Un reloxo gravado e unha declaración de amor eterno. Un vello romanés esperta angustiado. Atormentado pola sensación de duplo fracaso ao verse incapaz de rematar a obra da súa vida que o privou do amor, regresa ao seu país para suicidarse. É noiteboa en Bucarest e chove. Un lóstrego fende o vello que camiña cun sobre azul contra o peito. Ao seu redor o coro sentencia que vai dereito ao ceo quen morre fulminado. Pero quizá non morreu e pouco e pouco recupera forzas e xuventude. A foto da namorada que o abandonou devólvelle á memoria a calor, os olores dunha tarde en Tívoli, e mentres se desdobra, obsesiónase de novo en completar a súa obra, en completar a relación amorosa, remontándose ata a orixe das linguas a través da Laura reencarnada, só para constatar unha vez máis o fracaso, a perda inevitable, e a imposibilidade de distinguir soño e realidade, de saber se é rei ou bolboreta, coma no conto do mestre Chuang-Tze. De onde vimos, que somos, cara a onde imos? Iso.
3 comentários:
Ten certo parecido co final do bosque animado, de Fernández Flórez, só que alí recoñece a derrota final absoluta que é a morte.
Para enganar as nosas soidades
necesitamos confundirnos
- camiño e utopía
veñen a ser identicos-
Somos nós quen dudando
da nosa propia creatividade
afogamonos nas nosas propias bagoas
Soio resta crescer, ser máis alto
ser os ollos do miñato
vermos desde esa dimensión
que desexamos...
E que pensabas, Couselo, que aquí non vence a morte? Sempre.
Pois, iso fixen, Condado, facer camiño para enganar a soidade polo único lugar onde non me molesta que me traten de señora, e onde ás veces, cando me tratan de menina, me sinto máis alta.
Enviar um comentário