Agradecementos

Ando desde a madrugada do domingo ás voltas perseguindo as palabras e as palabras, coma na pita cega, pasan por min rozándome burlonas, inaprehensibles. Bruta que son, co corazón fóra do sitio, que case o perdo ao percorrer o treito tan infinito da mesa ao estrado, desacompasado do lento batucar da sola das botas sobre o piso do salón (estrondo que ninguén percibiu senón eu), coa timidez que me apaga o sorriso e me cega, que me tolle a alegría, non souben máis que dar as grazas, moitas grazas, nun murmurio, a voz de falar tomada e a de calar chamándome nomes. Rescatáronme da vertixe as apertas do Manolo Rivas e o Agustín Fernández Paz, aliviándome do peso dos agasallos e dándome un acougo que nin así me librou do fervillar sen paraxe das mans ―carentes de aconchego onde pousaren, coma pardais agonizantes aos que o chan abrasa e o ar escorrenta― e da cara de parva.

Así que a destempo e fóra de lugar, agradezo à Asociación de Escritores en Lingua Galega o premio á versión ao galego que Bartuk Aykam e eu fixemos da novela O museo da inocencia de Orhan Pamuk e a honra de colocarme ao lado de xentes tan grandísimas.

(E ao Xoán Abeleira, a miña gratitude polo acubillo e a conversa.)