quinta-feira, 6 de maio de 2010

Almorzo con formiga e radio









Deambula unha formiga solitaria polo mantel e eu penso en ti. Pola radio falan da fusión das caixas, de que se o presidente e o líder da oposición concordan na necesidade das axudas a Grecia ―hoxe por eles, non vaia ser o demo―. Encabalga a voz do locutor sobre a folga xeral, o cóctel molotov, que absurdo, un cóctel molotov mata tres persoas e deixa outra ferida grave. Uns saen á rúa a defender o dereito a conservar o pouco que teñen, catro non regresan á casa esa noite, dúas mulleres e un home deixan para sempre un espazo seco, frío, na cama, no sofá, na punta dos dedos que os acariciaban. Tomo o primeiro sorbo do único café do día. Non me gusta este café. Debera ir até Monção. Non sei por que penso en ti tanto. As pastillas. Hoxe non falan da marea negra, nin de responsabilidades, nin do prezo do irremediable, do que non ten prezo. Fechar os ollos non é a solución, nin sequera cando non existe solución. A dor é para rillala, fragmentala, esnaquizala, antes que nos devore. Cae unha parede sobre un rapaz de trece anos que xogaba. Aínda é cedo para notar a ausencia. Cantas persoas choran neste momento no mundo unha morte imprevista? Cantas bágoas se necesitan para encher o baleiro dunha ausencia repentina? A formiga anda ás voltas mentres eu xiro ao teu redor gravitatoriamente. Mastigo a torrada devagar, sen apetito. Din pola radio que en Galicia hai probabilidades de chuvia? O ceo, do outro lado da fiestra, está limpo. A paxarada peteira nas migallas de pan. Pésasme cada vez máis. Recollo a mesa e saio a sacudir o mantel ao eido. A formiga cae. Apágame o son da túa voz o ruído da auga mentres frego a louza.

12 comentários:

Teté disse...

Os noticiários são para o sensacionalismo, não para ponderar o que dizem (ou esquecem dizer?) sobre os lugares "vagos" e enlutados de uma família... Parece-lhes normal, e é, que as pessoas morram!

Em África morrem aos milhares, de fome, cada dia, mas isso deixou de ser notícia, já uma crise financeira, uma pandemia da treta ou as bocarras de um ministro qualquer, são pontos a destacar nas "primeiras páginas"

Palavras para quê? São políticos, "artistas" do mundo que só (re)conhecem o próprio umbigo...

Beijoquitas

Sun Iou Miou disse...

Beijoquita e boa viagem, Teté. Felizmente vais chegar lá depois de passada a campanha eleitoral ;)

Anónimo disse...

Pan, café e melancolía: non é mal menú para comezar un día de primavera.

Sun Iou Miou disse...

E formiga, Kaplan, e formiga. ;) Está un día espléndido, e iso que daban chuvias en Galicia. Ou será que isto non é Galizia?

Anónimo disse...

Confirme por favor que a formiga non sufriu danos mesmo colateráis.
O outro é o mundo en marcha (iso din os que entenden o mundo) e se cadra non convén abrir esa porta máis do que aconsella unha certa ventilación.
Deixa que esa voz se axunte coa da auga e con algo de sorte o mundo queda fóra.

Coidarse moito e nonconfundir o blogue cun doente. Nin un triste catarro apañan.

Chousa da Alcandra disse...

Temos malos vicios: almorzar con noticiarios (por non chamarlles portadores de malas noticias).
Quen fose formiga agochada no medio do formigueiro (grego non)!

ella disse...

Isto se o entendí, creo.

Rafeiro Perfumado disse...

E tem nome, a formiga?

Sun Iou Miou disse...

As formigas, Setesoles, son seres que non teñen futuro fóra da congregación do formigueiro. De maneira, que moi ao meu pesar, xa só por iso, estando soa como estaba no mantel, os danos colaterais eran inevitables. Se a isto engadimos que sacudín o mantel no eido e polo tanto a unha distancia considerable (desde a perspectiva da formiga) de onde a encontrei, isto é, a mesa da cociña, dubido moito que a esperanza de vida do bicho sexa algunha.

Poño a radio todos os días para almorzar e para xantar (para cear non, porque dan sempre unha cousa que chaman deportes pero que é case exclusivamente fútbol profesional). Só que hai días en que unha sente o mundo máis próximo ca outros.

O do blogue a doenza non a pillo. Deduzo que andas acatarrado, pero...?

Sun Iou Miou disse...

Non creo que sexa mal vicio almorzar coas noticias, Chousa. Non somos inmunes ao que sucede ao redor, e como digo no texto, fechar os ollos non serve de nada. En realidade, non somos moito máis ca formigas. Morremos e vivimos coa mesma facilidade ca elas e habitamos nun formigueiro inmenso, sometidos ao regulamento do sistema.

Sun Iou Miou disse...

Non era difícil de entender, Ella, creo. A parte que se entende, claro, porque hai unha parte que non entendo nin eu. ;)

Sun Iou Miou disse...

Tinha, Rafeiro. Se não me lembra mal era X16789326B4218964GYW00002-5.

Abracinho!