeitoso aínda, a quen lle preguntei onde podía cear decentemente e mandoume a unha tasquiña pola que non tardou en aparecer el tamén. E abofé que non me enganou, comín ben e bebín mellor: aquilo era o Alentejo mesmo. E xa na sobremesa, observei un fenómeno que espero non esquecer mentres viva, digno de calquera película italiana que se prece. Chegou unha familia tipo: pai, nai, fillo pequeno e filla adolescente. Des que entrou a nai (presuncións, claro, que ao mellor non lles era nada ao seus acompañantes) estivo pegada a un móbil polo que falaba coma unha metralladora (na miña vida, xuro, vin falar a ninguén máis rápido), mentres lía a carta e indicaba o que tiña que comer cadaquén, incluído o marido (presunto, insisto) , sen perder detalle do que sucedía nos seus dominios en ningún momento alén e aquén do teléfono. Un fenómeno a guicha!

Ao saír deille as grazas cun sorriso ao rapaz que me recomendara a tasca e parei nun miradouro a ver o solpor, onde unha parella se virou para min a cuchichar entre eles, como dicindo, e a esta non a vimos xa nós nalgunha parte?, mentres dous mozos fotografaban en secuencias.

Pouco máis hai que contar, fóra desgrazas. Cando cheguei ao cámping, chantárame outra familia tipo (non, aínda ben, non era a da tasca) dúas tendas case enriba, polo que pasei a noite ouvíndoos botar a partida (teño fobia ás cartas, non me pregunten por que, que non o sei), cada volta que daban sobre a colchoneta inchable e máis barullos que unha señorita coma min non pode amentar sen caer na vulgaridade do escatolóxico. Sorte a miña que unha ducha fría e o cafeciño que tomei no bar madrugador do mercado me devolveron o xuízo.

24 de xuño de 2009

___________
Aquí remata a primeira serie de fotos, para quen non as viu xa, e a ida. Ao día seguinte iniciei, demorándome devagariño, o regreso.

As cicatrices do itinerario (V) De visitas feitas ou non feitas

Á mañá seguinte, cedísimo, espertáronme unhas pingueiriñas a tintinar no dobre teito da tenda. Cando aquilo parou, asomei a cabeza: non fora nada, pero incapaz de durmir máis, arrinquei para a ducha, vestinme e saín a dar unha volta a pé, na procura dun café (con torradas!) e información sobre onde conseguir unha lámpada para a moto. Visto que o taller aínda ía tardar un par de horas en abrir, optei por volver ao cámping, recoller os trebellos (reprimirme de lles rachar as catro rodas aos veciños da caravana que durmían tan placidamente), pagar a conta e achegarme, xa na moto, á outra gasolineira, que estaba no extremo oposto da vila. Houbo sorte, había unha! Na euforia do problema resolto, o aumento de luces na moto implicou un descenso das luces miñas, polo que esquecendo a visita que tiña pensado facer ao Sítio, enfiei rumbo ao sur.

A primeira parada foi en Óbidos. Non lembraba que xa durante o regreso da miniviaxe que fixera en setembro a Lisboa, tamén me detivera en Óbidos. Cabeciña! O caso é que entrei, fun ata a Lagoa, tirei unhas fotos e subín ata o recinto amurallado, que se di. Cando cheguei a zona do aparcamento, a memoria resucitou. Xa estivera alí e marchara sen entrar, pola mesma razón que ía marchar hoxe. Tiña que abandonar a moto con toda a trouxa fóra da miña vista e aínda que o máis probable é que non pasase nada (e por “non pasar nada” enténdase que non me roubasen o que quedaba ao alcance dunhas mans despistadas), non me ía sentir ben a gusto, así que tomei un café, crucei un sorriso coa parella de brutamontes alemáns (a metáfora viva da desmemoria miña) que estaban na mesma tesitura e vía...

Tiña que ir decidindo xa se entraba en Lisboa a facerlle ao J a visita case prometida e gañou o si, que ao cabo, non tiña présa ningunha. Cruzadas mil e unha chamadas por un malentendido entre dereitas e esquerdas (que sempre dependen do lugar para onde un mire), el nunha punta da praza, eu na outra, acordamos encontrarnos nun paso subterráneo entre medias, onde en troco do café ao que me convidou, agasalleino cun strip-tease que non deu en nada, porque debaixo da roupa da moto ía vestida coma a xente (para alivio del, que se puxera algo nervioso ao verme baixar a cremalleira do pantalón), abafando.

