quarta-feira, 12 de janeiro de 2011

O que se fai con palabras

...si he de morir quiero morirme vivo y no muerto de antemano...

Non dubido que quen lle roubou o bolso no tren sabía o que contiña. A ela nin lle importou a perda da carteira, cos cartos e a documentación, nin quedar sen lentes de sol, nin sen a muda que levaba para un imprevisto, agradable ou desagradable. Chegada ao destino, apeouse na brasa á procura dunha librería, rogando e renegando, que houbese, portódolosantos, un exemplar. Iso foi, máis ou menos, o que me contou cando lle comentei exultante que descubrira na biblioteca de miña nai unha novela que me tiña enganchada e apaixonada. Eu levaba anos contemplando o título no lombo sen que me seducise e era das escasas novelas que foron de miña nai que aínda non lera. Pero os meses de novembro e decembro foron de secura laboral e andaba a contar nos patacóns, que nunca se sabe o que o mañá non traerá. Así que dixen, en fin, a ver de que vai isto. E xa non o larguei. Sabedes esas historias que non queremos que terminen nunca, nas que o que menos importa é o final porque hai un mundo debuxado en cada frase, que avanzan e recúan, desenguedellándose as poucos, sen un gramo de palla que sobre e unha riqueza de vocabulario que mete gana de mastigar as palabras?

Yo escucho las palabras de Mágina, las de los hortelanos y los aceituneros, las que aprendí de mis padres, y me doy cuenta de que muy pronto desaparecerán porque ya casi no existen las cosas que nombraban, igual que han desaparecido los romances de saltar a la comba y las cantilenas amenazadoras de los juegos porque ya no quedan niños en el barrio de San Lorenzo que se asusten de la Tía Tragantía o de la momia de la Casa de las Torres: también en las palabras soy un extranjero y un advenedizo, he perdido las que me legaron y el acento con que me enseñaron a decirlas y no acabo de aceptar como mías las que aprendí después, vivo entre ellas y de ellas pero me son ajenas y no pueden explicarme que tal vez me rechazan igual que las miradas claras y frías de la gente que se cruza conmigo en las ciudades adonde quise huir cuando tenía quince años.

Antonio Muñoz Molina. El jinete polaco. 1991

6 comentários:

pau disse...

Ai! isto já é excessivo! Muñoz Molina é, entre os vivos, o que me leva a alma! (Bom, o Peixoto também... e algum outro...) leste La Noche de los Tiempos? Vou procurar El jinete polaco, que nao sei por quê,nao tenho. Um abraço de alma espelhada.. se me permites..

Jonas disse...

Na mosca!, chinoca!
Nessa de andar a apanhar cristais, por aqui e por ali, por vezes os teus achados são preciosos...
Graciasenhoritalonso.

Sun Iou Miou disse...

Pois, a mim há alguns bastantes (sempre fui literariamente promíscua) que me levam a alma (e o corpo inteiro atrás), Pau, mas o Muñoz Molina entra, doravante, na categoria dos "a devorar em breve e pela eternidade fora".

Sun Iou Miou disse...

Viste o que dão umas pedritas na janela, ó Jonasito? Que sais de casa à procura de vidros novos e regressas com cristais.

Ah, e fique sabendo o teu ego que o Jonas está na categoria essa de aí acima desde há já uns tempos. De nada, monsieur.

Teté disse...

Está visto que tenho de ler algum livro deste escritor, pelo menos para ver se concordo com a tua boa opinião. Ando com saudades de ler um livro daqueles que não queremos largar antes de chegarmos ao fim e depois ainda temos pena de ter acabado por ali... :)

Beijoquitas e continuação de boas leituras!

Sun Iou Miou disse...

É o único que li dele, Teté. E depois eu não faço lei dos meus gostos nem garanto a satisfação alheia. E quer também uma boa tradução. :)