sexta-feira, 29 de fevereiro de 2008
quinta-feira, 28 de fevereiro de 2008
E foi boa mesmo!
En fin, que case me pesa non lles dar motivos para que se escarallaren á miña conta, nin para que me leven bombóns ao cuarto do hospital (de flores abstéñanse se algún día se dese o caso, por favor, que detesto velas murchar), pero é que fun tremendamente feliz esta tarde e cando son feliz teño moi pouco chiste.
A espatelarse (desta vai a boa)
Notas para tugas:
1. Tetezinha: A única diferença entre espatelarse e espatifarse é que quem se espatifa diz: "Porra!"; quem se espatela diz: "Que hossstia!". Mas interna e externamente o resultado é o mesmo: trompada.
2. Rei da Lã: Dentame, por o elucidar, é aquilo que põe num copo com água (devia era ser água, quando menos...) depois de deixar agasalhadas as galinhas. Nem todos são extraíveis, mas se calhar dos fixos já não se lembra.
3. Jonas: Não terás um "stick" em bom estado que já não utilizes? Ainda não encontrei um do meu gosto.
4. Fausto: A cara boa das religiões: se eu não vou aos patins é eles que vêm a mim (ou será que é por eles terem rodas?)
domingo, 24 de fevereiro de 2008
A ir e vir chámanlle carrexar
para lavar os ollos
en horizontes.
Tamén para ver a Diego, que é outro dos nomes propios do horizonte:
tres meses,
tres días.
E para pisar de novo no barro branco que se pega nos zapatos, coma se nunca se fose desprender deles, a turrar por un. Para percorrer o páramo infinito, a estrada que de golpe se torna meandro entre os outeiros e se volve estirar coma se non fose acabar máis. Para aventar o recendo á terra mollada que trae o aire e pasmar ante o manancial mínimo que racha coma unha alfaia a cotra seca virando olmo...
Quen dixo que non se debera volver a Comala?
P.S.: Polo aquel de non estragar o lirismo, quedou fóra o colofón: Cheguei á casa coma un pito.
sexta-feira, 22 de fevereiro de 2008
Non sei se os frita se os coza
Que vellez nos espera, nenos!
quinta-feira, 21 de fevereiro de 2008
Para matarse
quarta-feira, 20 de fevereiro de 2008
terça-feira, 19 de fevereiro de 2008
A lamber paredes (The making-of)
Lamber paredes: Diz-se dos adolescentes quando começam a masturbar-se porque de tanto esforço sem paragem ficam brancos, como se estivessem a lamber o gesso das paredes.
Facer as beiras: É como dizer iniciar suavemente o acosso do namoro.
Andar como un can: Isso dá para perceber, ou? (cão = can, e assim sempre, acho, ão = an)
Negro, burro, pedra: Vai tudo parar na mesma cena: erecção (não de castelos no aire, mas até pode ser quando não há cimento).“
Trangallo: (“ll” sempre se lé como “lh”, minhassenhorasmeussenhores) É um pau que se coloca a um animal para lhe dificultar o movimento. Acho que isto não precisa de mais explicação. Sim, sentido metafórico. Animais somos todos, uns mais evoluídos do que outros, Darwin dixit. 'Tá? Se seguimos por ai este blogue vai acabar assinalado.
Fumegar: Bem se compreende. Aqui é na acepção 'exalar vapores', pela diferença de temperaturas...
Ferrar, chuzar, espetar: Clarissíssimo, é 'cravar, enterrar', mas nem é preciso terra.
Paxara: Isto cá é uma vulgaridade, mas condiz com trangalho, en quanto é um dos seus possiveis complementos nas relações heterosexuais. Com um trangallo e uma paxara pode-se jogar ao trompicallo.
Papuda: O mesmo lá do que cá, figuradamente 'proeminente'.
Meter pé no conto: Seria finamente 'intervir'; uma expressão equivalente em linguagem com asterisco é cortar a mexada (mexar = mijar, 'tá bem?).
Gaiola: Português diamantino, e também 'masturbar-se'.
Caldeiro: O mesmo do que 'gaiola' na acepção de 'cadeia, cárcere', não na outra.
Matar a fame: (fame = fome) Já disse antes um gajo há séculos: "Não só de pão vive o homem" (e a mulher, diria também se for hoje, por falar com correcção lingüística). É o contrario de 'matar à fome'. Não vão dizer agora que os acentos carecem de importância.
