quinta-feira, 8 de julho de 2010

Declaración escrita da miña deshumanidade

Debera, escríbovos, se a resaca nos vos tolda a vista para me lerdes nítido, someterme a unha análise de adeene que me integrase ou expulsase, de vez, unha e por todas, da humanidade en que non me identifico. Pois que se esa é isto que din os informativos, eses gritos e palabras podres, os insultos ou alegrías que alagan o serán abafante e o amañecer mesto e apagado en que esperto, non son eu deste mundo. Non, non distingo as cores nin pido desculpas por iso. Tamén non distingo na terra desta beira tonalidade ningunha que a singularice sobre a terra da beira outra, beiras en que me perdo e me encontro sen que me nazan bandeiras ou camisetas polas orellas. A min ―que teño paixón polas pelotas, escríbovos, e tamén polos balóns ―bempensádeme!―, un bo xute e o arco belo dun corpo esticadiño que o detén no ar― isto que se repite en porfía a todas as horas non me estremece nada.

Estreméceme, por exemplo, a caída ao baleiro dun antecipo de cadáver roto, roto xa de atrás, de antes do salto na fuxida ou do empurrón, pois que tanto máis dará a causa última, se a que conta é a primeira: aquilo a que el chamou amor e era odio ou incapacidade de amar, violencia tirana do miserable sobre o enigma de quen se abandona e somete á indefensión da vontade anulada?

Estreméceme, noutra orde de cousas, a manipulación dos poderes que nos queren prolongar a contra-vida laboral en canto nas oficinas de desemprego medran a angustia, as colas e os recortes salariais e sociais; os poderes apoltronados que nos advirten das consecuencias nefastas para a futurible xubilación dourada do noso empeño en non procrearmos próspera e branquísima man de obra barata, mentres no mundo morren cantas ―respondédeme a vintecinco céntimos cada― criaturas de fame, sede e tortura, no tempo que dedico a estas liñas, os dediños delas acusándome, e eu que acabei de almorzar agora.

Estreméceme, atmosfericamente falando, a treboada: o vento primeiro, en refachos, que sacode as fiestras, a casa onde habito arregañada; os claróns que me furan as pálpebras na intermitencia intensa e perdurable como de estrelas mortas que aínda aínda; os arrepíos de chan e paredes que o trebón me concita nos adentros; o recendo húmido prognosticando as gotas que van petar, pesadas, grosas, apenas un instante despois a pingar do canto das follas ou dos ollos que se abren e logo xa se negan. E a memoria, visceralmente falando, dos corpos meus ausentes a esfarelárenseme devagar, a se me recrearen a soas no frío absoluto do nada.

Debera, escríbovos, desistirme, non me redimise o prodixio da palabra, que aínda me arrinca un sorriso no limiar da desolación con que vos incomprendo.

11 comentários:

Xan disse...

Unha declaración ben humana. Tan humana que o máis humano é non entender nada do que ocorre no mundo que nos toca sofrir cada día.
Un saúdo

Ana Saraiva disse...

Ah, belíssima desumanidade!!

Sun Iou Miou disse...

Hai días, Xan, hai días, ou momentos. Nin todos son para sufrir.

Sun Iou Miou disse...

Desumanize-mo-nos, Ana.

Teté disse...

Não sei se compreendi totalmente o texto, mas a mim o que me estremece também não são as notícias dos jornais, cada vez mais ocas, a escreverem sobre o filho do CR ou os prognósticos futebolísticos de um polvo alemão, em letras garrafais, quando as da fome, miséria, guerra e tortura não passam de um parágrafo escondido e quase escrito a contragosto.

Também tenho de ver se o meu ADN é humano, porque começo a desconfiar que não...

Fica bem, amiga!

Sun Iou Miou disse...

Tu sempre estás com dúvidas sobre se percebeste, Teté. E no fim sempre percebes tudo, mais menos palavra.

Obrigada

pau disse...

Acho que finalmente tu e os que amparamos as tuas palavras, somos mais bem humanos que tantos outros que berram estes dias... beijinhos humanos. Estremecidos da vida de verdade, nada premeditada qeu está entre nós.

sinistro disse...

Existen tamén os berridos inhumanos.

Sun Iou Miou disse...

Eu insisto em me declarar deshumana, pau. Não me saem as contas.

Sun Iou Miou disse...

Berrarei entón, sinistro. Non te asustes se me ouves. ;)

Maria José Meireles disse...

Eu não disse que
és linda?! Mas és má!!!