terça-feira, 11 de novembro de 2008

Regreso á infancia










Hoxe levo o día enteiro con isto e isto na cabeza. Será que vou vella.

15 comentários:

Tá-se bem! disse...

Olha se és vella no lo sei pero que no te agradará a musica que te dediquei.. é quase uma certeza! ahahahaha

Tu é que pediste... :|

Nem tu imaginas as musicas que recordo da infância. Há uma que é mesmo trauma... Um dia conto... :)

Beijoooo de treça S.Mratinho ;))

Unknown disse...

LISBOA + PORTUGAL

¡Hola!

Tengo un nuevo concurso en mi www.aminhatravessadoferreira.blogspot.com. Como siempre tiene premios. Así que puedes ganar. Si concurres, ya es medio camino andado. Puedes enviar tus respuestas hasta las 20:00 del viernes, 14. Buena suerte. Y vuelve más veces a visitar mi blog. Muchas gracias
Qjs Abr

hantferreira@gmail.com

Mi blog lo escribo, naturalmente, en portugués. Pero tengo otras en castellano. Los concursos, por supuesto.

Y, si lo quieres, linka mi blog con lo tuyo. ¡Me encantará!


Infelizmente, de galego - nada. Como antes disse, escrevo em português, mas também em castelhano que é a minha segunda língua. Se mo quiseres dizer, informa-me qual preferes. Muito obrigado.

Adoro pulpo a la gallega, lancón con grelos, queimada, e por aí fora...

Anónimo disse...

Já vi que anda uma onda de nostalgia a assomar-se dos nossos jovens cérebros. Isso mesmo,jovenes!! muy jovenes!! =D a juventude é um estado de espirito, não uma cronologia da vida.
E agora, toca a soltar as crianças que pulam dentro de nós!

:))))

Teté disse...

Isso é bom! Já estás a pensar em alemão... (`_^)

Sun Iou Miou disse...

Tá-se benzinho, isso que está aí eram as músicas que cantávamos na escola no dia de São Martinho, com lamparinas feitas por nós, a desfilar por todas as aulas e corredores, com as luzes apagadas: a melhor festa de todo o ano.

Vou lá então ouvir a minha música preferida e deixar um beijo de quarta!

Sun Iou Miou disse...

Van, a minha criança está desatada. Se não solto, arrebenta-me o peito! Sim, sim, o meu cérebro está tão jovem que voltou aos três anos de vez...

Sun Iou Miou disse...

Pois, Tetezinha, tu é que sabes: amanhã e tarde e noite. Em sonhos ainda não, mas havemos chegar lá. (^_^)
Beijos und Küsse!

Anónimo disse...

non. iso é que vde vai nena :-)

Sun Iou Miou disse...

Grazas, Kaplan, vostede sempre tan amable. Pero direilleque hoxe souben por outro blog

http://cronicasdorochedo.blogspot.com/2008/11/coisas-do-sebastio-16.html

que os vellos se distinguen da xente nova polo dedo (gordo ou furabolos) que utilizan para marcar os números no móbil e no mando a distancia, e que polo tanto, feitas as comprobacións empíricas oportunas, son nova en canto ao primeiro, vella no segundo, e de aí deduzo, porque si, por que me peta e me dá a gana, que son unha muller madura. E xa era sen tempo! He!

(Coiro, co escasa que ando de ideas este comentario ata daba para un post...)

leticia disse...

Qué gracia que algunas canciones sobrevivan varias generaciones a pesar de las múltiples y variadas versiones de sus letras.

Lo triste es que la mayoría de los juegos y entretenimientos de nuestra infancia ya ni siquiera se conozcan. O como pude comprobar el año pasado, con tan solo 25 años, muchos de los juegos, retahílas o canciones con los que yo jugaba aparecen en los libros como "juegos tradicionales" y los peques de hoy (tengo una hermana de 7 añinos) no tienen ni remota idea de lo que hablamos.

Tendré que comenzar a trasmitir mis recuerdos de infancia. No quiero que mi hermana se pierda momentos de diversión como los que yo tuve, lejos de consolas y videojuegos.

PD: me ha encantado el post y las canciones

Sun Iou Miou disse...

Leticia, hoxe vin un pequeno artigo nun xornal no que falaba dun colexio de Tui que organizara unha xornada con xogos tradicionais para nenos e estes pasárono que nindiola. Pero aposto a que ao saír de alí non se lles ocorre xuntarse para practicalos. Algunhas cousas, penso, hainas que mamar co leite para sentilas como propias.

Non sei como tomarme o de que che gustou o post. Debo limitarme a escribir textos dunha liña soa de agora en diante? (^_^)

leticia disse...

Ño!!! volvía a decirte algo que había olvidado y veo que ya me has contestado. Esto es celeridad!!!

Venía a decirte que no se lo cuentes a nadie, que lo del corazón encerrado no es del todo cierto, es para autoconvencerme y no regalárselo a cualquiera...

Y ahora te contesto: ya sé que esas cosas hay que crecer con ellas, pero al menos habrá que intentarlo ;)
Y lo de los post breves es algo personal. Ya ves que la mayoría de las veces escribo mucho, pero me suelen gustar más las frases breves y directas, que aunque parezca que dicen menos, no es cierto. También me gustan más mis entradas cortas que las demás.

Lo malo... es que yo no siempre se consigue, a veces es necesario contar demasiado para que te comprendan.

Besossss!!!

Sun Iou Miou disse...

O do corazón xa o sabía, Leticia: o malo é que a chave -fóra de persoas frías e calculadoras, que miden ao milímetro de quen se namoran- non a temos nós (eu polo menos nunca a tiven).

O segundo, o dos xogos, claro que o hai que intentar: eles meréceno. E non estou en contra de consolas e tecnoloxías, ollo (que fago aquí senón?), pero o equilibrio está mellor.

E terceiro: os textos curtos -salvo excepcións gloriosas de persoas que escriben como se fosen escritores- no blogoglobo triunfan, porque se len rápido e pásase a outra... Éche así. E a mim sempre me gustaron os telegramas (^_^) e as doses concentradas de veleno (os perfumes, non). E segredo por segredo, cóntoche un meu: teño un blog no que todas as entradas teñen un máximo de tres liñas e cando as supero, vou recortando e eliminado palla ata deixar só o que de verdade quero dicir. Dese blog, que é o meu "corazón", si que teño a chave (`_^).

Anónimo disse...

Eu continuo a ser a criança que corria no recreio da escola. O meu corpo é que envelheceu e as pernas já não ajudam mas

"Não há machado que corte
A raiz ao pensamento.
Não há morte para o vento!
Não há morte!"

Se te anima, hoje não cavalgas sozinha na onda de nostalgia.

Sun Iou Miou disse...

Oi, Opinador, abraço grande (*_*).

(Animar não sei se me anima, mas que é bom ter-te aí, isso é. Um dia destes vou escrever um elogio das caixas de comentários, que é onde está o melhor deste blog, e que eu, imbecil de mim, um dia quis fechar.)