Prontos: vou trabalhar, que o meu alter ego está-me a apertar a cravelha.
segunda-feira, 18 de fevereiro de 2008
Parte
(Se algo ten de bo erguerse a estas horas é que pola radio, en lugar das noticias cotiás de desastres e embotellamentos, os locutores aínda non se deitaron e están colocados e felices polo exceso de endorfinas que produce unha lixeira falta de sono. Coma min.)
domingo, 17 de fevereiro de 2008
A lamber paredes
Pé no conto
Ao primeiro fíxolle as beiras. Logo xa andaba coma un can tras ela, negro o día enteiro e a noite coma un burro, longa noite de pedra... mentres ela brincaba, amolecendo por dentro. El rozouna co trangallo, ela recuou a fumegar cara ao baño, entrou nun retrete e el atrás. Ela xemía baixo o son amortecido da música: férrama, chúzama, espétama. El debruzou a boca sobre a paxara papuda, lambeulla e ela gritou incontrolada. Cando a policía meteu pé no conto non lles quedou outra que mandar cadansúa gaiola no caldeiro para matar a fame.
sábado, 16 de fevereiro de 2008
Vaiche boa a navalla!
E mentres cismaba nisto, fogueteada pola Nacional 13, sorteando coches cuxos ocupantes pasmaban a contemplar o fermosísimo solpor sobre Caminha -e eu sen paraxe para me demorar en tirar unha foto que arquivar na memoria dixital- dei en observar uns ferros chantados no medio da estrada para separar non sei o qué, talvez a mínima diferenza entre salvar a vida ou deixala espetada sobre o asfalto, coma un raxo de polbo nun escarvadentes. Mesmo así seguín retorcéndolle a orella á burra, que non chegaba, cagoentodo, por esa manía de apurar un pouco máis sempre no choio, como se dez minutos máis ou menos rendesen algo...
O caso é que cheguei, xa coas luces apagadas, e contemplei fascinada un musical que me fixo sorrir, que me fixo recoñecer que compensara o esforzo, as présas, a tensión... Tomara eu poder facer un día a versión galega das cancións para dobraxe. Que gozada! E logo que hai certo tipo de películas que me levan a evocar a meu pai sentado na sala da casa un domingo pola tarde. Esta foi unha desas. E sentino sorrir ao meu lado, sobre todo, cando eu apartaba a vista da pantalla para que non se me metese polos ollos o chafariz de sangue que ciscaban os degolados ou tapaba os oídos ante o chascar das cascudas machucadas. El, pola calada, escarallábase.
Devalo
sexta-feira, 15 de fevereiro de 2008
Suxestión
quarta-feira, 13 de fevereiro de 2008
Choio pendente
Díxenvos xa que vos quería? Pois dito está. E outro choio pendente que borramos da lista.
terça-feira, 12 de fevereiro de 2008
Botaporela
domingo, 10 de fevereiro de 2008
Vicio
Ameázame o sapiño con non volver ir ao cine se porfío en levalo a ver películas tristes. O de ameazar é unha esaxeración, claro, porque o di cun sorriso e con tal suavidade, que calquera que imaxinase a conversa observándonos á distancia pensaría que me está suxerindo a repetición da experiencia. Pero é el así, e co traballo que me dá arrincalo do tobo, urdo unha frase a modo de sentenza lapidaria de carácter positivo:
—Polo menos, con aquel pai, a criatura tivo a opción de elixir o sexo e a tendencia sexual —Ao contrario que o rapaz, penso e calo, coitado, que o tiña negro.
—Pois tivo.
Ou tamén:
—Tranquilo, que é unha película e o triscar de ósos créano escochando garabullos —A realidade é moito peor, pero iso gárdoo para min.
—Pois é.
Ou:
—E vivían coma pachás, malia que o pai del dilapidara a fortuna que amasara o avó —E da fin terrible fago coma que non a vimos.
—Pois vivían.
