segunda-feira, 1 de outubro de 2007

Amanita caesarea

Era outono.

Un verteu as bágoas na pel de Outro,
Outro queceulle a Un a pena co alento.

E ao cabo,
enlazados na suavidade dunha aperta,
o mar e o ceo fundidos contra o horizonte imposible
crearon o prodixio:

un cogomelo digno dun príncipe.

Sem comentários: