segunda-feira, 12 de abril de 2010

Anda que...

Escribo para me encontrar e só cando me perdo absolutamente perdo tamén a capacidade de amarte, de enlear consonantes, de debuxar adverbios, de sacrificar adxectivos para ti, a quen non coñezo (nin vou coñecer nunca, nótese e anótese á marxe), os versos mais belos que nunca serán ditos, nin por min, que de enmudecido asombro grito e agora pinto, coloreo e machuco o verbo (o substantivo, ai, onde alá vai!), morro um cacho máis, o tamaño non importa, e continuo polo mesmo camiño sen sentido, que é que non aprendo. Velaí o abismo. Eu e a minha sombra núa para ti. Ssst! Cala, muller, cala... Xa che chegou ben.

Vou mercar iogures.

8 comentários:

Anónimo disse...

Tampouco crea que ultimamente eu teño o rumo certo.
Ademais, tamén estou sen iogures.

Sun Iou Miou disse...

Entón igual nos cruzamos por aí. ;)

Eu xa non lle sei vivir sen iogures, Kaplan.

Oscar Mourave disse...

Que bonito!

Sun Iou Miou disse...

Almoçar com um punk poeta é no que dá, Oscar. ;)

couselo disse...

Que di a dona da casa, que se ela poidese escribir así, non facía outra cousa en todo o día

Sun Iou Miou disse...

Dille á dona da casa, Couselo, que eu non fago outra cousa en todo o día. :(

Teté disse...

Os versos que nunca escreverei, são tantos... :)

Sun Iou Miou disse...

Há poetas no mundo que cheguem, Teté. ;)