domingo, 12 de julho de 2009

O príncipe desencantado (un conto do revés)










Desaconteceu unha vez nun futuro moi, moi próximo. Deuse o insuceso no que era para ser un reino á beira do abismo debruzado. No palacio, de toda a vida, tiveran fartura de perdices, pero ultimamente el-Rei desconfiaba que llas andaban a meter de granxa*, polo mesmo que esa mesma mañá lle enfiaran ovas de lumpo por caviar (aínda tiña a lingua negra do colorante). A crise económica non desantinxía clases nin ignoraba desconsideracións. De seguirmos así, matinou a súa maxestade del, aínda ía ter que pór o señorito do príncipe herdeiro a buscar emprego, noutro país, claro, que nunca se viu un reino con dous soberanos e servidor (unha maneira de falar) non estaba para abdicar e acabar os días nunha residencia**. Estábache bo o conto!***

—Vou parlamentar coa raíña —empoleirouse galudo.

E seu dito seu feito, convocouna a unha audiencia extraordinaria.

—O lacazán pasa dos trinta e cómenos polas pernas. Onde se viu? Que emigre e vaia á vidiña del, que é sen tempo —ordenou sen agardar peros.

A raíña nai acatou as razóns do estado crítico e ceibou unha lágrima real.

E alá o foi, de coroa ladeada principesco e altisonante no choquelear da Samsonite a rastro polo empedrado das beirarrúas de Alcochete, á procura de novas oportunidades, cun billete de ida para Seattle-Tacoma e unha carta de recomendación para un enchufe na Starbucks que lle arranxara o áulico cociñeiro, porque o director xeral era galego de Muros e seu parente por parte dunha tía avoa do pai. Fontes fideindignas afirman que daquel ano que pasou tirando cafés para os empregados da Microsoft lle quedaron dúas manías: a primeira, obvia, ao café; a segunda, evidente, ao traballo. Certo é que outras non máis fiables desmenten que esta última non a trouxese xa da casa.

Continuará... (ou non)
__________
*granxa = aviário
**
residencia (de anciáns) = lar de idosos
***Estábache bo o conto = Ora essa!

6 comentários:

Anónimo disse...

O inverosímile é que El-Rei de tal desconto puidese chegar a supoñer que o príncipe real que vagueaba estivese realmente a facer algo diferente do que a súa condición de herdeiro lle requirise; a fin de contas, El-Rei non lembraría ter traballado moito máis cando era novo e tamén pretendía trono.
Pero en fin, o conto é de vde. e eu aquí non pinto nada, realmente.

Teté disse...

Ah, bom, já estou mais satisfeita, que este percebi todo do princípio ao fim! (*_*)

E por acaso, também me parece mais perto da realidade, do que aparenta à primeira vista. Enfim, dentro em breve é capaz de ser assim, embora não evidentemente a tirar cafés numa Starbucks de Seattle... (`_^)

Beijocas!

Sun Iou Miou disse...

Vostede, Kaplan, pode pintar e despintar ao seu antollo, que para iso é comentarista en nómina, pero ese empeño en que as historias teñan verosimilitude cando dela carece a Historia é tan humano coma o errar. Co desconto de que este relato é máis real do que parece. (`_^)

Sun Iou Miou disse...

Ainda bem, Teté! E prometo continuação, que já está praticamente terminada. Não coloquei o texto inteiro, porque se faz grande de mais para uma postagem e depois quase ninguém lê, já sabes como é isto. (`_^)

E agora, sim, por hoje... beijoquita!

Tá-se bem! disse...

O que eu não percebi é onde encaixa o milhão de euros que eu ganhei! ;)) eheheheh

Voltei

beijos de Julhooooo, já!?
As saudades que eu já tinha... :)

Sun Iou Miou disse...

Era só batota para te fazer voltar, ó Tá-se! Sabia que era arma infalível! Hihihi!

Beijos desacontecidos do tempo passado sem nos beijarmos!