sábado, 11 de julho de 2009

Onde estaba na tarde do 23 de febreiro de 1981?










Do día de autos pouco lembro. Sei que fora de Sant Cugat del Vallès, onde vivía, ata Barcelona a visitar uns amigos. O Carles abriume a porta co rostro ensombrecido e volveu ao pé da radio, que emitía música clásica, coma quen asiste a un velorio. Amélia, a moza, por alí andaba, que era un non ter paraxe, cadaquén a escorrentar a angustia ao seu xeito. Antes de que se fixese demasiado tarde, collín o tren de volta á casa e chamei a meus pais desde unha cabina (talvez ninguén o crea, pero houbo un tempo en que a xente podía vivir desconectada sen que afundise o mundo) para dicirlles que estaba viva, miña nai máis aliviada pero aínda angustiadísima por un meu irmán que facía a mili en San Xavier, aló para o Levante murciano.
Ao día seguinte fun á Universidade. Naturalmente non había clases, e o persoal andaba às voltas, respirando fondo.

Agora despois de tantos anos, mergullo na reconstrución da época que fai Javier Cercas diseccionando un instante, o instante representando por unha imaxe conxelada durante o secuestro do Congreso dos Deputados:

...los guardias civiles disparando sobre el hemiciclo, el general Gutiérrez Mellado de pie junto a él, la mesa del Congreso despoblada, los taquígrafos y los ujieres tumbados en el suelo, los parlamentarios tumbados en el suelo y Suárez recostado contra el cuero azul de su escaño de presidente mientras las balas zumbam a su alrededor, solo, estatuario y espectral en un desierto de escaños vacíos.

Cercas ofrece unha posible reconstrución das circunstancias que conduciron ao golpe e ao seu desenlace. Ao longo das páxinas vai descompondo a figura do ex-presidente Adolfo Suárez e dos outros dous personaxes claves do momento, Santiago Carrillo e o xeneral Gutiérrez Mellado, e a trama do golpe frustrado, á procura dunha resposta de carácter moito máis íntimo e que tingue de tenrura o epílogo do libro.

Tras percorrer admirada esa miña propia historia minúscula e ignorante, non me cabe dúbida: de agora en diante, se me preguntan onde estaba eu na tarde do 23 de febreiro de 1981, hei responder concisa: Nas minchas.

10 comentários:

Anónimo disse...

Déame tempo, que até lle conto que facía eu e onde estaba tal día de tal ano.

Sun Iou Miou disse...

Seica regresou da viaxe, Kaplan. Entón fale do pasado recente, que para o reseso sobra tempo.

Benvido á casa! (dígollo eu, porque creo que non ten can)

Teté disse...

Não me lembro, mas devia de andar pela Faculdade, se calhar em exames, que costumavam ser em Fevereiro/Março...

Nem me lembro do encosto da cadeira ser azul, mas se calhar era porque ainda não tinha televisão a cores na altura, que essas emissões começaram apenas no ano anterior... Mas lembro-me bem da cena!

Hummm... e o que quer dizer minchas?

Beijocas!

Sun Iou Miou disse...

Teté, andar ás minchas ou estar nas minchas (que literalmente é ir apanhar "minchas", uns caracóis muito pequeninos de mar, comestíveis) significa estar nas nuvens, não saber o que passa no mundo, andar ocupado em coisas insignificantes de pouco proveito.

Digo isso porque ao ler o livro percebi que desconhecia em grande medida a situação pela que atravessava Espanha naquela altura.

Tá-se bem! disse...

Posso então eu constatar que tenho passado grande parte da vida nas minchas! hihihi :p

em 81, Fevereiro? hummm devia estar na escola.. ou nas minchas loooool

Beijooooooo de segunda já que me perco ;))

Sun Iou Miou disse...

Ei, Tá-se benzinho! Bem-vindinho de volta, bonitinho ele!

Se estavas na escola e não a cabular* ainda bem!

*Não sei como dizem isto cá, só conheço a expressão brasileira: me desculpa, vá lá... (`_^)

Beijinho mincheiro!

Anónimo disse...

¡Ai, Sun Iou Miou, que identificada me sinto!
¡Eu tamén estaba nas minchas aquela tarde!
¡E o malo (ou o bo) é que coma aquela tarde, moitas outras!
Sigrid

Sun Iou Miou disse...

Eu creo que aínda non deixei de andar às minchas, Sigrid. (`_^)

Ana disse...

Oh lá, eu sei? tinha 4 anos, eu. Que saudades da inconsequencia e da ignorancia desses (meus) tempos...

Sun Iou Miou disse...

Oi, Vani, achas que daqui a trinta anos vou ter saudades da inconsequência e da ignorância destes (meus) tempos? Hehehe!