A vella polaca. Capítulo XV

O improvisado do encontro aínda dera para axenciar unhas viagras do pisco que lle pasou antes de arrear da Cordoaría o Rei da Lã, quen sempre andaba preparado as urxencias, pois amañaba os lotes a prezo rebaixado, co cal quitaba uns réditos para tabaco, que non tiña el interese ningún en maiores talladas. O ti Jonas, culminado o esforzo do triquetraque co cigarro ritual, roncaba: coma un bendito para a Miss Anyeska, que xacía ao seu lado contemplándoo, créndose a salvo naquel recanto cutre do sur de Europa; coma un porco segundo comentarían á mañá seguinte algúns inquilinos da pensión, os máis por envexa, algún que outro só porque a falta de sono lle avivaba a xaneta. E con razón, que a noite fora abofé movida.
O inicio da operación "Francesinha" (quedoulle a cabeza aberta ao que escolleu o nome tratándose duna acción programada na Invicta e máis sendo a dona da pensión quen era) estaba previsto para as catro da madrugada. Dicía o comisario, o doutor Manoel Luís Afonso Secundino dos Santos Portimão —de agora en diante simplemente o comisario para abreviarmos—, que aquela hora era a xusta para sorprender os interfectos in flagranti, porque aí se producía segundo os estudos científicos ao efecto a fase cuarta do sono NoREM, en que este era máis profundo, e habería máis posibilidades de éxito na redada. E así foi. En canto soou a primeira badalada na Torre dos Clérigos, o comisario levantou o brazo para dar o sinal, que era a luz do móbil, porque fundidos como estaban os dous únicos farois que había por perto, non se vía un burro a tres pasos. E non era pola falta deles. Como por ensalmo empezaron a xurdir das sombras os axentes da lei, con aquela chulería que lles é propia cando se ven máis fortes ca o inimigo, o que máis o que menos abaneando a porra, moi milhomes eles, algúns coa man na pistola, que xa fumegaba antes de tempo.
—Policía! Abran! —exclamou o capitán a unha orde muda do comisario, que nin en falar se gastaba.
Outro aceno do comisario acirrou o cabo Bandeiras e mais o tenente, ao que alcumaban o Fochicas nas casas de putas máis eximias da cidade porque nunca remataba a faena. Á de tres arrombaron a porta da rúa e subiron en tromba polas escaleiras, mentres a patroa espertaba sobresaltada, que a cacharan na fase REM, ou sexa na do sono lixeiro, porque estivera entretida en tocamentos por causa da comechón que lle entrou ao sentir, parede polo medio, os embates dos seus veciños de cuarto. Apenas lle deu tempo a vestir a bata de guata, que xa o Fochicas e o cabo Bandeiras arrincaran a porta do piso dos gonzos e se plantaran no vestíbulo con cadansúa arma en alto e dando berros de que todos quietos parados, mecagonatose, que isto é unha redada, e de aquí non sae ninguén.
Miss Anyeska só atinou a envurullar no cobertor o seu amante para lle amortecer o golpe e guindalo ao chan, chuzándoo deseguido debaixo da cama, onde este continuou a sobar tan ricamente. Nese instante, o comisario, que procedía con método, indicoulle ao axente Vareta —que tamén era alcume pero non lle molestaba, e aínda se gababa nos vestiarios sempre que había ocasión— que introducise a chave mestra no cuarto número tres, visto que no dous durmía a patroa e o un estaba desocupado.