Mostrar mensagens com a etiqueta cantigas de escarnicar e pior-dizer. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta cantigas de escarnicar e pior-dizer. Mostrar todas as mensagens

sexta-feira, 14 de maio de 2010

Ela está farta!








24horas, 09.05.2010



Valha-me deus! Sim, porque uma coisa são sextas, todas, vá lá, todas as sextas. E sábados, pois, sexta e sábado, afinal, escrevem-se com "s" de sexo. Mas ainda nos domingos por vezes?! (Já não há nada sagrado?) Dois dias de sexo na semana e por vezes três! E se calhar é capaz de empregar até três minutos em cada. Não, não posso deixar de me solidarizar com a senhora. Experimente com um caldinho de aranha, e se não der, sempre tem o veneno das formigas. É lento mas seguro. Morte ao insaciável!

___________
Não me digam que não há cá argumento para a inspiração duma bela melodia pimba? Eu ofereço o refrão.*

Ela está farta
de que não farte.
Sofra um enfarte,
que um raio o parta!

'Tá aborrecida
de tanta queca
que grande seca
virou a vida!

'Tá a Antónia cheia,
não mais atura
'tar volta e meia
na tal tesura.

Venha uma droga
p'ró maridão,
que o mande, roga,
já p'ró caixão!

Venha um remédio,
morra a tesão!
Parem o assédio,
por compaixão!


*Eu podia morrer milionária com isto.

quinta-feira, 4 de fevereiro de 2010

(F)oda aos bombeiros de Braga

Advertencia ao lector incauto:
Esta pornochanchada en verso
fere as máis líricas susceptibilidades.

Ouvín dicir nas noticias
que na cidade de Braga
por evitar impudicias
hai sempre quen todo faga.

Dixo o xefe dos bombeiros,
(ironía aquí nin pinga)
que non van arder braseiros
que o seu corpo non extinga;

que nesta aldea global
das novas tecnoloxías
dispoñen p'ra cada cal
de armas e artillarías

con que combater os lumes,
quer forestais, quer urbanos,
que se delaten por fumes,
p'ra evitar maiores danos.

Que non sexa por mangueiras
nin por moi longas escadas,
que non se encontren maneiras
de abafar as labaradas.

Moi ben dotados de medios,
sen escatimar dispendios
han de sufocar nos predios
calquera clase de incendios.

E non só ao sur do Miño
se estende a viril potencia,
que no galego veciño,
tamén acada influencia

a súa forza operativa,
crucial p'ra impedir que prenda
nin fogo nin chama viva
no interior dunha vivenda.

Ha de estar contenta a igrexa
ante afirmación tamaña
pois que sempre tivo envexa
do Santiago da España

que as reliquias lle ripara
p'ra lle minguar importancia,
e saíulle ao pobo cara,
que é quen as guerras financia.

Xa non vai haber faísca,
tras esta fraterna avinza,
sen que veña unha chuvisca
que a transforme logo en cinza.

Lapa non hai que resista
aos dous lados da fronteira;
baste que haxa lume á vista,
xa lle chuzan a mangueira.

Por iso se vou a Braga
irei vestida de amianto
pois sería sorte aciaga
que o que a quecer custou tanto

veña un bombeiro e apague
en apenas uns segundos
e para sempre me estrague
os meus fogos máis profundos.

E non consinto que un bispo
sexa quen ordene e mande
se me ispo ou non me ispo
ante a presenza dun glande,

só porque veña un bombeiro
que pensa que a ten meirande
e queira ser o primeiro
que os meus ardores abrande.

quinta-feira, 19 de março de 2009

Se fosse flor, disse ele, era camélia










É assim que se transmuta em flor de inverno,
não disse se era branca, nem vermelha.
Por mais que ensine os dentes é bem terno,
só morde se a loucura lho aconselha.

Fosse ar de poder ser elemento;
montanha se lugar; móvel, estante;
seria viola se fosse instrumento;
se fosse direcção só era avante.

Seria água, ouro —isto é só a rima—,
laranja, gargalhada, hard rock, cão,
mortal pecado, temperado clima,
de sentimento, alegria; cor salmão.

Katinga e flor silvestre, pouco siso?;
coração, CSI, cumprido e grosso,
de verbo rir e de expressão sorriso
e muito mais que já citar não posso.

Parabéns, Cão(somente), antes Sarnento,
que sendo Março, dezanove e Quinta-feira (!),
ainda acho que há motivo de contento
que mereça uma solene bebedeira.

E beijos...

terça-feira, 27 de janeiro de 2009

Recado críptico

À mais clássica maneira pimba
Hihihi!