O caso é que levamos unha racha de angustia que precisa dunha inxección de comedia intelixente urxente, e iso que o outro non ve a metade das que eu vexo, pero tampouco ten o limiar do sufrimento á altura do meu, ao que se suman os 45 quilómetros de ida e outros tantos de volta que lle chimpo á sesión masoca. De maneira que a ver se un día destes aparece na carteleira algo que nos sacuda a negrume, porque se non estoume vendo caer no vicio solitario para a eternidade.
quinta-feira, 7 de fevereiro de 2008
Sentenciado
Levaba toda a vida a levantar muros, paredes, valados; a encofrar, rexuntar, revocar, alicatar, lucir; a tellar e retellar... De pouco lle servira ter as mans cuarteadas e os poros da pel entupidos de po de xeso e cemento, o pelo pedrés desde a adolescencia, pois era no oficio malo con avaricia, por non dicir chafulleiro sen remedio. Cobraba barato, iso si, e a tarifa á baixa salvábao e íalle dando para comer, malamente para vestir, escasamente para vicios. Consciente da súa cativa habilidade, nunca se gabou das obras que facía, mesmo que contra o seu tellado tamén non botase pedras. Cando remataba o choio e mentres gardaba no peto o sobre dobrado coa paga, espetaba rotundo:
—Bonito non queda, pero seguro tampouco.
terça-feira, 5 de fevereiro de 2008
Pola causa
Voume travestir de femia esplendorosa a ver se así os cociñeiros do Entroido das Carrouchas me serven unha ración de cocido no seu sitio, coa súa pataquiña, as súas verzas, a chouriza que non falte, un algo de galiña, cacheira, unhas febras de xarrete, unha lasca de touciño entre o pan e unha cunca de tinto con ou sen pintas, que vai a rego cheo. Logo mándolle un danacol e novos.
Isto, que parece que non, é un acontecemento histórico: desde os doce anos que non me disfrazo. Pero mira, hoxe estou de quiero.
Martes de Entroido ao mediodía
Van
Ouveando cabálganme as sirenas
a envoltura falsa que me abrangue,
monótono o badalo e rouco tangue
no padal resequido polas penas.
até os músculos, os ósos, até as veas,
chantan nos artellos coma areas
faíscas que son guizos infinitos.
e suxéitanme á padiola con correas
os verdugos que decretan que non cinga
estes dedos os teus pulsos sen cadeas,
o teu corpo antes que se extinga.
segunda-feira, 4 de fevereiro de 2008
Lume no cancro
O 22 de decembro de 2003 diagnosticáronme un linfoma de Hodgkin. E foi como se me tocase a lotería, porque de entre todas as posibilidades, aquilo era o que mellor prognóstico tiña. Así o vin naquel momento e creo que iso foi fundamental para que hoxe estea aquí escribindo: iso e a SANIDADE PÚBLICA, e o meu médico -o doutor Novoa-, toda a planta terceira do hospital, os amigos e a familia, que me levaban e me traían e me axudaron a subsistitir durante aquel ano que estiven a tratamento (porque coa baixa de Autónomos, en fin..., ese é outro tema). É certo que un día, ao principio, ao ver que non melloraba, pensei que aquilo se acababa, e que me mentían, como, por desgraza, tantas veces vira que se facía. Pero despois de falar co médico, pasóuseme, e nunca máis. Había momentos malos, fisicamente falando, pero o importante era pensar que aquilo era pasaxeiro, que era una gripe un pouco longa, e que ao menor síntoma de mellora, ou ás veces sen el, había que levantarse e camiñar, primeiro un pé, logo o outro, aínda que fose devagarísimo devagarísimo, pero camiñar.
Harmonía
domingo, 3 de fevereiro de 2008
Cultura pop
Pasou o nadal e non fartos de consumo
semellan anoréxicas damas de pasariala
os porcos do cortello superviviantes da comediala
as baleas do mar, os loitadores de sumo
ao lado deste corpo do que me gabo e presumo
son unha bomba ambulante, botopormín, botaporiala.
Propósitos de aninovo non coñezo nin fago
non me quito das patacas nin me quito do touciño
nin me quito da augardiante, do tabaco, nin do viño.
Desde o amencer á noite, engulo, chucho e trago
por non perder peso hai días que nin cago,
nas fiastas de guardar, eu guardo no fociño.
Cultura pop, cultura pop
chiflar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
Hai vicios máis peores ca este meu polo cocido.
Que hai quian xunta ladrillos apegados con cemento,
quian arrasa os nosos montes que son vida, son sustento
quian xunta cartos en sacas negras coma o seu contido
quian entra e sae da cadea sen que lle chamen bandido
quian convierte a democracia en permanente esperpento.