Logo saín pola ponte 25 de Abril, coma quen deixa atrás o recordo doutra visita que xa non sei se fixen se non, porque ás veces unha (eu) pensa que fai cousas que non fixo e outras, pola contra, pensa que non fixo o que fixo e todo é unha confusión que é mellor non esclarecer, nin que fique a cicatriz de testemuña.

24 de xuño de 2009

As cicatrices do itinerario (IV) Sen luz que me guiase

Nazaré era un recordo de hai vinte anos, un casamento, un trintón bigotudo que nos convidara porque era amigo dun amigo e para aí enguedellouse a cousa. Como nunca (antes deste) escribín diarios (nin nada), o pasado foise convertendo en imaxes soltas, case desperfiladas, pero ao pasar por unha rúa chea de tabernas, vin a barra do bar pequeniño, os azulexos, e non tiven dúbidas, dentro de min resoaron as voces coa frase máis pronunciada ao longo daquela tarde:

—Mais uma imperial!

E fóra na porta, estaba o cata, vinte anos máis vello, pero no fondo idéntico, inconfundible. Non, non lle falei. Pasei de longo, case sen facer barullo, levantando os pés do chan, coma un espectro, cos meus vinte anos enriba tamén, irrecoñecible. E para esquecer a miña estupidez, fun procurando un sitio de xeito para xantar. E atinei... fóra o viño. Nin sei por que volvín pedir bacallau, manías, pero é que debe de ser unha das comidas que máis me gusta de toda a vida, preparado de calquera maneira. O bar, como toda a vila, estaba inzado de estranxeiros, con indíxenas polo medio (por iso o elixín), e o dono, un tipo simpático, barallaba en inglés coa clientela, xa fosen holandeses ou franceses, así que debeu sentir alivio de poder falar comigo em português, que se falo o xusto, case nin se me nota o acento norteñísimo. Cando os franceses lle pediron café, ouvín dos seus labios unha frase terrible en inglés castrapeiro:

—The machine is broken!

Sorrín, que, total, había sitios de sobra para tomar café, non ía ter que abrirlle a ninguén as tripas, esperaba. Quando acabei, achegouse e preguntou:

—Um cafezinho?
—Mas não disse que a machine estava broken? —estrañeime.
—Pois, está, mas eu arranjo um para si.

E aló o foi, a outro bar seguramente, para regresar logo cun cafezinho para min.

Xa noite escura montei na moto, de volta ao cámping. Notaba algo raro, pero pensei que fora o viño-miña-nai, que non acababa de ver a cousa clara, ata que se fixo evidente a negrura ao empezar a escasear os farois urbanos. Fundíranse as curtas. Parei na primeira gasolineira que encontrei e tiñan de todo —lambonadas, xornais, bebidas...— e de nada que resultase útil para un vehículo de motor, canto menos lámpadas. Así que ás apalpadelas e sen incidentes (nin coa GNR nin con algún que me embestise) dei chegado ao destino, sen luz que me guiase, por un día máis, viva.

23 de xuño de 2009

_________
P.S.: Xa sei que hai que levar lámpadas de recambio, pero a última acabou rota na maleta e desde aquela pensei, inxenua, que chegado o caso, non ían faltar gasolineiras para mercar unha... Sempre se aprende algo polo mundo adiante.

As cicatrices do itinerario (III) A tenda monopraza

Crucei a ponte, xa as obras rematadas, co seu carril-bici pintado e protexido por un valado metálico (Aló! Alguén con mando polas Carrouchas me ouve?!), en dirección a Costa Nova, onde, claro, tiven por forza que parar a disolver a amargura que me forrara a boca e o estómago en Aveiro. Tomei un café como é debido, a Pedras de rigor, e examinei a posible ruta no mapa, sen incidentes, non fose a invasión de cativos que asaltou a terraza xusto no momento (sexto sentido?) en que entrei para pagar, que case nin me deixan recuperar o casco da cadeira onde o pousara. Habían de andar polos catro ou cinco anos (nunca sei calcular idades, pero aínda estaban en comida), e eran dúas clases, con cadansúa gorriña de distinta cor identificativa. A imaxe colorida gravóuseme na memoria vidreiriña, e os sorrisos, os barulliños pequenos cantando, pero non me atrevín a deixar constancia física retratada... A ver o que dura.