Já não sei se to diga bem às claras
Ou disfarce entre linhas a mensagem.
Não é fácil o requinte, se reparas,
Através deste estilo de linguagem.

Sei que hoje é mais um dia no almanaque,
P’ra molhar a goela num maduro
À fé que nem me faz falta destaque
Raismepartam! Se for verde não o juro.

Arranja, pois, os copos e as garrafas,
Bebamos sem mesura à tua saúde
E vê se do convite não te safas:
Nunca foste de feitio assim tão rude.

Se depois um queijinho acrescentares,
A poder ser da Serra e um fumeiro,
Venham lá, não recuso tais manjares.
Olha, meu, que não fiquem pelo cheiro.

Concluo, que a este ritmo me disperso,
E está dito o que vim dizer em verso.

sábado, 1 de novembro de 2008

Véspera de defuntos redivivos










Cantiga de escárnio e mal-dizer à pimba
Natura fez de mim dama,
por isso se tenho fome
não procuro pão nem mama,
mas quem diga que me come.

Tu disseste: tenho manhas,
e esgrimiste competência,
falaste-me de façanhas,
eu ardi em concupiscência.

Prometeste dar a lua
se eu te dava a minha flor
e eu disse: dá lá essa tua,
que eu dou-te cá o meu penhor.

Presto tiraste a arma,
que eu presumia potente.
Foi só ires afundar-ma
e acanhou tão de repente,
que disse olhando o defunto:
É p'ra isto que estou nua?
E pronta a esquecer o assunto
pus-te no olho da rua.

Mas por não fazer um drama
e apagar a comichão
chamei-te de novo à cama
e tu não disseste não.

Começamos do princípio
e metemos mãos à obra.
Se mais não, deu para este rípio
e p'ra dar vida a uma cobra*.

E assim terminou a história
bem sepultado o morto,
pois não cabe maior glória
do que endireitar o torto.










____________________
*Cobra1: Objecto em forma de cobra; pessoa perita no seu ofício e a sua arte.
*Cobra2: (Do latim copula, pelo provençal cobla) Ant. copla: Pequena composição poética, geralmente em quadras, para ser cantada.
(Fonte: Novo Aurélio Século XXI)

sexta-feira, 5 de setembro de 2008

Aparencias

Se agora, tras fechar o libro de poemas,
me ves a pousar o queixo
na palma da man dereita,
o mesmo cres, pimpín,
pola miña actitude de pensador marmóreo,
que vaga absorta a miña mente
polas reviravoltas dun espírito torturado.

E non.

Se logo abro o caderno de pastas negras
e destapo a pluma con ritual lento
para me pór a escribir isto,
que claramente —e espreitas— son versos,
aínda vas pensar, lambón,
que tes diante unha intelectual célebre
desas que ninguén coñece por ignorancia.

E non.

É só que teño hora marcada
na perruquería para ir tinguir o pelo,
e estando a contemplar o río,
na heraclítea mudanza reflectida,
sinceramente,
mandaba a cita ao carallo.

Pero convén gardar as aparencias.
Hihihi...

quinta-feira, 6 de março de 2008

Guerra aberta

A audacia dun portugués
mandou a Sun para o carallo.
Mais se non foi ao revés,
foi por causa dunha espada,
que ripou o furricallo
coma quen di da'nada.

Ve lá se coa lingua zafas
mellor ca con arma branca
e mira se os golpes abafas,
desta regueifa, Jonas,
que che mando con retranca.
Tenta tu se me destronas.

domingo, 3 de fevereiro de 2008

Cultura pop

O contrario da arte, que se crea para que perviva, son as entradas deste diario, escritas para consumir logo e esquecer decontado. O mesmo acontece coa parafernalia do entruido (máscaras, carrozas, versificacións...),artellada con data de caducidade. O que vai a seguir é un hip-hop de puntadas con agulla e fío que tramou menda e que se largou durante o entruido do ano pasado na Aldea das Carrouchas, con música do mestre Arremecágona (este blog pronúnciao cadaquén como puder e quixer), o sensual sexo, digo, saxo (en que estaría eu pensando?) de Couselo e os coros da Excelentísima Comisión de Fiastas do Entruido das Carrouchas. Como houbo moitos que non ouviron e algúns que non escoitaron, velaí vai de recordatorio:

Pasou o nadal e non fartos de consumo
semellan anoréxicas damas de pasariala
os porcos do cortello superviviantes da comediala
as baleas do mar, os loitadores de sumo
ao lado deste corpo do que me gabo e presumo
son unha bomba ambulante, botopormín, botaporiala.
Propósitos de aninovo non coñezo nin fago
non me quito das patacas nin me quito do touciño
nin me quito da augardiante, do tabaco, nin do viño.
Desde o amencer á noite, engulo, chucho e trago
por non perder peso hai días que nin cago,
nas fiastas de guardar, eu guardo no fociño.