E demos grazas, e demos grazas
que non nos poñen bozos nin mordazas
E demos mazas, e demos mazas
pra mazarmos a eito en tantas desgrazas.
Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
Disque agora os pitos van andar con cueiros
perfumados con chanel coma a loura Marilín;
ducha diaria ás galiñas en tódolos galiñeiros
desodorante nas alas e ambientador de xasmín;
e ós galos vanlles botar millo con pipermín
pra escorrentar ó cantaren piestes e malos cheiros.
E non hai frescuallo que máis infeste,
non hai tufo no mundo que menos preste
polo norte e o sur, polo oeste e o leste,
non hai fedor na terra que máis deteste.
Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
Seica espallou a moda nas igrexas da bisbarra
de pór músicas celestiais en potentes altofalantes
pra envanxelizar a xente á forza de dar tabarra.
Onde alá van as campás que nos espertaban antes?
Iou quiárome máis no infierno rodeado de moinantes
A que me esperte ós domingos da resaca esa fanfarra.
Quian non desbarra? Quian non desbarra?
Chega o domingo, ié que non marra.
Veña guitarra, veña cinzarra,
Déixache a cachola que cha escacharra.
Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
Os semáforos do Punto son seres independientes
que acenden cuando lles peta ou cuando lles apetece.
Pra regula-lo tráfico tian cores convenientes
A eles tanto lles dá, que son autosuficientes.
Xogan a se pór en verde os dous cando lles parece
Por ver esnafrar ós coches e a máis dun partir os dientes.
Tanto lles dá e tanto lles tian
Vermello, que verde, quian vai e quian vián.
Tanto lles dá, parécelles bian
Que turren, que choquen cincuenta ca cian.
Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
Chantaron da noite á mañá nos camiños uns letreiros
Que nos tian desorientados a veciños e forasteiros.
Puxeron Fontenla a Fontiala e á Quirincosta, Cunqueiro;
Castelao ao Camiño Viello, abofé son chafalleiros.
¿Que tian que trocar nadias os nomes destes carreiros
que tiñan nome bian posto polos nosos devanceiros?
Seica llela abala, seica llela alomba,
Como lles digan nin como se chamen.
E tomba que dálle, e dálle que tomba
mentres os veciños non llelo reclamen.
Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
Vienres de foliada organizan na capital
con desfile de carrozas a golpe de talonario
só por quitar as plumas máis balorentas do armario.
Pro quian queira ver entruido non topará outro igual
Có que en Goián facemos co cocido comunitario,
tortillas, torresmos e viño e a sopa do carnaval.
Sopa no pinico para toda a tropa.
Nin cunca nin caneco nin prato nin copa.
Onde se atopa? Onde se atopa?
En Goián tomamos nun pinico a sopa.
Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.
sexta-feira, 1 de fevereiro de 2008
Chapuzar polas pozas
Na honra dos membros deste goberno hai que lles recoñecer que saben actuar con eficacia, en ocasións. Aló polo mes de decembro decidiron que ían tomar medidas contra a seca e ata o de agora non nos podemos queixar. O mes de xaneiro deixou algunha que outra rega e hoxe volve chover como se non fose parar máis nunca, tras uns cantos días de intervalo en primavera diurna, —cos bruscos cambios de temperatura dos que os seres vivos normais se salvaron pola elasticidade das células mentres as pedras escachaban por inertes, por inercia.
Despois do xantar (‘almoço’ para os da banda de lá, que logo desnórtanseme, aínda que pola deshora a algúns pareceralles ‘jantar’) subín ao centro a tomar un café ou dous. Ameazaba chuvia, pero non tiña gana de ir no coche, así que collín a bici, consciente de que se non era á ida, á volta comohaidiós caíame. Ben podía ir a pé, pero son vinte minutos a paso lixeiro e tiña que vir para a casa… a perder o tempo no diario en lugar de traballar e levantar o país, para que nos imos enganar. Entón vin a primeira poza e entráronme unhas ganas irrefreables... que refreei. Xa bastante sona de tronada teño. Tívenme que conformar con volver á casa coma un pito e cismando que, total, se me había de mollar por que non me puiden dar o gusto de pinchar nunha poza ata que me chegase a auga a por debaixo do lóbulo das orellas. Un día destes, non hai fallo.