segunda-feira, 24 de janeiro de 2011

A culpa da morte do gato

Foi polos do coche, non teño dúbida. Un coche de tarde, no camiño apartado sen saída, en sombra, polo que adoito pasear, á beira do río, onde nunca me cruzo con ninguén. Entrevín através dos amieiros un coche ao fundo. Unha parelliña, pensei. E vou pasar eu a incomodalos? E para máis que teño forzosamente que regresar polo mesmo sitio? Déixaos estar felices. Asubiei para os cans, que deron volta, antes que lles fosen mexar nas rodas, e desandamos. Desviámonos á pista asfaltada ata os invernadoiros. Xa nin sei se era sábado de tarde, se domingo, porque non había xente a traballar. Logo fomos vindo de volta. Nisto que a cadela fuxiu, de golpe, para os ameais. Sentíaa ladrar xunto ao regueiro, case histérica. E eu enteira, histérica, cheirando a gatada. Había gato. Gato mesmo, con patas e bigodes e rabo. E vida. Nin me deu tempo a reaccionar. O can intuíu o mesmo ca min e saíu, toda a artrite esquecida, en dirección aos ladridos. Silencio. Mal asunto, souben. A cadela traía o gato afogado na boca, como un trofeo, o rabo a abanar, toda farruca. Pousouno no chan, deulle co fociño, un algo resentida de que non mexese, o xoguete roto, duráralle pouco. Regresamos presos os tres pola correa, para a casa, os cans e eu, as orellas gachas, o gato mollado, mortísimo, abandonado entre a millaxe seca, seca coma a miña gorxa, que rosmaba e renegaba a rabia de matacáns de palabra (mátovos, mátovos, un día destes mátovos, xuraba en falso). Até que logo dei para aliviar, largando remorsos fóra, a culpa toda dos do coche é que é. Debinlles foi chimpar o gato morto pola fiestra dentro, que fosen botar o canivete para un hotel, mecagoentodo, ou para o baño dun restaurante. Aínda me doe o animal e estas bestas miñas con esa cara de inocencia, de quen non partiu nunca un prato, digo, un gato.

10 comentários:

Filipe Guerra disse...

o gato tem sete foles, ressuscita praí num telhado qualquer. Calhando, o pai dele matou algum cachorrinho em tempos, foi vingança canina. Justo.

condado disse...

Aínda ben que queda algo de instinto nesa cadeliña, qué sería de nós con miles de gatos soltos por ahí a matar miles de paxaros...

Sun Iou Miou disse...

Aquele coitado, GAF, acho que perdeu os foles todos na água. :(
Se foi vingança, esta foi servida mesmo fria.

Sun Iou Miou disse...

Mira quen falou, Condado! Tes medo da competencia?

Que conste que a cadela traía o gato afogado, pero o artista niso é o señorito e se non se xunta el á festa, o gato aínda estaba cazando ratos.

ella disse...

Maxistralmente contado.

Os nosos cans/gatos/ratos/paxaros son o arquetipo dos nosos afáns. A nosa vida en sociedade non é moi diferente á deles.

besugo disse...

Foi polos do coche, non teño dúbida "ninguna".
:)

Sun Iou Miou disse...

Non te pases, Ella, que eu aínda non matei ningún gato. Os meus odios céntranse nas moscas e cascudas. ;)

Sun Iou Miou disse...

Aí o Besugo, para ser trasmontano, fiou fino. É mesmo assim, que a frase estava coxa: "non teño dúbida ningunha". :)

Anónimo disse...

Amores do propio, rencores do extranho... *din os cans*

*sorriso*

Setesoles sen teclado

Sun Iou Miou disse...

Os cans non din nada, Setesoles. Pensan que os xogutes duran sempre, mesmo despois de pasados por auga. Son coma nenos.