Cultura pop, cultura pop
chiflar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Hai vicios máis peores ca este meu polo cocido.
Que hai quian xunta ladrillos apegados con cemento,
quian arrasa os nosos montes que son vida, son sustento
quian xunta cartos en sacas negras coma o seu contido
quian entra e sae da cadea sen que lle chamen bandido
quian convierte a democracia en permanente esperpento.
E demos grazas, e demos grazas
que non nos poñen bozos nin mordazas
E demos mazas, e demos mazas
pra mazarmos a eito en tantas desgrazas.

Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Disque agora os pitos van andar con cueiros
perfumados con chanel coma a loura Marilín;
ducha diaria ás galiñas en tódolos galiñeiros
desodorante nas alas e ambientador de xasmín;
e ós galos vanlles botar millo con pipermín
pra escorrentar ó cantaren piestes e malos cheiros.
E non hai frescuallo que máis infeste,
non hai tufo no mundo que menos preste
polo norte e o sur, polo oeste e o leste,
non hai fedor na terra que máis deteste.

Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Seica espallou a moda nas igrexas da bisbarra
de pór músicas celestiais en potentes altofalantes
pra envanxelizar a xente á forza de dar tabarra.
Onde alá van as campás que nos espertaban antes?
Iou quiárome máis no infierno rodeado de moinantes
A que me esperte ós domingos da resaca esa fanfarra.
Quian non desbarra? Quian non desbarra?
Chega o domingo, ié que non marra.
Veña guitarra, veña cinzarra,
Déixache a cachola que cha escacharra.

Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Os semáforos do Punto son seres independientes
que acenden cuando lles peta ou cuando lles apetece.
Pra regula-lo tráfico tian cores convenientes
A eles tanto lles dá, que son autosuficientes.
Xogan a se pór en verde os dous cando lles parece
Por ver esnafrar ós coches e a máis dun partir os dientes.
Tanto lles dá e tanto lles tian
Vermello, que verde, quian vai e quian vián.
Tanto lles dá, parécelles bian
Que turren, que choquen cincuenta ca cian.

Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Chantaron da noite á mañá nos camiños uns letreiros
Que nos tian desorientados a veciños e forasteiros.
Puxeron Fontenla a Fontiala e á Quirincosta, Cunqueiro;
Castelao ao Camiño Viello, abofé son chafalleiros.
¿Que tian que trocar nadias os nomes destes carreiros
que tiñan nome bian posto polos nosos devanceiros?
Seica llela abala, seica llela alomba,
Como lles digan nin como se chamen.
E tomba que dálle, e dálle que tomba
mentres os veciños non llelo reclamen.

Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Vienres de foliada organizan na capital
con desfile de carrozas a golpe de talonario
só por quitar as plumas máis balorentas do armario.
Pro quian queira ver entruido non topará outro igual
Có que en Goián facemos co cocido comunitario,
tortillas, torresmos e viño e a sopa do carnaval.
Sopa no pinico para toda a tropa.
Nin cunca nin caneco nin prato nin copa.
Onde se atopa? Onde se atopa?
En Goián tomamos nun pinico a sopa.

Cultura pop, cultura pop
chifrar sen escalas, rillar nonstop.
Cultura pop, cultura pop
e para rematala beillar no hip-hop.

Data de fabricación: Entruido de 2007
Data de caducidade: Entruido de 2007

sexta-feira, 18 de janeiro de 2008

Final

Fodeuse serán as derradeiras palabras
que pronuncie
(xa cun réquiem, coma quen di o de Mozart,
atrás sería grandioso, a rebaixar hai tempo),
iso si, se non me cacha
distraída
a da queixada regañada,
a dos ollos de negrura estupefacta,
e me vou sen sentir
de morte traizoeira e polas costas,
se acaso dicindo fódase.

Fodeuse vén a ser como dicir
que non hai máis que rañar
(aquí pór “ca” ou “que” si conta),
ou que morreu o conto,
neste caso eu, podía ser outro
(e pór ou non pór coma sempre conta).
Alá vai, pois, direi se houber censura,
o de bañárseme a lúa nos ollos
cando asoma tras os montes de Cerveira,
os paseos polo río e o sol morno na cara,
as pingas grosas que esvaran
xélidas entre o cabelo,
o tic-tic-tic da bicicleta nunha baixada sen mans,
ou a maxia das palabras
soas ou encadeadas.
Alá (onde?) irá tamén
a tristura sen sentido,
a dor que non transformei en forza
e o tempo mal aproveitado,
pero disto non direi fodeuse
senón máis ben que se foda.