Devagar funme sacudindo polas estradas brancas da Mata das Dunas de Vagos e a das de Mira, até Tocha, en que o camiño se estreitaba e as engurras formadas no asfalto que algún xenio decidira estender alí se acentuaban de tal maneira, que o convertían nunha tortura para as cervicais. Optei, entón, por abandonar a aventura (?!) e regresar á civilización, en mala hora, pola IC1, onde a densidade de camións e automovilistas suicidas íame decimando as probabilidades de supervivencia, así que en canto puiden fuxín para a deserta A17.

E así, a noite avisando de que ía chegar antes ou despois, dei cos meus osiños en Nazaré, logo de vinte anos, pronta para estrear a miña superminitenda. Mentres os ingleses da caravana de ao lado se espentellaban ante a perplexidade con que tentaba descifrar as instrucións de montaxe, eu matinaba na vinganza cruel. Por sorte, aínda tiña un par de neuronas activas que resolveron o enigma. Contemplando a miña fortaleza chantada no medio do piñeiral, disposta xa a descender para conquistar a vila (ou polo menos a tirar unhas fotos e cear), lembrei a insistencia con que antes da partida me animara o meu ben intencionado Tronkimazín a mercar unha tenda de dous:

—Que nunca se sabe, muller. Lévaa de dous por se acaso, que non sexa pola diferenza no prezo.
—Mira, neno —retruquei—, se estivese de darse un por se acaso, até o ventimperio me vale, e se non se dá, xa viches que cousa máis triste andar pola vida a sentir a dimensión baleira da soidade? Déixame estar coa individual, que aforro medio quilo.

Aí foi cando o meu maxín resentido decidiu animarlles a mañá seguinte aos ingleses retranqueiros rachándolles as catro rodas da caravana.

23 de xuño de 2009

As cicatrices do itinerario (II) A lingua escaldada

Case douscentos quilómetros de ceo toldado despois desvieime da autoestrada para me achegar ao mar, bordeando a ría de Aveiro, un rito que sempre me provoca comechón nos dedos dos pés (é máis fino dicir cóxegas no peito, pero é que hoxe xa dixen iso noutro lado e a propósito de letras maiúsculas), para saír de encontro tamén ao sol. Desta —tomo noto mental—, teño que me lembrar de parar cando entre de novo na A17 en Estarreja para fotografar a superpoboación de niños de cegoña nos indicadores: como para non aprender a voar á primeira! Imaxino os desafíos dos pitos estendendo as ás para o bauticeiro aéreo:

—O que caia ao asfalto é... prrroch-prch!

Emocióname a entrada na vila, a praza do mercado, así nun día de semana sen guiris apenas. Estacionar a moto onde a poida vixiar sen ter que quitar a tralla toda non é complicado e vou lendo o menú, para me decidir estupidamente por un bacallau grellado con pataca cocida e repolo, que me deixou ben servida e lixeira para seguir camiño. O malo veu co café, vergoña!, que eran dos escaldan a lingua, imposibilitando percibir con ela xa nada que non sexa o amargor consecuente.

23 de xuño de 2009

________________
P.S.: As fotos, por certo, moran aquí e tamén, durante uns días, van estar no canto superior dereito do blogue.

As cicatrices do itinerario (I) Preludio

Na véspera aínda non decidira puntos cardinais no compás. Dicían os amigos:

—Outra vez ao sul? Na, na, na, naaah...
—Entón norte: Asturias, Cantabria? Tamén non era malo —aceptei convencida.

E desconxuntaba o pescozo, coma en partido de ténis, paseando os ollos polo mapa ibérico, na envergadura dos meus brazos, curtos de días e orzamento, examinando estradiñas case fíos, verdes, amarelos, brancos até.
Pero, pero... ai, se non fosen os partes meteoroilóxicos.

—O que é é que... —revirou un o labio.
—O que é é que o que? —cacarexei.
—Que polo norte dan chuvias, disque. E se vas de moto e tenda...
—Xa, de tenda e moto como que non. Pero sen tenda nin moto como que tampouco —rexeitei desconvencida.

E así, logo de mañá cedo, consultados por última e definitiva vez debuxos de nubes e soles na nete, cargada a moto cos imprescindibles e agasallados os cans, de corazón palpitante e mirada limpa (para as vistas), nun dous por tres, gañei unha hora... para o que dese.

23 de xuño de 2009