A culpa da morte do gato

Foi polos do coche, non teño dúbida. Un coche de tarde, no camiño apartado sen saída, en sombra, polo que adoito pasear, á beira do río, onde nunca me cruzo con ninguén. Entrevín através dos amieiros un coche ao fundo. Unha parelliña, pensei. E vou pasar eu a incomodalos? E para máis que teño forzosamente que regresar polo mesmo sitio? Déixaos estar felices. Asubiei para os cans, que deron volta, antes que lles fosen mexar nas rodas, e desandamos. Desviámonos á pista asfaltada ata os invernadoiros. Xa nin sei se era sábado de tarde, se domingo, porque non había xente a traballar. Logo fomos vindo de volta. Nisto que a cadela fuxiu, de golpe, para os ameais. Sentíaa ladrar xunto ao regueiro, case histérica. E eu enteira, histérica, cheirando a gatada. Había gato. Gato mesmo, con patas e bigodes e rabo. E vida. Nin me deu tempo a reaccionar. O can intuíu o mesmo ca min e saíu, toda a artrite esquecida, en dirección aos ladridos. Silencio. Mal asunto, souben. A cadela traía o gato afogado na boca, como un trofeo, o rabo a abanar, toda farruca. Pousouno no chan, deulle co fociño, un algo resentida de que non mexese, o xoguete roto, duráralle pouco. Regresamos presos os tres pola correa, para a casa, os cans e eu, as orellas gachas, o gato mollado, mortísimo, abandonado entre a millaxe seca, seca coma a miña gorxa, que rosmaba e renegaba a rabia de matacáns de palabra (mátovos, mátovos, un día destes mátovos, xuraba en falso). Até que logo dei para aliviar, largando remorsos fóra, a culpa toda dos do coche é que é. Debinlles foi chimpar o gato morto pola fiestra dentro, que fosen botar o canivete para un hotel, mecagoentodo, ou para o baño dun restaurante. Aínda me doe o animal e estas bestas miñas con esa cara de inocencia, de quen non partiu nunca un prato, digo, un gato.