domingo, 26 de julho de 2009

Nunca máis non é nunca

Hai frases contundentes, capaces de suscitar un arreguizo nas costas, encrespando a carne (en silencio, sen gritos abafados), engruñando o corazón, ao anunciaren a fin antes da fin dun libro triste desde o principio.

Nunca mais a viu, desvela o narrador, que así anticipa asemade a traxedia e mantén o suspense no enigma das causas, reservadas para convidar á continuación da lectura.

Na mente do protagonista a imaxe da amada persiste, tal como antes da tal frase categórica a viu, e nela nútrese e consómese no que resta da narración, que é a súa vida. O lector permanece tamén nela preso, recreándose parado na neve, a percibir o frío que a muller, enmarcada na fiestra, sente nos ombros cor de mel apenas cubertos polos tirantes finos do vestido de veludo negro, mentres a luz laranxa que desprende a lámpada da mesa de cabeceira baña o fondo dunha calidez de soño, de lembranza, o cadro perfecto. Cómpre ser para iso pintor de palabras, graduadas en matices, en catro trazos, simples, tan complicados sempre.

E mentres coloco o punto ao final do capítulo e antes de repasalo, matino na diferenza sutil entre a posibilidade de recordo a través da imaxe última do ser amado e a imposibilidade do soño truncado na ausencia dunha única imaxe. Na miña novela, que de ser era ben outra, a frase non é esa: parécese, sendo ao tempo todo o contrario por obra dun adverbio, catro letras nas que se condensa a diferenza entre o real e o irreal. E o enigma non se revela nunca, así sen máis.

4 comentários:

Anónimo disse...

Pois que quere que lle diga? A min, para alén de oxímoron, lémbrame un título de 007.

Sun Iou Miou disse...

Non me diga, Kaplan? En fin, de espionaxe tamén vai, con menos glamour, iso si.

condado disse...

Nunca máis a viu... Nunca deixou de vela, a todas horas, no resto dos seus días?...

Sun Iou Miou disse...

Nese sentido non pensara eu, Condado, e tamén nos vale: nunca máis a viu (= nunca tanto a viu, coma cando non a vía). Que marabilla!
Un día destes vou ter que escribir esa historia... se as historias dos outros me deixan.