A dura e crúa realidade en 3D

Onte á noite pasei a maior parte da película que puxeron no Poleiro (que xa vira pero non me importou repetir) parapetada detrás do respaldo da butaca, non fose fuxir da pantalla unha bala perdida. E é que non era para menos despois de ler a noticia que un bo amigo tivo a ben me enviar para me evitar males maiores sabendo da miña afección a frecuentar as salas de cine. Non obstante, vendo que saín ilesa do tiroteo e lembrando un conto similar que ouvín en tempos, cando aínda non fixera a promesa de nunca máis lavar o ouvido dereito, estou convencida de que a americana non preñou vendo unha peli porno (ou si, se foi quen de facer dúas cousas a un tempo), senón mercé á ubicuidade do espírito santo, que por certo (aquí vén a revelación!) non é un pombo, como se cría, non. O espírito santo ―velaí a dura e crúa realidade en 3D― é o carallo!